laks

Zweverig vloog ik met kindje naar Zwitserland, mij kan niks gebeuren ik zit boven op de berg ook in ons vlakke landje.

Na zo veel jaren voorzorgsmaatregelen nemen wordt je laks, je bedenkt je op de laatste dag voor vertrek dat je nog en recept nodig heb omdat je anders de week niet door komt, en bent dan blij dat manlief thuis werkt en het nog even voor je kan halen met een brief van de apotheek zodat, mocht je gecontroleerd worden je kan aantonen dat je geen XTC vervoerd maar slechts antipsychotica.

Dat ik laks begin te worden daar kwam ik op de tweede dag van mijn bezoek achter.

Where the fuck heb ik die pillen gelaten?

Ik doorzoek mijn tas en koffers, ik had ze toch in mijn tas gedaan?

Shit, ik heb ze ergens verloren zeg ik tegen mijn beste vriendin als wij onze gangen van die dag nagaan.

Plan B moet van stapel worden gehaald..

Bel je psychiater en vraag haar of ze een receptje naar de plaatselijke apotheek stuurt, zegt mijn beste vriendin.

Ja daaaag, echt niet dan denkt die muts dat ik zo'n kneusje ben die niet eens de verantwoordelijk kan dragen om een paar pillen goed de grens over te krijgen.

Zie je wel het gaat niet goed met haar ze heeft mij zelfs in het buitenland nodig dat verhaal, de groeten.

Nee ik vraag wel of manlief een recept wat ik heb liggen even doorstuurt naar hier en dan haal ik het wel in combinatie met de reis brief die ik van de apotheek heb, wacht ik pak hem wel even erbij volgens mij moet dat voldoende zijn...

Ik ga naar mijn kamer en open het voor vakje van mijn trolley, daar waar ik alle belangrijke documenten heb opgeborgen, en blijkbaar daar ook niet zo zorgvuldig naar heb gekeken, want wat is dat kleine heuveltje tussen de paspoorten, brief van de apotheek en vluchtgegevens?

Jawel het doosje rust bij onrust, zo klein dat het ongezien is meeverhuisd naar een plek waar ik niet de moeite had genomen om te zoeken, daar had ik alleen de belangrijke papier opgeborgen....

Als het al langere tijd goed met je gaat en dan bedoel ik relatief goed want echt goed dat heb ik los gelaten, dan wordt je laks en vergeet je wat het belang van die mind regulerende schit voor je is.

Dat je niet meer die vriendelijke vrouw kan zijn zonder wat extra steun wat ik nodig heb om rustig onder aan de berg te zitten om naar kindje haar capriolen te kijken op de berg en niet de serveerster aanval om dat ze weer een cappuccino brengt terwijl ik om zwarte koffie vraag, niet het jongste zoontje van mijn beste vriendin te grazen wil nemen omdat hij weer eens zo veeleisend eigenwijs is en mijn vriendin dat normaal vindt maar ik het jochie toch echt aan zijn oren eens duidelijk zou willen maken dat de wereld niet om hem draait.

Nee het is soms beter om de nuance chemisch bij te sturen, de serveerster vriendelijk te verzoeken toch echt die zwarte koffie te halen en het zoontje genuanceerd op zijn nummer te zetten, met een grote chemische smile op je gezicht.

Dat maakt dat de vakantie een succes wordt, kindje de titel prinses haalt met skiën en ik zeker weet dat ik in staat ben haar volgend jaar nog meer ski plezier kan laten beleven op de berg bij mijn vriendin.

Ik heb me weer eens rot gelachen 's avonds als de kids in bed lagen en wij gezellig een glaasje wijn dronken, met het minimum aan noodzakelijke medicijnen kan ik nog steeds de lol van het leven zien als ik maar weet waar ik het voor doe, deze momenten dus die ik waarschijnlijk niet zo gezellig zou meemaken zonder medicijnen.

Ik ga nog wel een stukje typen over de eenzaamheid van de ziekte.

Toen ik boven op de berg zat en gezellig met een vrouw van mijn leeftijd sprak over het leven besefte ik dat het leven met een psychische aandoening niet een gemeengoed is maar iets wat je voornamelijk alleen doormaakt.

Het is een ruis in de rust die je normaliter zou hebben, de achtergrond komt altijd boven op momenten dat je het niet wil en normaal wilt zijn, het vergeten van medicijnen die je niet wil maar soms wel nodig hebt drukken je met de neus op de feiten, zal ik maar zeggen.

Laks het kan helaas niet, als je wilt leven met...............

'Live events'

Voor een ieder die niet weet wat live events betekent met betrekking tot de bipolaire stoornis zal ik het even uitleggen.

Het zijn de dingen die een ieder normaal mens mee maakt het maken van een reis, huwelijk, promotie, verhuizen, het verlies van dierbare ,ontslag, het krijgen van een kind enz. enz.

Live events dus, de iets spannendere dingen dan de normale dingen in het leven, die in het geval van een mens die behept is met de bipolaire stoornis een andere uitwerking zouden kunnen hebben, zeggen de boeken en protocollen voor deze aandoening.

Oei dat is oppassen.

Manlief staat op het punt zijn baan te verliezen, mijn oude directeur staat op het punt te overlijden, gisteren verdronk mijn hondje bijna omdat ze dacht nog even over het ijs te kunnen lopen, ondanks dat ik haar vermanend herhaaldelijk terug had geroepen, ik ga morgen een week op reis met kindje, de schoonmoeder van mijn zus is net opgenomen met een CVA, en de politie staat voor de deur omdat ze net (eindelijk) een boef uit de tuin van de buren hebben geplukt.

Live event, kolere wat een drukte, en wat doe je daar dan mee als gek die een diagnose heeft met een gevoeligheid voor....

Gewoon bedenken dat dit bij het leven hoort dat je net even anders bent dan de gemiddelde mens dat de politie voor de deur dit keer niet jou komt halen en dat je je oud directeur regelmatig belt om met hem de leuke dingen van het leven te blijven zien ondanks dat hij dood gaat dit jaar.

In een mail naar mevrouw de psychiater vertel ik zijdelings dat de baan van manlief op het spel staat, de rest laat ik achterwegen.

Financiële onzekerheid kan een trigger zijn voor een episode, schrijft ze terug.

Zucht, het is weer eens zo dat de dame mij door het gemiddelde van mij diagnostisch vergelijkbare collega's haalt.

Financiële onzekerheid is zo betrekkelijk als het leven met of zonder aandoening.

Is het zo dat je altijd getriggerd wordt door een live event of is het zo dat je daar bewust mee om kan leren gaan.

Is het niet zo dat als je je schaapjes financieel of psychisch op het droge hebt je tegenslagen beter te lijf kan gaan?

Als je weet dat je een breuk gevoeligheid hebt is het dan niet zo dat je een deuk beter aan kan?

Ik mail haar terug, iets wat arrogant meld ik haar dat wij financieel geen problemen hebben en mocht het wel zo ver komen dat wij financieel een ader moeten laten dat wij de sportwagen verkopen en als het echt sober moet worden wij ons zeiljacht de deur uit doen, lekker boeien...

Live events, what the fuck, het leven is een event moet ik daar voor wegduiken als gestoorde medemens?

Nee zo ben ik niet.

Live is live tralalalalalaaa lalalalalaa live...., met alles wat erbij hoort, ook voor de mens met een diagnose is het leven soms niet anders dan gewoon doorgaan met leven met events....

Gaab vertrekt morgen gewoon naar Zwitserland om haar beste vriendin te bezoeken kindje skiles te laten hebben en 's avonds na veel kaas te hebben gegeten met mijn beste vriendin live het leven te bespreken.

Live is............... always an event

Gehaktbal

Soms doe je dingen die je niet voor mogelijk houdt, soms neem je een stap op een donker en onbekend pad waarbij je geen tomtom hebt.

Het onbekende en onzekere het niet weten of er licht aan het eind van de tunnel is, en ik zou nu nog meer clichés kunnen noemen maar mijn punt lijkt mij duidelijk.

Wegen nemen, dingen uitproberen die onbekend zijn.

Als roze gekleurde hersenen kijkt het mij aan vanuit de verpakking.

Kom maarrrr Gaab, daagt het mij uit, doe maar simpel roerbak mij maar, dat ken je dat is het bekende pad die jij normaliter bewandeld.

Ik aarzel, kijk naar de uien en winterpenen die klaar staan om gekookt te worden.

Nee hoor, speek ik het door de molen gedraaid hoopje vlees toe dat zich voordoet als rundvlees maar als ik het nieuws moet geloven net zo goed paarden of ezel vlees kan zijn.

Ik maak gehakt van je!

O nee dat ben je al.

Maar ik ga je wel mores leren, mijn mores het dat is iets wat de gemiddelde huisvrouw al jaren maakt, ik ga mijn ultieme kook uitdaging aan en ik vorm je tot het meest bekende stukje gehakt die in dit land meestal op woensdag gegeten wordt.

Je wordt rond en sappig want ik heb Jonnie Boer ingeschakeld, de chef-kok van de Librije, en die die weet hoe ik jou te grazen moet nemen, ik laat zijn recept voor een heerlijke Hollandse bal op jou los, eat this!

Zoals u misschien weet ben ik een liefhebber van koken, heb dan ook een baan waarbij ik keukens ontwerp voor mijn medemens, en sta ik in mijn vrije tijd met veel plezier achter de kachel, het is geen straf.

Vorig jaar rond deze tijd hield ik de Surinaamse weken in mijn keuken, en ben ik met het kookboek van Ramon Beuk in de hand alle recepten gaan maken die mijn moeder maakt maar op de een of ander manier niet kan uitspellen voor mij, we hebben genoten en inmiddels maak ik zijn recepten met een eigen twist, niks zo leuk als een eigen interpretatie geven aan een recept van een ander.

Het is een uitdaging koken, of je je nu waagt aan een onbekende exotische keuken of zoals in mijn geval aan de Hollandse keuken.

Ik vind dat kindje deze keuken ook moet leren eten, natuurlijk krijgt ze het voorgeschoteld als ze bij de moeder van manlief is, maar dat is een paar keer per jaar.

Het werd eens tijd dat ik haar alle gangbare Nederlandse gerechten voorschotel.

Het werden de Hollandse weken, te beginnen met hachee met aardappelpuree en rode kool met appeltjes.....

Heerlijk vond kindje het.

Slavink met bloemkool met een sausje.....

Heerlijk vond kindje het.

Oké het kind is geen moeilijke eter en haar lieveling gerecht blijft gelukkig roti kip.

Ik geloof dat ik zelf meer moeite had met deze gerechten.

Hoe maak je dit lekker hoe doe je dat en hoe maak je eigenlijk een ordinaire gehaktbal met jus?

Ik moet er toch eens aan geloven ik ben iemand die de Hollandse keuken geen warm hart toe draagt. Ik wok liever met veel verse kruiden dan dat ik een sausje maakt uit een pakje om groente smakelijk te maken.

En dan het vlees, braden met veel vet er vocht bij gooien om een vette jus te maken?

Gadverrrr...

Als ik met mijn kar door de plaatselijke super loop kan ik de verleiding niet weerstaan het zijn in mijn hoofd de Hollandse weken en wat zie ik daar?

Hutspot groenten is in de aanbieding, naast de hachee heb ik nog nooit in mijn leven hutspot gemaakt.

Dit is echt oer Hollandse eten in mijn ogen, mijn opa aan mijn vaders kant, dus een echte Hollander had er geen goed woord voor over, varkensvoer noemde hij het hij verafschuwde het.

Als een echte Hollander het niet te vreten vind dan moet ik het toch eens proberen......

Ik kijk met een grijns naar de zak uien en wortelen, dit is de vlag op mijn Hollandse weken het ultieme Nederlandse voer en een uitdaging voor mij om daar wat van te maken.

Er hoort klapstuk met jus bij lees ik op internet maar ik heb geen tijd om vlees nog een paar uur te laten stoven.

Wat eet ik er bij wat is de kroon op mijn hoofdstuk Hollandse keuken.

Er is een uitdaging die ik nog niet ben aangegaan en dat is het ultieme stukje Hollands vlees verwerking, de grandeur die bij deze afsluiting hoort.

DE BAL.

Ik draai er omheen wil het eigenlijk niet maken maar zie uiteindelijk toch de uitdaging, en de wens van manlief om dit eens thuis te eten, dit ronde bruine in mijn ogen saai stukje vlees.

Twee vliegen in een klap.

Met dank aan Jonnie draait het uit op een verbazingwekkende bijzonder smakelijke bal.

Rondom gelukkig verbaster ik inmiddels zijn basis recept naar meer exotische varianten van de oer Hollandse bal.

Want hé Hollandse eten is best oké maar ik hou vooral van variatie.

Verantwoordelijkheden

Soms lijkt mijn leven best normaal ik leef en werk ik voed mijn kindje op zo goed als ik denk dat het moet, ze luistert over het algemeen best aardig.

Maar soms, soms niet, dan vergeet ze bijvoorbeeld even te melden dat ze een lunch op school heeft omdat dit bij het programma van die dag hoort.

Ze verlaat het huis s' ochtends met haar sleutel, ze komt tegenwoordig thuis lunchen als ik werk om het hondje uit te laten ik vertrouw haar inmiddels met deze verantwoordelijkheid.

Maar in hoe verre kan je iemand vertrouwen?

In hoe verre schaad iemand je vertrouwen, bedenk ik mij als ze om half een nog niet thuis is.

Normaal ben ik aan het werk op deze dag maar heb mijn werkdag een dag opgeschoven omdat de baas dan een halve dag met zijn dochter kan doorbrengen, en dat gun ik hem.

Na zijn scheiding ziet hij zijn dochter niet zo veel meer als hij zou willen, dus elke mogelijkheid om wat extra uurtjes met haar door te brengen grijpt hij als hard werkende ondernemer aan.

Geen paniek, denk ik als er allerlei visioenen van gewelddadigheden tegen mijn dochter zich aan mij opdringen. Is ze überhaupt wel op school gekomen of heeft een of ander viezerik zich aan haar vergrepen en ligt haar half ontklede lichaampje nu ergens levenloos in het bos.

Ik pak de telefoon en bel school, en wat blijkt?, ja hoor ze is gewoon daar, geen amber alert voor mijn kindje gelukkig.

Wist u dan niet dat er een gezamenlijke lunch op school was vandaag, zegt de leraar beschuldigend.

Neen meneer ik mis wel eens een paar van die suffe briefjes die ik uit de schooltas moet plukken omdat jullie nog niet alles consequent per mail versturen, bijt ik terug.

Eikel.

Ik vind het best lastig om de verantwoordelijkheid bij andere neer te leggen, al weet ik dat het moet, ik kan kindje niet haar hele leven aan het handje houden en moet haar langzaam aan haar eigen verantwoordelijkheid geven, dat het niet altijd goed gaat dat blijkt.

Ze bleef op school lunchen, dacht geen moment aan haar hondje die met een volle blaas op haar zat te wachten, en het uit ellende maar ergens in de hoek van de gang moet deponeren.

Omgekeerd gezien mag ik haar niet beschuldigen van het niet nemen van haar verantwoordelijkheid ik haar moeder leg de verantwoordelijkheid voor mijn leven in de handen van anderen, ik als volwassen vrouw met de verantwoordelijkheid voor een een kind.

Het zit mij niet lekker, waarom doe ik dit? Waarom stel ik op schrift wat men met mij mag doen als ik daartoe niet in staat ben is dat verantwoordelijk gedrag?, of een makkelijke manier om die verantwoording niet te hoeven dragen.

En wat als men misbruik gaat maken van mijn intentie om mijn soms vreemde periodes in goede banen te leiden, kan ik er van uitgaan dat men dit document slechts gebruikt als het echt nodig is of is er een kans dat als ze mij zat zijn ze een juridisch gegronde reden hebben om mij op te sluiten tegen mijn wil.

Er ontpopt zich een thriller in mijn hoofd, manlief blijkt niet zo lief te zijn en en de hulpverlening ook niet ze kunnen mij eindelijk legitiem opsluiten, ik heb er zelf voor getekend zeggen ze nog als ik keihard met tegenargumenten kom tegenover de rechter die moet beoordelen of de zelfbindings verklaring inderdaad bekrachtigd mag worden.

Mevrouw het is uw keuze een verantwoordelijkheid die u toen u gezond was heeft ondertekend, hoor ik een rechter in een repeterend galm uitspreken.

Ik word zweten wakker uit mijn droom, en besluit mevrouw de psychiater een mail te schrijven met daarin het verzoek of het mogelijk is een ontbinding in de verklaring op te nemen.

Noem mij paranoïde of gestoord, maar ik kit graag alle mogelijke gaten dicht, schrijf ik als ik een paar regels toevoeg aan het document.

In mijn hoofd ontwikkelt zich een spannend verhaal, over hoe het leven van een normale vrouw 180 graden draait als ze een maal via de huisarts bij de crisisdienst terecht komt en haar omgeving niet zo integer blijkt te zijn als ze denkt.

Dus als u wat minder blogs van mij leest dan is dit de reden, ik ben een verhaal aan het schrijven gebaseerd op mijn ervaringen met de psychiatrie, de thriller die ik heb mee gemaakt maar dan in fictie.

Ik schat dat het schrijven ca. twee jaar gaat duren naast mijn werk gezin en psychisch gezien mindere periodes, blijf ik bloggen maar dan op een lager pitje vermoed ik, ik moet zo mijn verantwoordelijkheden nemen......

Gluren bij de buren

Ik ben niet nieuwsgierig, slechts geïnteresseerd in mijn medemens en hun leefomgeving.

Ik kijk bij elk huis wat ik passeer even naar binnen als ik met hondje door de straten van onze nieuwbouw wijken loop, en nee het is niet één wijk we hebben hier zeven verschillende wijken. Allen in min of meerdere mate gebouwd in de populair bouwstijl die in meer of mindere maten iets weg heeft van de jaren dertig.

Tegenwoordig hebben de meeste huizen een minuscule voortuin, dit om zoveel mogelijk privacy te creëren aan de achterkant of terwijl de met hekken omringde postzegel die ook wel tuin wordt genoemd, want ja hè het is de randstad waar wij wonen!, en de vierkante meter prijs van dit stukje Nederland daar wordt je als modale burger niet blij van.

Oké als boven modale burger ook niet.

Een populair item bij de architecten van tegenwoordig, naast het ontwerpen van jaren dertig stijl huizen omdat de markt dit wil, is het positioneren van de keuken ruimte in het voorhuis.

De voorkamer is al lang niet meer, je weet wel de ruimte waar men vroeger alleen mocht zitten met bezoek, de kamer die de hele buurt mocht zien de tros van de bewoner, de ruimte waar slechts de genodigde en het liefs de medemens die een hogere stand vertegenwoordigde mocht zetelen, buiten de zondag dan.

Ik zal het eerlijk bekennen, ik ben blij met deze inmiddels gangbare manier van huizen ontwerpen ik als keuken muts, of zeg maar vakidioot.

Elke avond loop ik een ander rondje met hondje, pak ik een andere semi jaren dertig wijk en beoordeel de relatief nieuwe keukens die pronken in de 'voorkamers'.

In den beginnen, nou ja toen we hier net kwamen wonen liep ik met een andere reden vaak door onze nieuwbouw buurt, zonder hond.

Als je hoofd vol zit zoek je een uitweg om wat lucht te vinden om de drukte in je hoofd te ontladen, maar hoe?

Er was slechts één manier die enigszins lucht gaf in mijn overvolle brein.

Lopen, lopen, lopen en rust proberen te vinden, de hoop dat als je loopt dat dan je overvolle brein wat afleiding krijgt.

Ik bekeek de huizen in aanbouw de bewoners die in hun nieuwe huizen trokken en ook toen, en dat terwijl ik voor honderd procent was afgekeurd door het UWV, keek altijd naar de keuken, mijn werkterrein niet om in te staan, al doe ik dat ook met veel plezier, maar omdat ik deze ruimte van het huis vele jaren invulde met diverse ontwerpen voor mijn klanten.

Tijdens mijn avond wandelingen zag ik veel standaard wit hoogglans greep-lozen keukens met een zwart blad.

Zucht, willen we dat nog steeds?, dacht ik als ik er weer een zag, die verkochten wij jaren geleden al is dit tijdperk nog niet over?

Wat saai.

Daarnaast zag ik veel kook of spoel-eilanden die net niet in de ruimte passen en uitzicht hebben op een kale muur.

Wij moeten een eiland in de keuken!, dat is in!

Dat past niet.

Nou en we willen het!

Oké als u het echt wilt dan prak ik er wel een in heeft menig keuken verkoper gedacht die op commissie basis werk, dat is duidelijk.

Sommige keukens wil ik wel van dichtbij zien, zo zag ik laatst tijdens een rondje met hondje een mooie keuken waarvan ik zeker dacht te weten dat het een merk is dat ik verkocht voordat ik ziek werd.

Het toeval wil dat hondje blijkbaar mijn gedachte las en spontaan tijdens een rondje de openstaande voordeur van het huis binnen liep, de hond des huizes begroeten en zijn bak die in de keuken stond met veel genoegen leeg begon te eten.

De zoon des huizes was ik een paar keer tegen gekomen tijdens het uitlaten, hij begroet mij met een smile en roept zijn moeder.

Kijk mam! dit is het hondje waar ik laatst over vertelde.

Wat een schatje, zegt de vrouw des huizes teder als ze naar de keuken komt om de binnenloper te bekijken.

Ik sla het aangeboden kopje koffie af, babbel nog wel even gezellig met moeder en zoon en kijk ondertussen zijdelings naar de keuken.

Mooie keuken het lijkt op een Beaux-Arts, merk ik op.

Een wat? Vraagt de vrouw des huizes verbaasd.

Dat dacht ik al te zien het is een mooie replica, als het een echte was geweest dan had ze mij niet vragend beantwoord.

Ik leg haar uit dat ik dacht dat haar keuken van het merk was dat ik ooit verkocht heb, en dat het een bijzonder mooi ontwerp is van iemand die, het concept wat door een Amerikaanse ontwerper is bedacht, goed heeft vertaald naar zijn keuken merk.

De vrouw des huizes is blij verrast, ze vond de keuken gewoon mooi, heeft nooit geweten het een Beaux-Arts keuken ontwerp was.

Wat leuk om te weten zeg!, dank je wel voor je uitleg, zegt ze als ik afscheid neem.

Geweldig die hond van ons zo kom je nog eens ergens door haar onbezonnen en nog niet goed luister gedrag, ik loop nu elke avond legitiem door de wijken, heb geen overvol hoofd meer en heb in principe geen reden op laat in de avond nog op pad te gaan in mijn woonwijk, ik miste mijn avond wandelingen wel, de rust op straat het kijken naar de gewone mens, de mensen die voor de tv zitten of aanstalten maakt om naar bed te gaan, gewoon even binnen kijken als je die rust niet hebt maar een mooi voorbeeld ziet van hoe simpel het leven mag en kan zijn.

Hondje en ik....

Ik gluur zij buurt.