als je je bedenkt dat het leven niet
over rozen gaat dan gaat het leven ook niet over rozen, zeg nou
eerlijk wie heeft die uitdrukking verzonnen, het leven over rozen?
Het is een van de mooiste dan wel niet
de mooiste bloem die op deze aardkloot existeert.
Het leven gaat over rozen, ik bedenk me
dan dat je ze dus plat moet lopen om je geluk te vinden. Zonde.
Als verwelkte bloemblaadjes het geluk
moet representeerden, dan vraag ik mij af in hoe verre je van geluk
moet spreken, of zoals in ons geval, is het niet fijn dat die rozen
nooit vertrapt zijn en wij deze bloem in ere houden door vooral de
doornen aan onze voetzolen te voelen prikken,
gewoon het moeizame pad volgen, om de
schoonheid niet te vertappen.
In een notendop is dat het verhaal van
mijn man, mijn held, die ooit uit een rijk ondernemers gezin kwam,
een zwembad onder zijn huis had en een in de tuin, als kind of eerder
18 jarige kon kiezen welke wagen hij uit het park trok, een studie
heeft gedaan omdat zijn vader vond dat hij die studie moest doen
omdat hij de gedoodverfde opvolger was van het familie bedrijf.
Liever had hij een technische studie
gedaan maar daar was geen ruimte voor, hij moest internationale
management studeren want zijn vader had besloten dat ze de grens over
gingen om nog groter en nog rijker te worden.
En hij hij zou met zijn studie het
bedrijf daarheen kunnen brengen.
En toen, toen liep zijn vader op een
dag niet meer over het pad van rozen, de doornen staken hem op een
dodelijke manier, de enige rozen die hij nog kreeg waren die die op
zijn kist werden gelegd.
Het miljoenen bedrijf werd met de grond
waarover hij werd uitgestrooid gelijk gemaakt, de graaiers die de
bank heten haalden decennia gelden al alles onder de familie
vandaan, er bleef een zakcentje over voor zijn moeder en hij hij
moest het zelf doen.
Zijn weg ging niet over rozen als net
afgestudeerde was het in zijn tijd niet makkelijk om een baan te
vinden op zijn niveau, het was onderaan de ladder beginnen, bikkelen,
tegenslagen verwerken en weer door gaan.
En zo bleef het ook toen hij een
waanzinnige vrouw ontmoeten die vond dat hij zijn droom moest
naleven, de rozen mocht ruiken, niet het pad der vertrapping of de
clichés van het leven over rozen hoefde te volgen omdat omdat een
droom niet over rozen gaat maar ook de netelige kant van het verhaal
kent.
Zijn leven ging niet over rozen, zijn
vrouw werd gek, hij had alle balletjes hoog te houden, de zorg voor
zijn dochter, en de economie maakte daarnaast nog een curve naar
beneden, dus weg baan.
Het is als het einde van een bloei
periode, de redelijk lelijke knop wordt zichtbaar als de krans van
fleurige bladeren verdwijnt. Keer op keer, maakte zijn bloem het
einde van hetgeen mooi is mee.
De herfst het verlies van het leven dat
niet over rozen gaat.
Een paar jaar gelden kon ik
uiteindelijk eens zeggen wie mijn man is;
Als ik buiten het feestgedruis van de
verjaardag van een studie vriend van manlief sta, in het oosten van
het land, en een sigaretje sta te roken, komt de vader van zijn
vriend naast mij staan.
Hij steekt zijn sigaret op en wij
houden het standaard gesprekje over hoe deze slechte gewoonte toch is
en dat we eigenlijk moeten stoppen.
Een minuut stilte dat is gebruikelijk,
als je overpeinst dat het de waarheid is die je spreekt maar dat je
toch geen afscheid kan nemen van deze gewoonte, die vele in je
omgeving met een redelijke walging of bezorgdheid voorziet van de
cliché opmerkingen.
Ik vind het zo vervelend voor je man,
zegt de vader na onze stille overpeinzing die een ieder ons aandoet.
Hij en mijn zoon, gaat hij verder,
komen uit het zelfde nest, beide zoons van een ondernemer, mijn zoon
volgt mij op ik draag mijn zaak over aan hem uiteindelijk, en jouw
man, heeft niks, alles wat zijn familie had is er niet meer, hoe
ongelijk kan de wereld zijn!
Hij neemt nog een haal en kijkt uit over
het sportcentrum waar het feest gehouden wordt, waar hij ook de
eigenaar van is.
Zijn medeleven maakt een liefde los
voor deze man die ik nog met mij draag, hij houdt van mijn man dat
spreekt uit zijn woorden van frustratie.
Ik besluit om hem gerust te stellen.
Omdat ik weet dat het pad van mijn man er een is die tussen rozen en
doornen zal zijn.
Ik glimlach, en bedien mij van een
tekst die het meest toepasselijke is voor het omschrijven is van mijn
man.
Maak je geen zorgen, zeg ik tegen de
vader, mijn man is te vergelijken met een jood, eentje die Auschwitz
zal overleven....................
En in al die jaren is het ook zo
gebleken, alle tegenslagen op zijn pad die nooit over rozen ging, en meer
doornen kent dan de meeste paden, maken niet dat hij de schoonheid
van de bloem niet blijft zien, sterker nog het is zijn lieveling
bloemen.
Hij is een van die mensen, die altijd
teder om zal gaan met de bloem en de doornen zal ontwijken om dat hij
van schoonheid kan genieten en de doornen met respect behandelt.
Mijn held,
Met liefde geschreven voor
jou............
