Hozen

Er staat geen wind als wij in de haven komen.

Ik wil wel varen, maar niet op de motor wij zijn een zeilschip zeg ik geen motorboot.

Manlief wil niet in onze thuishaven blijven dus gooien wij de trossen los en duiken de Zuiderzee over richting Friesland, ze pruttelt rustig richting Starum.

Ik stap van boord om de havenmeester te betalen, en neem een krantje mee, een rustig weekend wordt het, krantje lezen de zon zien onder gaan aan de Friese kust een biertje, en ergens wat eten, genieten van het naseizoen.

Als ik aan boord stap hoor ik het wel bekende geluid van het openen van een blikje bier uit de

kajuit,

Yess denk ik, manlief is er al aan toe.

Hij staat binnen, met het blikje aan de mond.

O lekker zeg ik doe mij er ook maar een ik heb nog even een krantje gescoord bij de havenmeester, en gelukkig hebben ze hier niet de telegraaf als huisblad.

Hij kijkt mij aan met een blik die geen genot uitstraalt, meer een kwelling die hij weg wil drinken.

Ik volg zijn blik, van zijn blik naar de open staande vlonders bij zijn voeten...

Het water staat hem aan de lippen, of eerder het bier om het vocht wat je niet in je boot wil hebben even te doen vergeten.

In stilte kijken wij naar iets wat geen zeiler wil zien en dat is water in je boot in plaats van onder je boot.

Gaab ik hoop dat het drinkwater is, zegt hij, als hij een slok uit zijn blikje heeft genomen.

Ik kijk naar het klotsten van het water wat ik graag zie maar niet in mijn kajuit.

Ons visioen van een mooi najaar weekend met z'n tweeën, lekker eten even eruit, val in het water wat zichtbaar is op een plek waar je het liever niet ziet.

Na een paar slokken bier besluiten wij dat er maar een ding te doen is, en dat is het zoeken naar de plek waar het water vandaan komt.

Het water stagneert, dat betekent dat het uit de watertank komt en niet van buiten, het blijft keurig in de bilge staan en overrompeld niet de rest van ons schip, we gaan niet kansloos ten onder, het is betrekkelijk, al komen wij er achter dat de lenspomp toch echt zo is geïnstalleerd dat het alleen adequaat werkt als je echt moet pompen om niet ten onder te gaan, drinkwater wegpompen dat doet het kreng niet, dus dat wordt handmatig hozen.

Emmer na emmer haal ik uit de buik van ons schip elke emmer die ik vul brengt mij dichter bij haar droge bestaan, ze drijf op, niet in het water houd ik mij voor als we deze kut klus klaren.

De buur boten kijken meewarig mee, ja dat gun je niemand, een slang van de boiler heeft het begeven, we moeten slechts 60 liter drinkwater uit onze boot hozen, om vervolgens de slang te repareren en moe maar voldaan een restaurant op te zoeken die in de late uren ons nog wil voorzien van een maaltijd.

We genieten van het geen ons voorgeschoteld wordt, meer waarschijnlijk omdat wij ons schip hebben ontdaan van 60 liter water en het lek hebben gerepareerd.

Het weekend was waarschijnlijk niet bijzonder geweest, en een van de vele weekeinde geweest die wij op onze boot hadden doorgebracht, dit weekend niet dit was het weekend waarin wij hoosde.

Niet dat het pompen of verzuipen was maar hozen, omdat je soms je ruim moet legen.

En mag bedenken dat elke tegenslag een stukje geschiedenis is die je blijft onthouden.

Weet je nog?

Dat weekend dat wij moesten hozen?
Ja, toen wij moesten hozen en dat tentje waar wij nog nooit hadden gegeten, het was geweldig...........

Het perfecte gebit

Vanaf kleins af aan wist ik als dat ze een kleine dwarsligger was, haar gebit dan voor de rest is het een lief kind die haar best doet op school en lief is voor zover een kind dat kan zijn.

Van kinds af aan presteert ze het haar onderkaak niet recht onder haar boven kaak te plaatsen, ik maak er mij haar hele leven al zorgen over en heb elke tandarts die ze heeft gehad in de loop van haar korte leven er op attent gemaakt.

Het komt wel goed verzekerde zij mij, als ze uitgewisseld is dan maken wij het mooi, en die tijd is nu gekomen, haar scheve bekkie wordt verbouwd, dat kan men tegenwoordig.

De wereld is mooi en bijna perfect, nog even en dan elimineren wij alles wat niet aan dat beeld voldoet, het is nu al zo dat je een feut met down kan laten weghalen, in de toekomst als het gen voor gekheid in jou kleine feut zit kan je het ook rechtmatig weg laten halen en hé misschien is het zelfs zo dat je een kind met een aanleg voor een krom gebit ook niet meer hoeft te dragen, want het is de perfecte wereld die wij allen nastreven.

Dat zou toch geweldig zijn als wij zover kunnen komen dat wij een foutloos nageslacht kunnen produceren?

Ik kijk naar Jan Jaap van der Wal een cabaretier met een hazenlip, ze hebben hem opgelapt maar ondanks dat hoor je aan zijn spraak dat er ergens iets niet goed is gegaan in zijn foetale fase, moeder natuur is vergeten zijn gehemelte aan te leggen, maakt dat hem anders?

Ja

Had zijn moeder hem niet geboren moeten laten worden als ze de wetenschap had dat haar kind niet perfect was?

…........

Dan was onze wereld een stuk armer.

Perfect maar armer.

Ik kijk naar de gips afdruk van het onregelmatige gebit van mijn dochter als deze overdenkingen mijn hersenen bedienen van de gedachte dat het in de toekomst allemaal gaat veranderen, dat er geen plek meer is voor mensen die afwijken van hetgeen bestempelt wordt als normaal, want daar daar wij heen.

Morgen kijk ik weer met veel plezier naar down voor dummies, en volgende week ga ik met mijn dochter naar de tanden beul om haar enigszins een recht gebit aan te laten meten, omdat mijn dochter nu nog als dochter van een gestoorde moeder, met een scheef gebit, het levenslicht mag zien maar wie weet of dat over honderd jaar nog zo is..

Geschiedenis schrijven

Ik vraag mij wel eens af wat de ene mens onderscheid van de andere, een hele simpele vraag toch?

Waarom ziet de ene mens de spotlight en de andere een schaduw, of is het zo dat de meeste mensen niet geïnteresseerd zijn in het felle licht en het aardse bestaan ondergaan omdat het nu eenmaal zo is, wat maakt dat de ene mens geschiedenis schrijft, en de meerderheid gewoon het leven leidt.

Waarom willen mensen in de geschiedenisboeken verdwijnen terwijl ze weten dat het leven ansicht, daar niet beter door wordt, de meeste moeten offers brengen om het podium te betreden, een deel van zichzelf verliezen of inleveren om een deel van de geschiedenis te zijn, ik noem een koningshuis, en dan niet de hoog geborene, maar de aanhang die de keuze heeft om dit niet te doen.

Als ik vanavond met mijn dochter sta te hockeyen in onze keuken, bedenk ik mij dat zij een grootheid kan worden, dat ook ik probeer het beste uit haar te halen, maar waarom?

In deze helse keuken die het leven heet, probeert een ieder het beste uit het leven te halen, ongeacht wie je bent, is het niet zo dat wij allen een hang hebben naar erkenning?

Willen wij niet allen geschiedenis schrijven?

Nu kan ik een comfortabel stukje schrijven over het feit dat wij allen een stukje bijdragen enz. enz.

Dat is makkelijk, en ik moet zeggen ook een uitdaging omdat wij met z'n allen gewoon een klein stukje zijn van de evolutie die de mensheid is.

Spelende wijs leer ik mijn kindje wat het belang is van het leren omgaan met iets wat simpel lijkt maar net zo lastig is als het hoe en wat, het leven.

Ik speel met haar het zogenaamde tik tak basis hockey spel, speel de bal naar elkaar en probeer steeds sneller de bal naar elkaar te spelen, focus je op de bal en speel elkaar aan zodat het balletje in het spel blijft.

Tik tak

Geweldig mama!, roept kindje, zullen wij dit vaker doen? Zegt kindje als de bal uiteindelijk onder de tafel weg rolt.

Ja schat als jij dit leuk vindt, zeg ik haar als ik haar sommeer om haar bed te gaan,

Ondertussen vraag ik mij af , moet ik doorgaan en mijn kind klaar stomen voor een carrière in de top sport, met alle aderlatingen en ontberingen die daar bij horen.

Zeg nou eerlijk, de weg van meisjes D4 van een kleine kneuter club in het midden van dit land naar de top, hoe realistisch is dat.

Nee, als zij geschiedenis wil schrijven dan moet ze net als al die andere het toch echt zelf doen.

De kleine kroniek die je schrijft in een globaal dat is iets wat een ieder schrijft, iets van ons allen ook al is het meeste ongelezen.

Dat is geschiedenis schrijven.

Taboeeeeee

Was het niet mijn nieuwsgierigheid die wel eens wilde weten in hoeverre het taboe rond een psychische ziekte in deze eeuw nog actueel is?

Ja.

Had ik de stomme hoop dat onder mijn vrienden en kennissenkring dit minder het geval zou zijn omdat ze mij naar mijn weten toch als redelijk normaal mens beschouwen, maar ook weten hoe gevaarlijk een psychische aandoening kan zijn?

Ja

Was het dom van mij om te denken dat mensen zich willen inzetten voor een goed doel wat meer slachtoffers eist dan er mensen op de wereld zijn die aan de ziekte ALS lijden?

Ja dat was heel dom van mij of naïef, ik kan niet kiezen tussen die twee.

Soms denk ik wel eens door open te zijn over mijn aandoening dat er meer begrip komt voor mensen als ik, en natuurlijk is het zo dat mensen geïnteresseerd zijn in hoe het nu met mij gaat, omdat ze mij kennen, en ik voor hen een bekende ben met een psychische aandoening.

Maar naar het blijkt is het zo dat het medeleven niet verder gaat dan voor de persoon in de directe omgeving, openlijk steun betuigen of een goed doel ondersteunen wat veel meer slachtoffers maakt dan ALS dat gaat mensen te ver.

Helaas.

Eigenlijk is het simpel, ik daag een ieder uit voor de pole challange, en aangezien bijna niemand durft te reageren ga ik er vanuit dat u allen stort op de rekening van;

113 online

NL 40 RABO 0136 0505 65

Bedankt.