Saai

Ze was vandaag vrij van school, de leraren hebben een studiedag dus na rustig op gang gekomen te zijn pakte wij de fiets en reden naar het centrum.

Met de fiets?, zegt mijn dochter met een vies gezicht, we kunnen toch ook met de auto of met de bus.

Ik kijk haar met een grijns aan.

Een duidelijk gevalletje van patat plus generatie ben jij, kom op zeg een beetje bewegen is goed voor je je hangt al veel te veel voor de TV!

Ja maar mama, ik ben nog moe van het schoolreisje van gisteren en vanmiddag moet ik ook nog trainen!

Ja en?, dat heet gewoon conditie opbouwen.

Mevrouw wil naar de Blokker, als ik vraag waarom?, dan zegt ze, nou gewoon dat is een leuke winkel.

Niet dat ze interesse heeft in potten en pannen nee de Blokker heeft een grote speelgoedafdeling en nog belangrijker een DVD afdeling waar ze de nieuwste Barbie film verkopen, dat was ik even vergeten...........

Kijk mama ze hebben hem, ik wil hem zooooo graag hebben!

Een zuurstok roze hoes met hoogblonde langbenige dames in glitterjurkjes wordt voor mijn gezicht gehouden, Barbie en.... kan ik ontcijferen, schat niet te dichtbij ik kan het zo niet lezen.
Het is een kwestie van tijd die leesbril.

Ik laat haar de keuze wachten tot sinterklaas of zelf kopen van haar zakgeld, zomaar een DVD geven zonder speciale gelegenheid gaat mij te ver, dan is het einde zoek dan kan ik niet meer spreken over de patat plus generatie maar over het patatje speciaal en doe er nog maar wat extra ui bij generatie, waar ik zelf de oorzaak van ben, want zeg nou eerlijk zijn kinderen hier voor verantwoordelijk?, not dat is de generatie voor hen.

Terwijl kindje aan het overwegen is of ze zelf in de buidel gaat tasten of nog twee maanden wacht, bekijk ik het aanbod aan DVD 's, de laatste tijd of is het al voor langer tijd, dat weet ik niet ik heb jaren niet naar de TV kunnen kijken omdat de wisselende beelden mij te veel waren, is het aanbod op tv erg mager of je moet van reality TV houden en de ellende van andere leuk vinden dan zit je goed met het huidige aanbod, maar het is niet mijn ding.

Een serie volgen vind ik lastig, dan moet ik elke week op de zelfde tijd de beeldbuis volgen ook als mijn hoofd er niet naar staat.

Het nieuws volg ik allang niet meer op tv, ook kranten zijn overbodig geworden via internet is de wereld te volgen en kan je selectief zijn in wat je wel en niet wilt weten, koppen snelle zoals ik vroeger met een krant deed doe ik nu op internet.

Ik zie een DVD met de complete serie van Shogun staan, wauw die serie heb ik altijd nog een keer willen zien!

Dat is de uitkomst, ik kan kijken als het mij uitkomt, het is een serie uit de oude doos zal ik maar zeggen, gemaakt in de tijd dat special effects niet het beeld domineerde, en de snelheid van opeenvolgende beelden  nog te volgen was.

Ik laat kindje wel eens expres series uit de oude doos zien, zo heb ik haar de hele serie van Barbapapa gevoed, mijn magische vriend uit mijn eigen jongen jaren.

De magie van een roze kneedgumachtig wezen dat elke vorm kan aannemen dat het wil zijn, ik vond het fantastisch vroeger.

Het tempo wat mijn kindje kent van de hedendaagse veelal uit Japan afkomstige magische en vooral flitsende tekenfilms bestond toen nog niet.

En toch de magie van het wezen en het soms moralistische verhaal achter deze onschuldige filmpjes waar niemand met vuurballen wordt bekogeld maakt veel indruk op kindje.

Misschien ook wel omdat ik in mijn soms iets wat psychotische klei momenten tijdens de creatieve therapie het liefst een Barbapapa-mama-benno-bob-bientje en de rest van de familie kleide.

De beeldjes sieren de vensterbank van kindje.

Ze zijn mooi mama!, mag ik ze hebben?

Natuurlijk schat ik heb ze speciaal voor jou gemaakt......

Kindje mag van mij af en toe die irritante in het oosten geproduceerde flitsende te snelle tekenfilms kijken als ze ze maar afwisselt met gezonde tv, Nederland 3 bestaat gelukkig nog met het jeugdjournaal en klokhuis, maar ook de series zaai wordt zelfs herhaald.

Kindje klikt het weg, niet boeiend twee meisjes zittend op een hekje ergens langs een landweggetje op het platteland.

Wat leuk!, zeg ik als ik het fragment nog net meekrijg.

Zaai wordt herhaald!

Dat is echt een leuke serie, het heeft zelfs een soort cultstatus, volwassenen keken er ook met plezier naar dat moet je zien, zeg ik enthousiast tegen kindje als ik de afstandbediening uit haar handen gris, en weer op Nederland drie druk.

Wist je trouwens dat Plien een oud klasgenootje van mij was op de HAVO, god wat moesten wij toen al om haar lachen, ze was de ster van onze musical op school.

Mam lekker boeiend dit is echt te saai voor woorden.

Nee schat ze zijn niet saai ze spelen het, dat is de kunst van goed tv maken, het is niet de snelheid maar de inhoud, de kunst om zonder snelle beelden een boeiend stuk te maken.

Kindje kijkt tegenwoordig naast haar Barbie films en andere glitter tv van tegenwoordig ook graag naar zaai, al is het gemaakt door een patatje zonder generatie, het smaakt nog steeds ook voor de patat speciaal generatie.

Werkelijkheid

Doe je zondag mee? piept het sms berichtje op mijn bejaarde mobiele telefoon.

Ik bel haar meteen op.

Ja, ik ben er zondag bij, hou maar een plekje warm op de bank, ik heb de conditie van een zeekoe op sterkwater maar teken mij maar in voor deze wedstrijd.

Hoe gaat het met je?, hoor ik een bezorgde stem aan de andere kant van de lijn zeggen.

Minder, maar dat is nu eenmaal zo.

Dat dacht ik al, ik zie je niet meer zoveel op de club.

Maar zondag zal ik er zijn in mijn beste staat van ontbinding, beloof ik haar.

Wat een schatten van mensen heb ik toch leren kennen op dit clubje wat niet verder komt dan de eerste klasse in de landelijke competitie waar dames op leeftijd op zondag ochtend met liefde een balletje spelen, waar je gewoon kan vertellen dat je een kutziekte hebt.

Maar dat ter zijde, er is mij met name door mijn meest trouwe lezer met een regelmaat voor de voeten gegooid dat ik nogal superieur overkom ik, ik ben een bijna foutloos persoon die ondanks de diagnose een succesvol leven heeft, en dat heb ik ook;

koophuis, drie auto's voor de deur en een zeiljacht in de haven.

Werkelijkheid, dat is het zeker, net zo goed als dat ik weer werk.

Maar soms zou ik het werkelijk willen uitschreeuwen van ellende, dan zou ik met liefde wensen dat de crisisdienst mij even komt ophalen, mijn vingers tintelen als ik ze weerhoudt om een kut mail over hoe het gaat naar de psychiater te sturen, help!, het is mij te veel, doe wat, het maakt mij niet uit wat als ik maar even rust kan hebben.

Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik in mijn pre-staat-van-ontbinding een nummer heb wat mij verbind met een nuchterheid die ik een ieder als in mijn geval zou gunnen.

Aan de andere kant van de lijn die over heel wat bergen gaat maar zo vlak is als onze nederige land zit iemand die mij kent, en alle facetten van mijn leven.

Iemand die op acht jaar na van ons leven,met mij mee heeft beleefd.

Hé Gaab hoe gaat i?

Kut, zeg ik met een dikke stem, de tranen van het verlies van mijn werkelijkheid kan ik bij haar kwijt, ze verstaat de kunst om mij in het hier en nu te blijven trekken, tussen de tranen door kan ik met haar lachen om het bizarre fenomeen die gekheid heet.

Kan je de gekheid wederkeren naar de werkelijkheid?

Het blijft een beproeving en ik moet eerlijk zijn het is geen feest om elke keer weer de strijd aan te moeten gaan met een stukje vreemde werkelijkheid wat in mij zit.

De energie vreter die een conditie aanspreekt die je liever op een hockeyveld zou uitleven, gewoon omdat dat veel leuker is, dat is een bijna dagelijks iets waar ik mee geconfronteerd wordt.

Vanmiddag ben ik maar een paar club hockey sokken gaan kopen, die met het embleem van de club erop.

Vorig seizoen droeg ik mijn oude witte sokken die bij mijn oude club de uit-sokken waren, het waren embleem loze jongens die de tand des tijds redelijk hadden doorstaan maar wel enige gaten begonnen te vertonen en meer grijs waren dan wit.

Werkelijk Gaab dat kan toch echt niet meer, met een focus op het hier en nu trok ik naar de winkel die de kousen van mij huidige club verkoopt.

Het was een waas voor mij, waarin ik nog wat leuke sokken voor kindje uit het rek trok en ach een nieuw bitje kan ze ook nog wel gebruiken.

Met moeite sleur ik mijn dikke Volvo uit de te krappe parkeerplaats en rij met mijn overwinning naar huis.

Het is mij gelukt, ik heb ze en ga mijn eerste wedstrijd van dit seizoen spelen met echte club kousen.

Joepie!, denk ik cynisch, wat een overwinning.

Ik heb mensen wel eens horen klagen over de ziekte en het feit dat ze geen geld hebben doordat ze ziek zijn als ze wel geld hadden, dan was hun leven zeker meer de moeite waard geweest!

Volgens mij maakt het geen reet uit geen geld of wel geld, die ziekte is echt niet makkelijker als je wat centen hebt kan ik uit ervaring vertellen, materiële dingen bezitten is geen garantie voor een beter leven dat is iets wat daar niet in te vinden is.

Soms is het van wezenlijk belang om je werkelijkheid in suffe details te zoeken.

Soms is het zoeken naar het hier en nu simpeler dan je denkt en ligt het hier en nu dichter bij je werkelijkheid dan je zou denken.

Of ik het ga winnen van de ontregeling? Dat hangt niet af van mijn financiële situatie.

Dat zie ik zondag wel in een partijtje hier en nu. Het is een eerste stap voor het verdere terug vinden van mijn werkelijkheid.

Het wordt weer eens hard werken aan de werkelijkheid.

Toen

Wij willen vanmiddag met elkaar spelen, kan dat?

Kindje staat met een klasgenootje voor mij te springen als ik net als elke woensdag middag haar opwacht op het schoolplein.

Ja hoor meisjes als het van je moeder mag, zeg ik tegen het klasgenootje.

Mag het bij jou? vraag ik de moeder, ik ben helemaal gaar na drie dagen beurs in Duitsland.

Kinderloos keer ik terug naar huis, met een paar uurtjes rust in het vooruitzicht duik ik nog even mijn bed in.

Rust is niet mijn ding maar een verplicht nummertje zeker na drie dagen onder de keukenboeren geweest te zijn.

De gezellige maar drukke dagen dreunen nog na in mijn hoofd, de indrukken moet ik nog verwerken voordat ze een eigen leven gaan leiden.

Sommige reacties blijven in mijn achterhoofd zitten, die twee vertegenwoordigers die onafhankelijk van elkaar indringend aan mij vroegen hoe het nu met mij ging.

Wat weten zij?

Wordt er over mij geluld?

Weten ze wat de werkelijke reden van mijn jaren langen afwezigheid in de keuken branche was?

Hebben ze die ene vertegenwoordiger gesproken die ik als enige het werkelijke verhaal van mijn afwezigheid heb verteld ? Heeft hij zijn mond niet kunnen houden?

Heeft hij en in een gezellig gesprek aan de bar met zijn collega's, toen hij net te diep in zijn glaasje keek verteld dat Gaab gek is?

Voor dat ik mijzelf paranoïde verklaar ga ik maar even bij mij zelf na hoe goed het met mij gaat, het stripje pillen ligt klaar maar is het echt nodig?

In mijn hoofd maak een lijstje plussen en minnen als ik onrustig mijn rust probeer terug te vinden in mijn bed.

Het is goed gegaan die trip naar Duitsland, beter dan vorig jaar of niet, toen was ik zo verstandig om bij tijds afscheid te nemen van de gezelligheid.

Dit jaar ben ik gezellig met de mannen in de 'stube' gebleven en heb slechts de 'schnaps' afgeslagen.

Mijn 'straf' voor het over mijn grenzen gaan vertaalt zich in onrust, flashback's flitsen door mijn hoofd, mannen in blauw lopen weer mijn huiskamer binnen, ik voel mijn arm weer pijnlijk op mijn rug gedraaid worden door een diender, ik wil schreeuwen als ik door de wachtkamer van de plaatselijke GGZ in deze houdgreep naar de crisisdienst wordt gebracht.

Ga naar huis suffers die hier braaf op zorg wachten!, snel nu het nog kan!, kijk naar mij dit kan je gebeuren als je in de klauwen van de GGZ terecht kom.

Niet doen Gaab mijn stukje gezond verstand spreek mij aan net als toen, toen ik ondanks de verwardheid wist ik dat het beter was om mijn bek even te houden.

Trauma's uit het verleden hoeven geen invloed te hebben op je heden.

Net zo goed als successen behaalt in het verleden geen garantie zijn voor de toekomst, om maar even in reclame uitdrukkingen te spreken.

Stop, en ga nu eens na wat je er aan kan doen om terug te komen in het hier en nu, niet het toen.

Toen het is een woord die een verleden vertegenwoordigt.

Toen was de tijd dat je nog niet wist waar je gevoeligheid lag.

Toen als je er niet reëel naar kijkt kan het een nu blijven, zoals ik vele met een psychische aandoening terug zie blijven grijpen naar het verleden, en het nu blijven zien als toen.

Ik speel met het stripje tussen mijn vingers, ze zijn best oké die kleine witte jongens op zijn tijd, ze dempen die kakofonie aan geluiden in mijn hoofd, die ondragelijk zouden kunnen worden als ik er naar ging luisteren.

Toen, vroeger toen deed ik dat toen ik niet wist waar ik gevoelig voor ben.

Toen maakte ik de klassieke fouten die een ieder maakt met een gevoeligheid voor gekte.

Maar hoe is het nu met mij?

Kan ik er mee omgaan?

Wat heb ik geleerd van toen?

In mij bed van onrust blijf ik bezig met deze vraag.

Toen was de afgelopen paar dagen.

Als je sec kijkt is het verleden een seconde geleden alles is dus een toen.

Leef je in het verleden, ja dat zeker het is een deel van je heden een les waar je lering uit kan trekken.

Toen is een stukje van je geschiedenis die elke seconde groter wordt.

Ik leg de stip witte jongens terug op mijn nachtkastje.

Grinnikend stap ik uit mijn bed.

Gaab schrijf dat eens op, spreek ik mijzelf toe, mensen zullen je ongetwijfeld vreemd vinden, maar dat geeft niet dit stukje toen kan je wel wissen als je het niet bevalt.

Of je kan altijd zeggen, och ja dat schreef ik toen, toen ik de keuze had om te slikken of te tikken.

Hell Yeah!

Gisteren was de dag dat voor sommige partijen de hemel poorten open gingen, op aarde dan.

Voor andere partijen was het de dag dat de poorten van de hel, als die open konden, een welkome afdaling waren.

Het was verkiezingsdag, de triomf van de ene partij werd afgewisseld met beelden van de afgang van de ander partij op diverse zenders.
Niet dat  de verliezers dat wilde laten zien, nee dat is gezichtsverlies, dapper feliciteerde ze de overwinnaars die hun zetels hadden toegeëigend.

Het woord grimlachje is op zijn plek, en af te lezen op de gezichten van de verliezers.

Tussen al het verkiezingsgeweld van deze dag heeft 'de wereld draait door' een item wat niks te maken heeft met het rode potlood wat deze dag domineert.
Een onderbeen-loze man die Viktor Staudt heet mag vertellen oven zijn boek 'het verhaal van mijn zelfmoord', deze man is een klassieke 'trein springer'.

De eerste gedachte die bij mij op komt is Jezus wat dom!, niet eerst met je benen! Nee gek met je hoofd naar voren springen, sukkel!

Ik ben niet de enige die zich afvraagt waarom het niet is gelukt, Matthijs van Nieuwkerk, wil ook eigenlijk alleen maar weten waarom het niet is gelukt.
Dat boek met zijn verhaal dat interesseert niemand wat we willen is gewoon sensatie! Kom op vertel waarom is het niet gelukt, waarom leef je nog?

Dit is de wereld anno 2012, je mag een boek schrijven over je bijna zelfgekozen dood maar we willen eigenlijk alleen maar weten waarom het niet is gelukt, triest.

Zelfmoord, is al dan niet gelukt een taboe bedenk ik mij als ik een blog lees op een internet site voor psychiatrische patiënten, wat ik eigenlijk alleen maar volg omdat daar een schrijfster af en toe op blogt die ik persoonlijk een paar keer heb mogen ontmoeten en die ik graag lees omdat ze briljant kan schrijven.

Op deze site blogt een dame die chronische suïcidaal is volgens haar behandelaar.
Chronisch suïcidaal?, kan dat?
Je bent toch suïcidaal en gaat dood of wat?

Grappig deze benaming chronisch suïcidaal, het woordje bleef in mijn hoofd ronddolen al enkele dagen voor de uitzending van 'de wereld draait door', waar Matthijs het vuur aan de schenenloze benen van een man legt, die ruim tien jaar geleden de poging deed waarbij bij 'slechts' zijn benen verloor.

Wat is chronisch suïcidaal eigenlijk?
Het is niet een woord die een TV presentator van een goed bekeken programma kent, wat hé je wilde toch dood waarom is het niet gelukt?

Het is de wens om je ellende achter je te laten de wens om er niet meer te zijn, niemand die ooit een depressie zo diep heeft meegemaakt zal het ooit begrijpen, gelukkig.
Het is het feit dat je voor jezelf die uiterste uitweg als achter de hand hebt, ja mag dood voor jezelf, het is een opluchting om te weten dat het leven gelukkig niet eeuwig is.

Klinkt misschien vreemd in de oren van een gezond mens.

Maar voor mensen als ik en deze meneer op TV en de dame die blogt op een site voor mensen met een psychische aandoening is het net even anders.

'Zelfmoord: het is geen reis naar het paradijs, maar een vlucht uit de hel'.

Zegt een man in de uitzending van 'de wereld draait door', de programma makers hebben voor dit item even wat stukjes geleend van een BBC documentaire over zelfmoord.

Het is in de perfecte vertaling van het gevoel wat iemand heeft die deze radeloze daad doet, want dat is zelfmoord vaak, het is niet zozeer dat je dood wilt, het is meer een einde aan je lijden willen maken.
Het is een onbeschrijfelijke pijn die niet zichtbaar is aan de buitenkant maar die binnenin je zit, het is iets waar je niet meer mee kan leven het is de macht van de onmacht die zich uiteindelijk vertaalt in één enkele mogelijkheid.
De dood, de eeuwige rust is dan de enige verzachting die je dan kan bedenken als het leven op aarde een hel voor je is.

Als ik terugkijk naar mijn zelfmoord pogingen, en dat zijn twee reële geweest, dan kijk ik terug op een bizarre werkelijkheid waarbij de crisis dienst de eerste keer mijn leven heeft 'gered'.
Bij de tweede poging waren ze mij voor ik was 'bekend'.
Ze waren zo slim om mij op te sluiten voordat ik mijn hel op aarde kon beëindigen, waardoor ik de hel op een rustige plek heb mogen doorleven, ik zou er nog zwetend van wakker kunnen worden als ik daar aan terug denk, maar dat doe ik niet, ergens is het erg gezond om stil te mogen staan bij het feit dat je zo diep kan dalen, maar letterlijk die feiten reproduceren?
Dan komen die 'separeer' groene muren op mij af, nee dank je ik haat mintgroen.

Ik kan maar een ding zeggen:
Hell Yeah!,
ik ben erg geweest en ik ben blij dat ik nog leef,
in de wetenschap dat de dood een keuze is als het echt niet meer gaat.
Dat geeft rust in mijn leven.
En ze leefde nog lang en gelukkig.....................



O, en dat boek, dat ga ik wel lezen,
http://www.viktorstaudt.nl/ of gewoon via Bol neem ik aan.

Arbeid adelt

Je zou toch denken dat je goed bezig bent als je als honderd procent afgekeurde uitkeringstrekker toch de moed verzamelt om tegen alle adviezen in toch te gaan werken.

Het UWV en de psychiatrie vonden het een grote stap, betaald werk.

Natuurlijk kon ik nog wel wat gaan doen, een beetje vrijwilliger werk, gewoon een paar uurtjes niet te veel belasting dat was wel oké, maar een succesvolle betaalde baan?

Nee dat was niet verstandig in mijn situatie, dat is te veel stress, daar wordt je ziek van.

Ik mag mij gelukkig prijzen, ik werk weer voor geld, weliswaar niet meer de hoeveelheid uren die ik werkte toch kan ik mijn oude professie weer uitvoeren, al ben ik niet meer als voorheen de baas van de toko.

Ik werk voor een oud collega die weet waar ik goed in ben en dat is het ontwerpen van keukens.

Het is fantastisch, ik ben bezig met het leukste vak wat ik ken en dat is ontwerpen.

Mooie dingen maken waar mensen gelukkig van worden.

Het gaat slecht in de keuken branche iedereen klaagt steen aan been, wij niet wij zijn een zogenaamde “papa en mama” zaak een klein bedrijfje met een lage overhead, mensen die verstand hebben van het vak, en dat wordt gewaardeerd door de mensen die nog geld kunnen uitgeven en wars zijn van gladde verkooppraatjes van jochies met weinig verstand van hun vak, die op commissie basis werken en met fictieve kortingen mensen de mes op de keel denken te zetten omdat ze moeten scoren.

De orders vliegen binnen we kunnen het bijna niet aan, mijn baas vraagt of ik meer kan werken en dat doe ik voor zover het kan voor mij.

Ik probeer niet over mijn grens te gaan al is het verleidelijk op meer, meer en meer te doen.

Wat een leuke baan heb ik toch zou u denken en dat is ook zo, maar wat verdient ze daar mee?

Nagenoeg niks kan ik u vertellen.

Het is namelijk zo als je een WIA uitkering ontvangt mag je werken, graag zelfs.

Het wordt beloont met het feit dat je 30% van hetgeen je verdient mag houden.

Dit lijkt veel maar reëel gezien praat je over een paar tientje.........

Het is namelijk zo in mijn geval

Ik heb een man, een koophuis en een dochter.

Manlief heeft een goede en drukke baan hij zit met een regelmaat in het buitenland, onze familie woont niet in de buurt dus alle zorg voor ons kindje komt op mijn schouders.

Ik werk twee dagen dus dat is twee dagen opvang betalen, manlief heeft een aardig salaris dus wij betalen het maximale bedrag, kassa!

Ik ben weer gaan werken, dit jaar is het eerste volle jaar dat ik werk het jaar daarvoor trok nog deels alleen een uitkering.

De belastingdienst beloont ons voor mijn jaar noeste arbeid met een verminderde teruggaaf op onze hypotheekaftrek, als je een uitkering trekt krijg je vreemd genoeg een hogere teruggaaf als je een huis bezit dan wanneer je werkt en een uitkering trekt, kassa!

Ik slik geen pillen meer dus ik kan fluiten naar de tegemoetkoming van het eigen risico.

Ik mag het volle pond aan eigen bijdrage betalen voor GGZ zorg want mijn man en ik verdienen te veel, kassa!

Al met al komt het er op neer dat ik als ik niet zou werken, ik pillen zou slikken en mijn man geen goede baan zou hebben ik slechts een paar centen minder ontvang.

Ik kan mijn kindje van de opvang halen, kassa!

Ik krijg meer terug van de belastingdienst, kassa!

Ik kan mijn auto verkopen die ik nodig heb om naar mijn werk te komen,kassa!

Ik heb zeeën van tijd over om langs alle winkels te gaan met de beste aanbiedingen, die mijn huishoudportemonnee ten goede komen, kassa!

Kortom werken loont niet, in mijn geval, bizar toch?

En toch is er geen haar op mijn hoofd die er over denkt te stoppen.

Arbeid al brengt het nagenoeg niks op het geeft een goed gevoel om bezig te zijn.

Om het geld hoeft ik het in onze verzorgingsstaat niet te doen vreemd genoeg, het is de arbeid waar ik het voor doe, dat adelt.

Collectebus

De vakantie periode is voorbij kindje is weer naar school en het gewone leven is weer begonnen, ik moet zeggen vakantie is leuk maar ik vind het niet erg dat het leven weer in mijn normale ritme komt.

Het normale ritme voor mij is man en kind dagelijks het huis uit bonjouren, het huishouden doen, naar mijn eigen werk gaan, sporten en de wekelijkse collectes vriendelijk te woord staan, en afwimpelen.

Niet altijd meer, ik moet zeggen ik ben milder geworden.

Vroeger, en dan bedoel ik de afgelopen jaren dat het iets minder met mij ging, kon ik deze mensen bijna aanvallen als ze voor de deur stonden en een paar centjes vroegen voor weet ik veel wat voor een onderzoek, voor weet ik veel welke chronische ziekte.

Wat mij irriteerde en nog eigenlijk, maar zoals ik al zei ik ben milder geworden, is dat het altijd om lichamelijke aandoeningen gaat, diabetes, kanker, MS, enz. enz.

Nooit maar dan ook nooit heb ik een collecte meegemaakt die geld vroeg voor beter onderzoek naar geestelijke aandoeningen.

Ik gooide dat in mijn balorige buien deze mensen dan voor de voeten.

Lieve mevrouw/meneer met u collectebus ik ga u pas wat geven als ik eerst de collecte voor onderzoek naar chronische psychische aandoeningen heb betaald, maar die ben ik nog niet tegen gekomen, dus u moet nog even geduld hebben.........

Een enkeling die verder vroeg vertelde ik dat ik er van baal dat er zo veel geld wordt opgehaald voor gangbare ziektes maar dat het blijkbaar niet nodig is om geld op te halen voor chronische psychische aandoeningen.

Daar is blijkbaar geen interesse voor en zeg nou eerlijk is het niet een beetje zo dat je voor kanker, hart- en vaat ziektes en diabetes grif geld geeft uit eigen belang?

Zo van, als ik kanker krijg dan heb ik in ieder geval een steentje bijgedragen voor onderzoek naar het verbeteren van de overlevingskans, zodat mijn kans op overleven groter wordt..

Psychische aandoeningen en collectes dat gaat niet samen, zie je het al voor je?

Ding dong.

Heeft u wat over voor beter onderzoek naar schizofrenie?

Wat?

Schizofrenie.

Dat..., dat is toch die ziekte waar mensen zoals die Tristan v/d V, en die andere mensen die gewelddadig mensen doodsteken en schieten aan leden?

Ja die.....

Kom maar door met je centen dom denkende mensen, die niet meer weten dan wat de media breed uitbeeld en generaliseert, alsof de mensen die deze aandoening hebben allemaal zo zijn.

We willen toch niet meer van dit soort voorvallen?

Beste burger u kan er wat aan doen kom maarrrrrrrrrrr, en trek open die portemonnee!

Goed, met schizofrenie heb je dan nog een vruchtbare bodem, men zal niet geven uit afkoop overwegingen om zelf tegen de tijd dat ze eventueel last krijgen van deze aandoening een betere behandeling te krijgen.

Het is nu eenmaal zo dat meer mensen kanker krijgen dan schizofrenie.

Het zal eerder een gift uit zelfbescherming zijn want hé al die schizofrenen gaan toch een keertje schieten of steken, dus die paar centen die ik geef, die geef ik uit een stukje zelfbescherming tegen deze gewelddadig groep mensen!

Maar al die andere aandoeningen dan, die mindere enge zal ik maar zeggen.

De autististen, bipolaire, borderliners, depressieve, enz. enz.

Ding dong.

Heeft u wat over voor onderzoek naar depressie?

Depressie, daar zijn toch pillen voor?

Ja net als medicijnen tegen kanker...

Ja maar kanker dat is een echte ziekte, daar ga je dood aan.

Depressie ook.......

Ja maar dat is lang niet zo erg, daar kies je namelijk zelf voor................