dinsdag 18 augustus 2015

Agenda


Wat moet je met zo'n grote agenda?

Ik kijk geïrriteerd op als ik de afspraak noteer.

Wat bedoel je?

Nou, wat moet je met zo'n agenda.

Ik kijk naar het in leer gebundelde boekwerk voor mij, mooi leer zwart met een bruine rug, als ik het dicht sla kan ik het sluiten met een elegante bruine sluiting die altijd ook als het eigenlijk niet past door de hoeveelheid extra toegevoegde papieren toch de inhoud bij elkaar houdt dat noem ik kwaliteit.

Ik kijk haar aan, zij moet mij vertellen hoe het met mij gaat, zij bepaalt mijn leven op dat moment, ik moet haar zien, zo schrijft het protocol voor.

Ik ben namelijk een patiënt die niet de gangbare wegen bewandeld, een die het lef heeft gehad om weg te gaan, tegen hun zin.

De politie stond nog net niet voor de deur toen ik besloot om tegen hun uitdrukkelijke wens in toch het pad te nemen die thuis heten.

Mijn zusje belde mij, Gaab, ik kreeg een of ander psychiater aan de lijn, ze kunnen je niet bereiken of zo, ze vroeg mij of het nodig was om politie inschakelen.

Doe niet zo gek Gaab, bel die mensen gewoon.

Ik ga over stag, mijn zus heeft gelijk, if you can't beat them, don't ever join them, just try to live with the fact that.....

Ik kijk naar het mooie leer, het was ooit eens een cadeau van mijn man, toen wij elkaar niet eens zo lang kende, we voeren met onze eerste bootje naar Hoorn, onze eerste vakantie samen op onze kleine 27 voeter, mijn agenda die ik ooit eens in Parijs had gekocht, eentje van het zelfde formaat, ik hou van groot en overzichtelijk, viel uit elkaar.

In die tijd leefde je nog met papier, alles wat van belang was stopte je in je agenda of Filofax, je mini multomap die in je tas paste, een telefoon was in die tijd nog een telefoon.

Hij kocht voor mijn verjaardag dit mooie exemplaar van leer in dat winkeltje in Hoorn, sinds die tijd gebruik ik deze agenda voor alles, werk, privé, privé en werk.

Ik kan zeggen dat ik er mooie en minder mooie evenementen in heb mogen noteren, van orders die ik binnen haalde voor het bedrijf waar ik werkte tot de dag dat ik mijn miskraam mocht laten curetteren.

Ik sla haar dicht, en kijk naar de vrouw tegenover mij.

Ik begrijp haar niet.

Wat bedoel je?

Nou, zegt ze, die heb je niet echt nodig, die grote agenda...

Pardon?

In jou situatie, bedoel ik....










woensdag 12 augustus 2015

the Bitch


Er is een bekende Engelse politicus die rond de tweede wereldoorlog het the black dog noemde, ik noem haar the bitch.

Eerlijk is eerlijk, ik heb meer een hekel aan mijn soortgenoten dan aan honden.

Daarom noem ik haar graag zo.

Het kutwijf kan ook of die hoer sloerie of slet.

Engels is makkelijker de taalbarrière maakt dat ze niet te dichtbij komt.

Tenminste dat hoop ik altijd, stiekem wortelt ze zich elke keer weer, ook als ik denk dat het niet meer gaat gebeuren, ik ben toch goed bezig? Ik doe toch mijn best....

Nee daar houdt zij geen rekening mee ze komt omdat ze vindt dat ze ongenodigd een plaats verdient in mijn leven, vraag mij niet waar ik het aan te danken heb, ik troost mij met de gedachte dat het een genetisch gevalletje is.



Dat het je dagelijkse leven beïnvloed, dat moet ik maar voor lief nemen.

Ik neem haar mee overal waar ik ga, ik moet wel ze zit op mijn rug, onder mijn huid, in mijn aderen, spieren, zenuwstelsel, cellen en waarschijnlijk in mijn DNA.

Overal waar ik ga, ze blijft bij me ik kan niet anders dan met haar praten, ik moet wel om het leven enigszins dragelijk te maken voor mij en mijn omgeving.



Ze reist met me mee over de Noordzee, ik weet dat ik die lief heb, al maakt zij het mij moeilijk, ze sart me elk moment dat er een stukje mooi kan zijn.

Ik wil haar niet meenemen ik wil genieten, ik weet dat ik dit mooi vind ook al zit het weer en de wind niet mee.



Stil zit ik in de kuip doe de dingen die ik moet doen, maar kan ook niet de dingen die ik wil doen.

Het varen laat ik over aan mijn man, vorig jaar was ze er niet, die allesomvattend trut die mij in haar greep kan houden, die overigens niet meer de wens uitspreekt om het leven te laten, in zoverre zijn wij een beter verstandhouding aan gegaan, maar toch het blijft een trut een kut, een dame die ik met geen hond kan vergelijken.

Ze blijft mijn bitch.

Het is afwachten er komt weer een tijd dat ze mij met rust gaat laten.

Tot die tijd leef ik met haar, mijn onwelkome gast die een deel van mij is.