Over de kook

 

Soms, nee beste wel vaak maakt mijn hoofd uitstapjes.

Alles op de wereld is even interessant, niks mag ongemoeid blijven, niks is minder dan het geen wat meer aanwezig is , wat maakt dat alles wat meer is een nog groter gedeelte is van alles.

Drukte dus.

Ik vraag mij altijd af of ik de enige ben die een hoofd heeft waar ’s nachts een wasmachine op vol vermogen je nachtrust verstoord, ik weet als geen ander dat het geluid van een centrifuge niet per definitie uit hoeft te gaan als de machine al uren geleden is gestopt.

Drukte dus.

Ik doe mijn ogen dicht en probeer mijn gedachten te ordenen, Gaab dit kan jij,  jij die het al jaren lukt om geen medicijnen te nemen voor alles waar jou hersenen in excelleren en de afgrond van het verlies van je heldere ik niet meer in jou hand liggen.

Ik luister naar het centrifugerende geluid in mijn hoofd, er komt een hoge piep bij als of het geluid nog niet erg genoeg is.

Wat probeert mijn hoofd mij duidelijk te maken, zo gek is mijn leven niet ik ben best braaf doe geen rare dingen, what the fuck!

Een lichte paniek maakt zich meester van mij maar waarom vraag ik mij af, wat is dit…

Wat heb ik gemist…

 

Niks dus alleen het feit dat ik gewoon altijd moet blijven dealen met een stel hersenen die af en toe compleet van de kaart kunnen raken van niks.

 

Soms is het niet anders en kunnen mijn hersenen werkelijk om niks op hol slaan, of over de kook raken, ik pak dan virtueel een pan en stop daar dan alle ingrediënten in waar ik uiteindelijk iets lekkers mee kan maken.

tocht

De tocht is vaak mooier dan de eind bestemming.

Na een week Zwitserland, en een paar dagen bijkomen van alle indrukken zit ik weer eens, na lange tijd,  met mijn man aan tafel te tafelen.
Dit is iets wat wij vroeger regelmatig deden toen onze dochter er nog niet was of zo klein dat ze al heerlijk lag te snurken.
Onze inmiddels 16 jarige dochter brengt de nacht door bij een vriendin die dichter bij school woont, morgen is de eindexamenstunt op school, daarna het eindexamen gala waar papa mag opdraven met zijn klassieke mobiel om de dames voor te rijden, waarna de serieuze eindsprint naar het diploma ingezet gaat worden.
Het is het begin de eindbestemming, de start voor een studie om uiteindelijk een doel te halen,.
Carrière maken, slagen in het leven, die dingen.
Als kind maak je het niet bewust mee, als ouder weet je dat dit de weg is, omdat je allemaal hoopt dat jou het succes ten deel valt wat je gaandeweg opbouwt, of wat eigenlijk een logisch gevolg is van een studie en de mogelijkheden die je toegereikt krijgt.

Maar wat als je de mogelijkheden hebt gehad en het er niet voor je inzit?
Wat is dan de waarde van het doel als je het niet bereikt.
Moet je dan je een eeuwige loser voelen of mag je kijken wat de waarde van de weg was.

Ik zit met mijn man aan tafel en we spraken over de vele reizen die wij maakte over de zee.
Er is altijd een focus op een doel als je zeilt, die haven gaan we aanlopen met die wind, die stroming, en met die getijden kunnen we binnenlopen, de spanning maakt ook een schoonheid.
Mijn zus heeft een appartement op Texel waar wij vorig jaar zijn geweest, we hebben inmiddels drie jaar geen boot meet en hebben de veerpont gepakt, zwemmen is geen optie.
Ik miste de magie die ik normaal voel op dit eiland waar ik vaak heen ben gezeild.

Is het niet zo dat de tocht mooier is dan de eindbestemming? vraag ik aan mijn man.
Ja, zegt hij, daar zit wat in, de eindbestemming van een tocht is niet echt een feest, als je de tocht niet hebt beleefd.
Grinniken heffen wij het glas op de hoop dat onze dochter haar eindexamen haalt, en het feit dat de eindebestemming niet in zicht is, en wij kunnen genieten van de reis die het leven inhoudt.

Mens durf te leven

Als ik kook staat mijn laptop naast mij op het aanrecht, met een half oog en een heel oor volg ik het nieuws en tegen de tijd dat de wereld draait door begint is mijn eten klaar.
De promo mis ik nooit voor en na één vandaag, een van mijn lievelingsprogramma's komt de aankondiging van de inhoud.
Vandaag is het tien jaar geleden dat Ramses Shaffy is overleden, ze wijden er een hele uitzending aan.
Tien jaar geleden, ik weet het nog Shaffy, ik kende zijn muziek, en zoals vaak bij dit soort berichten ga ik op zoek naar de mooiste nummers.
In die tijd keek je nog in je voorraad cd's, zoek je naar de cd waarvan je weet dat je hem ooit hebt gekocht maar waarvan je niet meer weet waar hij is gebleven.

Ik twijfelde al lange tijd over de medicijnen die ik slikte, ik leef wel maar leef niet het leven wat ik zou willen leven.
We habben een maand hiervoor onze zeilboot gekocht en ik weet dat ik daar super blij om zou moeten zijn, maar het gevoel dat ik rationeel had werd niet omgezet in de emotie die zo belangrijk voor mij is.
De medicijnen zijn er voor stabiliteit, maar waar is het leven gebleven, overpeins ik als ik ergens achter in de boeken kast de cd van Ramses vind.

Ik zit op de grond voor de cd speler en draai al zijn nummers, alles is mooi ik hoor het maar voel het niet, ik hou van shaffy, zijn vrijheid zit in zijn muziek, zijn leven was lastig.
Mens durf te leven, hoor ik hem zingen en ik vraag mij af waarom ik de lef niet meer heb.
Wat is het, is het de alles overheersende angst om weer de fout in te gaan?
En dan wat heb je te verliezen, dit is ook geen leven.

Als het bedtijd is, sta ik voor de spiegel, en besluit om het handjevol pillen niet in te nemen.
De Seroquel, had ik al afgebouwd, de dekapine en lithium kijken mij aan als grote kogels, en platte keien.
Elke avond die zelfde struggel om ze op weg naar mijn interne ik te sturen, met de zelfde vraag, is dit het nou?
In mijn achterhoofd zingt het liedje, mens durf te leven.

Het is geen feestje, de medicijn vrijheid, het is hard om de wereld in gaan met het gebrek aan filter, alles komt rouw op je dak, alles is veel, soms bijna te veel.
Kleuren geluiden en het leven komen binnen als een boer die net de aardappelen heeft gepoot en dan zijn bemodderde klompen met een fijnheid van een speerwerker recht in je mik lanceert. De klonten spatten om je heen maar de neus raakt zijn doel.
De dag en de nacht zijn een terging die in elkaar overlopen als een vloed van geweld, het is niet te harde, waarom doe ik dit heb ik mij vaak afgevraagd, de stilte en de rust zijn een verwelkoming die ik weer zou kunnen vinden in een pil.

De dagen van hel worden onderbroken door een bezoekje aan de ggz, ik mag ze niet verwittigen van het feit dat ik niet meer slik heb ik besloten, dat is gevaarlijk gezien mijn geschiedenis van gedwongen opnames.
Maar de geest schreeuwt om aandacht voor het feit dat het wel zo is.
Ik kan niet anders dan eerlijk opbiechten dat ik ben gestopt, fuck it als ik eerlijk naar mijzelf kan zijn dan  mogen zij het ook weten.

Ze kijkt mij met grote ogen aan, de assistent die ooit psychiater hoopt te worden. Ik zie een vorm van afschuw in haar blik, de afkeuring spreek ze uit, dit is niet de bedoeling, of doe je het om opgenomen te worden, is haar vraag.
Ik kijk in de donkere ogen die anders altijd helder en vrolijk stonden, het wens om te helpen is verdwenen en omgeslagen is verontwaardiging om het feit dat ik niet heb gedaan wat in hun ogen moet.

Ramses zingt in mijn hoofd, als haar vraag in mijn hersenen dringt, wil je opgenomen worden...
Nee, ik wil dat jullie mij met rust laten.
Dat kan niet.
Want?
Uh, dat kan niet want je hebt een stoornis.
Ja, en als ik zeg dat ik dit wil?
Ik ga de psychiater raadplegen.
O , je baas.

De telefoon gaat, ik moet de volgende dag op het matje verschijnen van de grote baas.
Ik luister nogmaals naar een van mijn favoriete, nummers van Ramses, Laat mij.
Ik repeteer zijn  tekst als mij wordt gevraagd wat ik wil.
Laat mij, laat mij, laat mij mijn eigen gang maar gaan, laat mij, laat mij ik heb het altijd zo gedaan.

En Ja ik heb het altijd gered, dus met aanpassing aan het feit dat ik een bipolaire gevoeligheid heb, laat mij mijn leven leiden zoals ik wil, alsjeblieft.
De grote baas gaf mij het voordeel van de twijfel, haar inschattingsvermogen om dit risico te nemen wijd ik aan ervaring en gevoel.

Inmiddels zijn wij tien jaar verder, Ramses is tien jaar geleden overleden, voor mij is het een ijkpunt waar ik niet meer veel over denk, het leven is zoals het is met ups en downs met een minimale hoeveelheid aan medicijnen, maar een ding staat voor mij boven aan, en dat is de durf om te leven, de angst omzetten in bruikbaarheid, met kleine stapjes vooruit durven kijken, niet je laten vertellen wat je allemaal niet kan, maar onderzoeken wat wel mogelijk is.

Mens durf te leven.

RIP Ramses na tien jaar is men je niet vergeten.

En bedankt U voor het vertrouwen, inmiddels is ze tien jaar mijn psychiater.

Lotgenoten

Ik heb dankzij de bipolariteit echt een super leuke vriendengroep gekregen, niet in de zin dat ik dagelijks thee met ze drink, maar een groep gelijkgestemde met een eigen geluid.
mensen die ik naar alle waarschijnlijkheid nooit mijn pad had zien kruisen, omdat ik niet net als hen iets heb wat niet algemeen de bekendheid heeft, als wat doe jij voor een werk, wie ken jij, welke sportclub bezoek jij, en we kennen elkaar toch van de school van onze kinderen?
Het de club van gelijkgestemde, mensen die net als ik stuggelen met een aandoening die maakt dat het leven net wat anders is dan de gemiddelde blijkbaar meemaakt.

Wij zijn gek, volgens de psychiatrie en ach ik moet eerlijk bekennen dat onze omgeving ook zo zijn twijfels heeft of heeft gehad over de geesteswaarden van ons vermogen om in de maatschappij te functioneren.

Het is vreemd om te beseffen, dat de rand van de maatschappij, die zogenaamde gekkies een belangrijk onderdeel zijn van je eigen herstel, het delen van het vertalen naar naar de wereld om je heen, maakt dat het in gesprek gaan met je lotgenoten een van de meest waardevolle manieren van omgaan met wie jij bent de weg terug naar de maatschappij kan inleiden.

De gekheid en de diagnose, het zijn twee verschillende dingen die samen komen, het besef dat je blijkbaar niet de enige bent die dit gedrag vertoont, dat het blijkbaar een naam heeft, dat er meerder zijn die net als jij iets hebben wat anders is, maakt dat je samen met de mensen die er verstand van hebben op een congres over kan praten.

Ik dank en ieder, en met namen mijn lotgenoten die zich inzetten voor het verbeteren van de zorg.

Dank je Bernadette, voor het wijzen op het feit dat ik niet meer schrijf.

   

stargazing

onophoudelijk krijg ik de song te pas en te onpas onder mijn aandacht gebracht door mijn puber dochter.

Het liedje van weet ik veel welke ster nu weer, ze kent de lyrics uit haar hoofd en ik ook inmiddels al wil ik niet de moeite doen om uit te vinden wie de zanger of band is. Het woord an sich heeft wel een impact op mij.

Star gazing, vertaling technisch is het sterren kijken, maar dat is het niet het is meer dan wij in het Nederlands kunnen vertalen.

Wie ooit het geluk heeft mogen hebben om een nacht niet meer dan de sterrenhemel te hebben snapt dit denk ik, de oneindigheid maakt dat de wereld zo klein is en het hiernamaals zo groot.

Het overdonderende, de kleinheid van wie wij zijn maakt dat de droom altijd groter is dan het aardse bestaan.

Je kijkt niet naar de sterren als je in de nacht je schip op koers houdt, je omarmt het heelal, de deken van oneindigheid vat je samen op een oppervlakte die zo groot is als jij denkt dat het is.

Dat is stargazing.  

Buikdansen

Ik kan echt niks en niemand de schuld geven van mijn lichte overgewicht.

Zelf nuanceer ik graag, licht, die paar kilo, en ja ik ga richting de vijftig dus.

Manlief kijkt er anders naar, genuanceerd merkt hij op dat hij viel op mijn platte buik....

Klopt toen ik hem leerde kennen was ik nog volop in de twintig en sporten drie keer per week.

Hockey heeft als voordeel dat je veel vanuit je buikspieren doet, daarnaast is mijn bouw zo dat ik mag stellen dat het atletische lichaam van mij vader het genetisch heeft gewonnen van het indiaanse volle rompje van mijn moeder.

Zoals bij vele kwam er een verandering na de zwangerschap, die ooit zo strakke buikspieren kregen een douw waar het herstel moeizaam van is. Wie had niet de stille hoop binnen een week weer je gewone spijkerbroek aan te kunnen. Maanden later pas ging de blubber met enig persen in het maatje dat je paste voor het buiktrauma.

De enige remedie is de sportschool, maar voor mensen als ik is dat not the place to be.

Druk lawaaierig, bedompt, en de geur van andermans zweet maakt dat ik snel rechtsomkeer maak.

Ik snap nu waarom ik altijd een buiten sporter ben geweest.

Fris en vrolijk door de weide dartelen als een jong schaap op leeftijd is ook niet meer voor mij weggelegd, hockey heeft soms zijn nadelen als je je knie aan gort draait dan is het vrij pijnlijk om het te blijven doen. Daarnaast kwam er een diagnose die met veel pillen werd geremd, met als vriendelijke bijwerking een pens die je er gratis bij krijgt.

Dit moest anders van mij, fuck de pillen en laat het leven maar op zijn beloop, die gekheid so be it.

De stuiter periode nadien was de beste workout van de afgelopen jaren. Je geest beheersen kost minstens zoveel calorieën als dagelijks een halve marathon lopen.

Gezondheid technisch vraag ik mij alleen af wat gezonder is, maar dat ter zaken.

Het beheersen van een geest die alle kanten uit wil is inmiddels een discipline die ik redelijk onder de knie heb, en dan is er rust.

Boven en onder beginnen daar de vruchten van jaren lange discipline zichtbaar te worden.

Ik functioneer op een niveau dat oké is voor de buitenwereld, ik ben in geen jaren meer opgenomen geweest, doceren zorgt ervoor dat de gekkigheid binnen de perken blijft.

Lichamelijk is het ook zen, zo zen dat de kilo's stiekem zich onder mijn middenrif zijn gaan nestelen. Maar ja ik kan nog altijd mijn leeftijd aanroepen als de slechte genius.

Mijn buikje en ik, of eerder buikje en iets te vette billen en bovenbenen en ik.

In de spiegel reflecteren ze alles wat er niet goed is mij.

Ik zou toch echt weer meer in de mooie af getrainende maatschappij moeten staan, ik zou meer mijn dromen moeten najagen, iets moeten betekenen voordat ik het graf wordt ingedragen.

De grootsheid die ik ambieerde in mijn manische periodes steken nog wel eens de kop op, mijn perfecties komen nog met een regelmaat in mijn dromen, of als ik minachtend in de spiegel kijk.

Te dik te inactief, die profiteur van de verzorgingsmaatschappij.

Schuldig voelen is zo makkelijk in onze eerste wereld, of is het ook zo dat je gelukkig mag prijzen dat je er nog bent, dat je, zoals ik vanavond heb gedaan mag dansen met je kind op muziek uit mijn tijd waar mijn puber dochter nog nooit van had gehoord.

Samen dansen we in de keuken op Prince en U2 ik laat haar zien hoe wij bewogen en merk dat het lang geleden voor mij is.

Het ritme heeft een extra dimensie gekregen, waar voorheen de beweging een soepelheid had zit er nu een beetje buik vet in de weg.

Dansende in de keuken met je kind, het maakt van mij een buikdanseres die blij is dat ze nog op deze wereld is.

God gruwelijk wat is het leven kut.

Soms is het leuk om zinnen te maken die nergens op slaan, god bestaat niet de gruwelen wel, het leven is een feit en dat het niet altijd kut is is ook waar.

Woord een en twee maken dat plus en min neutraal zijn woord drie en vier kan ik ook redelijk naast elkaar laten leven.

Het leven is kut, het leven wordt geboren uit het vrouwelijke geslachtsdeel dus ergens is het leven dus in beginsel kut.

Natuurlijk is het woord kut van een andere macht, in de zin dat het vrouwelijke geslachtsdeel in deze synoniem is voor iets wat niet prettig is.

Dat is kut voor je, wat een kut streek, wat een kut wijf.

Het is ergens zeer onredelijk dat de vrouwelijke kut zo toepasbaar is in meerdere vormen makkelijk in de mond ligt in een zinsverband , waar het mannelijke geslachtsdeel slecht één zinsverband ken. Hij is een lul.

O nee, wacht lullig bestaat ook nog.

En niet te vergeten het topje heeft ook nog een betekenis, wat een eikel, al hoeft dit niet per definitie de kop van het mannelijke geslachtsdeel te zijn, ze hangen ook in de boom.

Kut, lul,kanker,tyfus,gek, gestoord, schizofreen, allemaal scheldwoorden die eigenlijk niet kunnen maar in de maatschappij een plek hebben om aan te duiden hoe wij over dingen denken of hoe wij mensen typeren.

Niks mis mee ik noem de zwarte medemens ook gewoon nog neger, ik ben zelf deels neger en vind het woord een geuzen naam, de slaaf van toen is niet meer, ze hebben zich vrijgevochten en dat ze maatschappelijk zich onderdrukt voelen heeft niks te maken met het feit dat ze neger genoemd mogen worden, dat is meer dat een deel van hen is blijven hangen in het slavernij verleden en alles aangrijpen om dat als een recht van onderdrukking te zien terwijl het allang niet meer zo is.

Voor wie zich afvraagt waar dit blog nu over gaat.

Heel simpel, het leven is godsgruwelijk kut, voor een ieder die blijft hangen in een stigma, die vaak kijkt in de spiegel van de diagnose, en zich daar mee vereenzelvigt. Je bent niet te vatten in een woord, in een diagnose, in een stempel die de maatschappij je voor jou gevoel geeft.

Blijf er in hangen en je zal ervaren dat het leven gruwelijk is en kut, ga er mee om en maak je het maakbaar voor jezelf, dan kan het zomaar zijn dat je kut voor kwaliteit kan vervangen en gruwelijk voor goed.