Grrr

Brrrrrrrr, kan ook desalniettemin er komen in deze twee uitingen van niet wel bevinden de zelfde letters voor de R.

Rrrrrrruk, en fuch die R, en in het laatste woord komt geen r voor overigens.

Het is niet eens een Nederlands woord maar begrijpen doet u wel toch?

Ik schrijf niet voor niks een stukje wat heet fuck de vakantie, elke keer weer denk ik dat het mij weer gaat lukken om deze periode goed af te sluiten dat ik met gemak de rrrrrrrrrrrrrr weer in mijn leven kan genereren.

Even voor de duidelijkheid die RRr is voor mij rust en regelmaat, de r is reinheid tja als half Surinaamse kan ik u vertellen er is geen volkje die zo rein is op lichamelijke hygiëne, dat wordt je met de paplepel ingegoten, ooit een stinkende Surinamer meegemaakt? Nee hé.

Kan niet ze ruiken heerlijk fris dat komt omdat ze van huis uit dat hebben meegekregen in de tropen douche je minimaal twee keer per dag eat this Hollanders, en sorry voor mijn aanval maar ooit zat ik op school met 'stinkende Henkie' en Henkies, de meeste van mijn dorps school stonden een keer per week onder de douche!

Maar daar gaat dit stukje retoriek niet over.

Elke keer als ik thuis kom van vakantie ben ik gespitst op ontregeling, ik werk namelijk erg goed met de eerste twee R-en en die worden doorbroken door het fenomeen wat vakantie heet.

Heerlijk uitrusten dat geldt misschien voor mensen die nergens last van hebben maar ik gedij beter bij een regelmatig bestaan van werken, zorgen voor, en relatief weinig doen daar buiten.

Toch is er voor mij de uitdaging om elke keer weer zo normaal mogelijk te leven en daar hoort nu eenmaal een vakantie bij dus gaan met die banaan, ik kan het, ik wil het, en al is het niet voor mij mijn gezin verdient het.

Ik moet eerlijk zeggen ik geniet er ook van ik wilde bij terugkomst een ode schrijven aan het eiland Texel, wat is dat toch een mooi plekje wat hoort bij ons land, genieten gewoon, en voor alle mensen die IJmuiden lelijk vinden, nee het is een van onze mooiste havens die wij aan zee hebben heeft u ergens wel eens zo een mooi strand gezien ik niet.

Het is RRRRRRRRRRuk om weer thuis te komen en nogmaals elke keer denk ik dat het in de loop der jaren beter gaat dat ik omdat ik het al jaren goed doe en relatief weinig medicijnen nodig heb voor de gevoeligheid het dan ook elk jaar beter moet gaan.

Niks is minder waar, het leven vliegt je aan.

Kindje weer naar school een kut hockey club die besluit je dochter training te geven op je werkdagen en dit meldt twee dagen voor de training van start gaat, waardoor je je in allerlei bochten moet wringen om het kind op de goede dag op de juiste plaats te krijgen en daarnaast normaal mag werken waar ik normaal gezien erg vrolijk van wordt, nu niet, ik zit vol stress naar mijn telefoon te loeren, kan die moeder mijn kind ophalen en gaat het allemaal goed, ben ik op tijd op de club om de kinderen op te halen....

Ik voel mij een nijlpaard die de marathon wil lopen op schoenen die een maat te klein zijn, het knelt aan alle kanten, ik wordt in een positie gezet waar ik niet in wil zitten de druk op de ketel is te hoog. En nu overdrijf ik een beetje maar voor mij is dit nodig om te relativeren.

Ik merk dat ik minder goed kan schakelen, niet snel meer kan anticiperen in wisselende omstandigheden, ik voel me dan letterlijk ziek als ik weer in het stramien van het dagelijkse korset die voor velen geen probleem is zit.

Grrrr gewoon doorgaan zegt mijn devies, rrrrrrrrrrrrrrr it rings my bell.

Lentemant et doucement Gaab het heeft geen errre in die woorden dus doorrrrrrrrrrrrr.

Plons,

O nee, dit geloof ik niet.

Ik kijk iets wat ongelukkig naar de sterren hemel, het is koud en nat vanaf mijn middel, ik roer wat met mijn benen in het rond, best lastig met slippers aan.

De handdoek die om mijn schouders hangt zuigt zich vol met water.

Shit hoe kom ik hier weer uit.

Eigenlijk is dit best een grappige situatie, voor iemand die met een zekere regelmaat de wens had om haar leven te beëindigen, bedenk ik mij als ik besef waar ik mij in bevind.

De zee heeft altijd een bijzondere aantrekking op mij gehad, in bijna psychotische depressies zocht ik haar altijd op, de drukte in mijn hoofd wilde ik voor altijd kwijtraken in het zilte vocht.

Meer dan eens reed ik naar de zee.

Wat zou jij doen als je een einde aan je leven wil maken, vroeg mevrouw de psychiater mij eens.

Ik zag aan haar gezicht dat zijzelf het een beladen vraag vond.

Maar voor mij is het altijd duidelijk geweest.

Ik zoek de zee op denk ik....

Ze weet niet dat ik dat al vaker heb gedaan, en dat het zien van de zee mij altijd heeft weerhouden van de zelfgekozen dood.

Ik weet nog goed dat ik zo levensmoe was dat ik op mijn laatste kracht naar de zee reed.

Het was donker ik hoorde de golven tegen de basaltblokken slaan, rook de zilte lucht.

Het licht van de vuurtoren liet mij met een regelmaat mijn voorland zien.

Ik voelde een rust over mij komen, dit is zo mooi.

Ik was verbaasd over mijn gedachte, mooi?

Dat bestond niet meer in mijn wereld.

Langzaam breide mijn zintuigen zich uit ik hoorde het getingel van lijnen en vallen langs de masten in de haven, zag aan het einde van de pier het zeegat, de haven hoofden groen en rood verlicht.

Waarom ben ik hier?

Wat doe ik hier?

Het was alsof ik uit een droom ontwaakte, alsof de nuchterheid van een heel vissersvolk mij omarmde.

Ik wil niet dood nu nog niet, ik wil varen, ik moet varen!

Ik leun op mijn armen aan de steiger, ik kijk nogmaals omhoog naar de mooie rijk gevulde sterren hemel en besef dat het tijd is voor actie, ik kan niet eeuwig blijven hangen in mijn gedachten.

Jezus Gaab, wat een domme actie van je! Spreek ik mijzelf toe.

Ik wilde nog even snel onder de douche in het haven gebouw, in het half donker dacht ik op onze boot te stappen, als ik in de kuip stap zie ik dat het niet onze boot is, een fout is snel gemaakt als je er aan gewend bent een van de weinige in jou soort te zijn tussen al het comfort container geweld wat gemiddeld op de eilanden ligt in de zomer.

Met iets te veel haast wil ik van de boot afstappen.

Een been haalt de stijger de andere niet ik verlies mijn evenwicht, de zwaartekracht doet de rest.

Plons.

Ik probeer mij op te trekken aan de stijger, en begrijp nu waarom mensen verzuipen in havens, het is niet te doen je kleding alleen al is tien kilo zwaarder.

Ik gooi de natte handdoek op de stijger, trek mijn slippers uit en leg ze ernaast.

Het voordeel is dat ik de boot waar ik naast lig ken en weet dat het zwem trapje makkelijk los te maken is. Langs de boot, mij vasthoudend aan de spring die de eigenaar heeft gemaakt naar de vinger steiger zwem ik door het zoute water naar achter, ik proef het zout op mijn gezicht, het prikt in mijn mond, zout water is niet om in te zwemmen wel om op te varen, waarom heb ik ooit bij dit water gestaan met de wens om dit als laatste rust plaats te hebben?

Muisstil probeer ik uit het water te klimmen, maar op een boot hoor je alles.

De eigenaren komen verschrikt naar buiten.

WTF, wie probeert er op dit uur op hun boot te klimmen!

Gelukkig herken ik ze we hebben deze mensen wel eens gesproken, dat is het voordeel als je de zelfde boot hebt.

Druipend bied ik mijn excuses aan.

Het was niet mijn bedoeling om naast hun schip in het water te komen.

Ik strompel naar onze eigen boot, kijk naar de sterren als ik het goede schip betreed en bedenk mij dat als ik ooit nog de wens heb om mijn leven moedwillig in het zoute water te beëindigen ik zwaar toe ben aan een stevige mix van medicijnen of een opname.

Plons.......