Het zingt al een tijdje in mijn hoofd
wat is een oordeel en in hoeverre veroordeel je met je oordeel.
Kijk naar maar eens naar het
vluchtingen probleem, hoe snel wordt een groep op de vlucht zijnde
mensen neergezet als gelukzoekers en potentiële verkrachters van je
dochter?
Men heeft een oordeel en veroordeelt.
Ik zit in een ander pakket heb geen
oordeel over vluchtingen, en zal ze daarom niet veroordelen, zo
simpel kan het leven zijn.
Mijn corebusiness op dit moment is een
meisjes team trainen, en met de broeierigheid van een plaatselijk
clubje omgaan.
Lekker makkelijk lijkt dit op het
eerste gezicht maar schijn bedriegt, wie zich ooit heeft gemengd in
de diepere regionen van het club leven weet dit.
Wat je ook doet je doet het nooit goed,
de huid van een olifant is nog te dun om weerstand te bieden tegen de
laag van aanvallen die je krijgt.
Ik ben vanaf nu nog een klein half jaar
beschermt, ouders zijn nog aardig tegen mij, sterk nog zo ongeveer de
helft hoopt dat hun vriendelijkheid en de veren die ze in mijn reet
steken hun dochter een beter advies gaan geven.
Helaas ik vrees dat volgend seizoen een
aantal mensen mij niet meer aankijkt, of mij slecht een koel knikje
gunnen.
Ik weet het ik ben eerder trainer coach
geweest, mensen oordelen en als het ze niet bevalt veroordelen ze je.
Ja, nee, belachelijk mijn kind kan veel
meer dan de lagere regionen van de club, echt het ligt aan de
trainer!
Ik krijg naast dit fenomeen, volgend
jaar nog een probleem waarop men mij zal beoordelen en waarschijnlijk
veroordelen.
Mijn dochter.
Mijn dochter is een vlinder, ze zweeft
en huppelt door het leven neemt dingen minder snel serieus dan haar
leeftijdsgenoten.
Ik kan daar van genieten maar soms pak
ik haar bij haar vleugeltjes en zet haar op de grond.
Ik ben geen moeder die alleen maar zegt
dat ze fantastisch is, als ze mij naar mijn menig vraagt dan krijgt
ze die ook.
Mama, hoe vond je dat ik speelde
vandaag?, vroeg ze een paar maanden geleden.
Wil je een leuk antwoord, of een
eerlijk antwoord, vraag ik haar.
Eerlijk.
Oké, zoals je nu speelt, speel je
volgend jaar op het zelfde niveau als je nu speelt.
Ik zie een sip gezichtje, ze wilde
graag wat anders horen.
Hoezo?
Nou, je basis techniek is goed, alleen
om hoger te hockeyen zal je een stapje meer moeten doen, versnellen
en opbouwen, doorgaan en je actie effectief afronden. Je hebt inzicht
maar je afwerking schiet nog te kort.
Ze slikt en knikt, meer niet.
Ze laat mij de wedstrijden daarop zien
dat mijn woorden haar tot denken hebben gezet, ze zet een tandje
extra bij haar spel verbetert, ik sta verbaast welke input woorden
kunnen hebben.
Afgelopen weekend viel ze in in een
hoger team, ze durfde eigenlijk niet want, mamma die meisjes zijn
veel beter dan ik.
Ze oordeelt en veroordeelt zichzelf tot
een niveau waarvan ze niet weet of het echt zo is.
Ga nou gewoon lekker ballen schat, zeg
ik, die meisjes weten dat je uit een lager team komt, het maakt niet
uit doe gewoon je best.
Mijn vlindertje ging, ze stond een
potje leuk en goed te spelen, in de rust vroegen haar teamgenote in
wel elftal ze normaal speelt, en stonden verbaast.
Mam!, ze vragen of ik vaker wil
invallen!
Ik geef haar een box, en vertel haar
dat ze geweldig goed heeft staan spelen, natuurlijk heb ik de nodige
punten van kritiek op haar spel maar ik slik ze in.
Ik weet nu al dat ik volgend seizoen
een probleem heb, gaat ze hoger spelen dan zal men zeggen dat dat
komt omdat haar moeder trainer is, men zal mij beoordelen op dit
feit, en ook veroordelen.
Misschien had ik geen trainingen moeten
geven, dan had ik het makkelijker voor haar en mijzelf kunnen maken.
Maar hé zo ben ik niet kom maar op,
oordeel zelf maar voordat je veroordeelt.
