Waar ik jaren gelden nog rond de
vijftig blogs schreef per jaar zie ik dat ik de afgelopen jaren
vooral grossierde in de grote afwezigheid.
Ik ben iemand die graag van zichzelf
wil weten hoe dat komt, en het antwoord is simpel, mijn excuus
ziekte.
Na het faillissement van het bedrijf
waar ik jaren met veel plezier voor heb gewerkt kwam het diepe gat
waar ik gelegitimeerd in mocht vallen, immers dit is een life event,
en life events die kunnen bipolaire als ik nu eenmaal van het padje
laten gaan, dus.
Naast een licht depressieve periode van
pak hem beet twee jaar vond ik het redelijk irritant dat dit google
blog besloot mijn gratis open office tekstverwerker programma niet
meer te accepteren en mijn teksten in een irritant langgerekte versie
te plaatsen, en mijn foto's niet meer te pakken.
Twee jaar niet werken, twee jaar bijna
niet bloggen, twee jaar van herstel noem ik het liever.
Het banen aanbod was er maar altijd te
veel uren en altijd alle weekenden werken, en nee dat doe ik niet,
het levert mij te weinig op en kost mij te veel.
Dan maar anders, niet betaald hockey
training geven en je bemoeien met een tweederangs club die in mijn
ogen meer zou moeten kunnen, het bevredigd naast het maken van nieuwe
contacten ook op het geestelijk gezondheid gebied. Via multimedia
kom je echt leuke mensen tegen, mensen als ik gek en uitgerangeerd
door de maatschappij, die zo veel kunnen en doen op dit gebied, de
meeste met een kleine vergoeding van de staat, omdat ze voor gek zijn
verklaart.
Met vriendin P die ik ken via de
moderne manier van communiceren, heb ik de afgelopen jaren meerdere
symposia en bijeenkomsten bezocht op GGZ gebied, altijd leerzaam en
altijd hilarisch omdat wij als gekken ons altijd een beetje de
vreemde eend in de bijt voelde.
Onze laatste actie was vorige week het
depressie gala bezoeken. P verstaat de kunst om via haar connecties
binnen dit wereldje altijd korting kaarten te krijgen of als in dit
geval, gratis kaarten.
Gratis is niet het goede woord wij
mochten komen maar moesten dan wel in de pauze donateurs werven voor
de foundation, prima.
Het werd een geweldige avond,ik die
nogal sceptisch naar mijn soortgenoten kijk en een allergie heb
ontwikkeld voor het hoge jank gehalte binnen deze groep, heb mij
verbaast over de hoeveelheid krachtige verhalen van mensen die net
als ik diepe depressies hebben gekend.
Al heb ik tijdens het werven wel met
een regelmaat de flauwe grap gemaakt dat ik de bonus ziekte heb, ik
kan ook extreem de andere kant op schieten.
We schoten wat plaatjes met BN'ers, P
zetten ze op facebook, tagde mij erin. Wat mij opviel is dat alleen
de mensen die zelf wat hebben reageerde of het leuk vonden.
Mijn vriendenkring onthield zich van
zelf een blauw duimpje, dat mij doet afvragen.
In hoeverre is het nog een taboe en in
hoevvere wil ik daar mee aan de slag.
Werken is niet het geld wat je verdient
maar het doel wat je wilt halen is het voor mij tijd om daar mee aan
de slag te gaan in plaats dat ik waanzinnige keukens ontwerp voor de
gek die er voor wilt betalen?
Ik weet niet wat wijsheid is.
Ik ga er over denken want dat is mijn
voordeel ik hoef niks maar mag alles.
