Buren.

Als ik thuis kom van een rondje met het hondje op een zaterdag dat wij eigenlijk de boot uit het water zouden halen, maar harde wind en lichamelijke ongemakken in de zin van, ach, best leuk dat kleinste kamertje waar je de halve nacht hebt gezeten omdat je darmen hun ongenoegen willen spuwen na, tja, wat heb ik verkeerd gegeten?, zie ik manlief voor ons huis geanimeerd met de buurvrouw praten.

Zij met grote zonnebril en een wijntje in de hand, zittend op het bankje voor hun huis, genietend van het feit dat het eind oktober nog mogelijk is. Hij zit op een van de stenen pilaartjes die de bouwer om het uiterlijk van een pittoreske wijk te benadrukken bij elke ingang van de tuin heeft geplaatst.

Hè wat gezellig, manlief praat ook eens met de buren, ik ga achterop om mijn fiets weg te zetten, eens per dag neem ik ons beestje mee met de fiets zodat ze even lekker kan rennen, en rennen kan ze in volle galop houdt ik haar niet bij op mijn tweewieler.

Ik ben niet zo van de kletspraatjes, groet een ieder keurig maar blijf nooit staan om het naatje van onze nieuwbouw buurt kous te weten te komen.

Als ik door de buurt rijd zie ik altijd her en der mensen staan praten met elkaar, en in de tijd dat ik kindje nog van school ophaalde sloegen de buurt roddels mij om de oren, met als standaard begin zin; weet je van... heb je gehoord van...

Nee, en het interesseert mij eigenlijk ook niet.

Ik weet dat er zo over ons gesproken is in de tijd dat het niet goed met mij ging, mensen die mij niet kenden vertelde mij jaren later als ik eens open was over die periode dat ze er van hadden gehoord maar niet wisten dat ik het was.

Ik vraag me dan af wat mensen beweegt om over iemand te praten met iemand die die gene niet kent.

Sensatie zucht? Of het feit dat er mensen zijn die blijkbaar geen eigen leven hebben en dat van een ander dan maar breeduit moet meten en delen met mensen die blijkbaar zo netjes zijn om het aan te horen, of zo iets.

Na mijn herstel kan ik niet zeggen dat ik vrienden ben verloren, wel mijn buurtgenoten, waar wij vroeger regelmatig contact hadden met een aantal, werd het in de loop der jaren duidelijk dat wij niet meer dan buren waren en dat moeilijke situaties als een geestelijke ziekte te ingewikkeld zijn voor buurtgenoten.

Ik vind het prima, beter een goede buur dan een verre vriend is andersom meer van toepassing, als ik kijk naar wie er voor ons waren naast onze familie natuurlijk, onmisbaar waren zij als het er echt op stond ik kan zeggen dat mijn ouders en schoonouders van onmisbare waarde waren in de periodes dat ik opgesloten zat, zij hebben er voor gezorgd dat het leven thuis doorging en dat onze dochter weinig tot geen last heeft gehad van mijn afwezigheid wat als met al een jaar aan opnames is geweest in het tijdsbestek van anderhalf jaar.
Naast mijn familie waren het vooral mijn vrienden en met namen mijn beste vriendin die in Zwitserland woont waar ik de meeste steun aan had en nog heb.

Als ik via de achterdeur ons huis binnen ga en de hond los koppel, naar de keuken ga en haar een koekje geef zie ik uit ons keukenraam dat manlief nog steeds met de buurvrouw praat, dat is lang voor zijn doen.

Na een tijdje besluit ik om ook maar eens mijn sociale buurt gezicht op te zetten en deel te nemen aan het praatje pot met de buurvrouw.

En een praatje pot wordt het, over de buurt vrouw die onlangs verhuist is en wie er nu woont, ze weet alles want zij is een van de vrouwen die met een regelmaat bij school of op de hoek staat te praten met iedereen, als er meer buurtgenoten gezellig mee komen kletsen vind ik het een mooi moment om af te haken, manlief denkt het zelfde en wij verdwijnen geruisloos in ons huis.

Biertje? Vraag ik manlief,

Ja lekker, zegt hij met een glimlach.

Wat een gedoe zeg, vervolgt hij, wist jij dat ze min of meer uit elkaar zijn?

Wat?

Ja joh, de buurvrouw vroeg of het ons was opgevallen dat de auto van de buurman niet of nauwelijks meer voor de deur staat.

Jezus, zeg ik, ik dacht dat hij hem gewoon achter parkeerde.

Jezus Gaab jij bent elke dag thuis heb je dat niet gezien dan? Vraagt hij verbaast.

Nee schat ik ben niet echt het type wat daar op let, wat er in de buurt gebeurt is niet mijn corebusiness, ik houd niet bij wie wanneer waar is, wie het met wie doet en wie uit elkaar zijn.

Ook niet van onze directe buren.

Ik moet zeggen wij wonen hier leuk, het huis is geweldig de buurt ook, maar de mensen ach ja het zijn onze buren, maar niet onze vrienden.

Maar moet ik niet eens met de buurman praten, zegt manlief, het is toch belachelijk dat hij weg is, wat is dat nou, je bent verdomme niet voor niks getrouwd, en hebt kinderen dan vecht je toch voor je huwelijk?

Als je hem ziet dan kan je dat doen zeg ik, maar het is je buurman niet je vriend.

Misschien ben ik wat lomp als ik dit zeg maar, wat wil je dan als het beton tussen de huizen net zo dik en gewapend is als de afstand die je tot je buren hebt, moet je je dan met hen bemoeien als je dat anders ook niet doet?

Het zijn je buren....

Niet meer niet minder.

Vind ik leuk

Voordat ik het boek de dag der dagen van Ira Levin opstuur naar vriend P, journalist/schrijver en net als ik behept met een bipolaire gevoeligheid , wil ik het zelf nog even lezen.

P kent de schrijver niet, en ach het is ook niet de grootste meester op literair gebied, vele kennen zijn verfilmde boek Rosemary's baby wel, of klinkt er soms een vaag belletje als je the boys from Brazil roept, die ook verfilmt is zie ik net op wikipedia.

De dag der dagen of the perfect day, zoals het boek in het origineel engels heet, handelt in de toekomst, de wereld is perfect iedereen lijkt op elkaar, licht Aziatische, bruine ogen en donker haar. Alles wat je doet in deze toekomst wordt geregistreerd en bijgehouden door een computer die vereerd wordt omdat dit apparaat gezien wordt als een god die het harmonieus leven mogelijk maakt.

Als je afwijkt zoals de hoofdpersoon, die een blauw en bruin oog heeft, betekend dit dat je je niet mag voortplanten, maar dat geeft niet want een ieder bevindt zich in een relaxte staat van welbevinden, dit wordt gegenereerd door een maandelijkse schot medicijnen die een ieder toegediend krijgt.

Mocht je toch nare of niet gepaste gedachte hebben dan moet je dit melden, en als jij dat niet doet dan doet je omgeving het wel en ben je dankbaar dat je een extra shot medicijnen krijgt, want nare gedachte of vrij denken is gevaarlijk en niet wenselijk in deze samenleving.

De rede dat ik het boek opstuur naar vriend P is dat wij een gemeenschappelijke deler hebben naast het gek zijn dan en dat is het idee dat de wereld uiteindelijk een perfect gedresseerde samenleving wordt waar uitschotten niet meer getolereerd worden en met medicijnen mond dood worden gemaakt, of vroegtijdig de dood in worden gedreven.

Zoals bekend is zorgen de meeste psychofarmaca voor een levensduur die ingekort wordt met gemiddeld 15 jaar.

Het sluipende begin van de eliminatie van de zwakken is reeds in gang gezet.

Het creëren van een happy world ook overigens, neem face book, er is alleen een vind ik leuk knop te vinden, u kent het wel het blauwe duimpje dat je aan kan klikken.

De vind ik niet leuk knop bestaat niet, de god wat kut voor je knop heeft de in de tantrale denkwereld van de maker als helemaal geen plaats.

Wij zijn niet zo ver weg van de wereld waarin een ieder gedijd in een sluimer van geluk, het feit dat reeds een miljoen mensen in ons kleine landje antidepressivum slikt en onze kinderen steeds meer, en jonger, aan de psychofarmaca worden gezet zijn daar voorteken van. Een ieder die ik ken of die iemand kent die dit zijn kinderen aandoet hebben hele mooie excuses en vertellen vooral dat het echt werkt.

Op facebook nam ik de proef op de som ik wilde wel eens zien in hoeverre wij zijn verwijderd van de perfecte wereld.

Ik poste een berichtje met een oproep om geld in te zamelen voor een goed doel namelijk 113 online, een zelfmoord preventie telefoonnummer, geen ver van mijn bed show daar ik een geschiedenis heb waarin ik een paar keer een poging deed, ik ben daar open over en dacht altijd dat het taboe door mijn openheid onder mijn vrienden niet bestond.

Natuurlijk is het zo dat ze het mij niet kwalijk nemen dat ik gek genoeg nog leef, maar openlijk steun betuigen en helpen met fondsen werven voor deze stichting, dat kan niet want je kan geen vind ik leuk knop indrukken voor een beladen onderwerp als dit en eigenlijk wil je het ook niet met je vrienden delen dat je iemand kent die gek is en zichzelf van kant heeft proberen te maken door een psychische aandoening.

Nihil, was de respons, het bleef stil een enkeling stuurde het bericht door of sprak mij persoonlijk aan.

Als test om voor mijzelf te bewijzen dat de wereld inderdaad afstevent op de gelukzalige wereld die Ira Levin schets in zijn boek, besloot ik om op onze trouwdag een paar oude foto's van de heugelijke dag te posten op facebook, en jawel de vind ik leuks en felicitaties vlogen mij om de oren...

Ben ik dan zo wereld vreemd als ik dat niet begrijp?

Blijkbaar, dan mag deze wereld van geluk spreken dat mensen zoals ik in de toekomst niet meer bestaan.

We willen zo graag dat alles perfect is en een ieder gelukkig is.

Er komt een perfecte dag, een dag der dagen, dat wij allen slechts één knopje hoeven te bedienen en dat is de vind ik leuk knop.

En wat nu als je dat knopje niet wilt of kan indrukken omdat het je gevoel van geluk niet versterkt, of dat je wilt denken over dingen die niet altijd het geluk behelzen?

Dan zijn daar medicijnen voor......