Blog, blog, schrijvers blok

Na weken niet kunnen schrijven, kan ik het nog steeds niet, er zit een blokkade in mij die het leven heet, er gebeurt zo veel dat ik het overzicht mis, dat geeft drukte in mijn hoofd dat mij geen overzicht wil geven, en dan dan kan je dus niet schrijven.

Schrijven is voor mij het punt getrouw reproduceren van het geen achter mij ligt, maar als er een kromming is van mijn gekwelde geest dan komt er dus niks op papier.

Weken lang probeer ik mijn gedachte op papier te krijgen, maar de drukte in mijn hoofd zet elke keer een streep op papier.

Niet goed, gelul in de ruimte, delete...

Elke keer vraagt mijn computer of ik hetgeen ik heb geschreven wil opslaan, nee.

Echt niet?

Vraagt de computer in een poging medeleven te tonen, al is het stukje gereedschap die een vraag reproduceert omdat mensen het stukje software zo heeft geïnstitueerd.

Nee, het hoeft niet, het geen ik heb geschreven hoeft het daglicht niet te zien, laat staan dat ik het op mijn blog publiceer.

Ik begin een kleine zoektocht naar alles wat er voor zorgt dat ik niet kan schrijven, en ik moet eerlijk vertellen ik ga het niet met u delen, omdat sommige grotten gewoon gesloten moeten blijven.

Omdat een huil en ween verhaal mij ook niet helpt.

Ik doe altijd een ding als het kut gaat, ik kijk welk luikje mij nog enig soelaas bied.

Mijn oude bruine agenda, je weet wel zo´n mooi in bruin leer gebonden exemplaar, met een logo van, ik heb er veel geld voor betaald in de rechter onder hoek, en ik moet zeggen de tand des tijds doorstaat dit soort kwaliteit, ook al ligt zij sinds het Iphone tijdperk in de kast.

Zij, mijn oude bundel bedient mij van mijn verleden, al mijn vrienden staan ik dit bruin verpakte pre smart phone bundeltje, ze staan overigens ook in mijn huidige telefoon, maar old school gezien toets ik liever op mijn ouderwetse huis telefoon hun ouderwets huis telefoonnummers in.

Ik weet zeker dat als ze hun huis telefoon opnemen dat ze thuis zijn, niet dat ik er van uit ga dat wij een goed gesprek zullen hebben de meeste hebben wat anders te doen, of liggen al met een been in bed.

Soms ben ik in een staat van, ik wil alles met mijn vrienden delen, en het liefst midden in de nacht al een ieder slaapt omdat ze dat kunnen en ik niet, omdat ze normaal zijn.

Maar dat respecteer ik.

Ook ik probeer gewoon te zijn, ook gewoon moe te zijn als andere dat zijn, niet dat dat altijd lukt, ik heb namelijk het vermogen om dagen door te gaan zonder slaap, weken ,maanden, met een paar uur per nacht, om vervolgens compleet de weg kwijt te raken.

En zeg nou eerlijk, dat zou een ieder normaal persoon ook hebben, als hij of zij net als ik niet na twee nachten in een diepe slaap zou donderen.

Brein technisch mist er dus een stukje, ik ben nooit moe, tenminste als ik in mijn hyper mode ben, helaas wordt dat gecompenseerd door een periode van extreme vermoeidheid, men noemt dit ook wel de depressie.

Eigenlijk is dit een logisch gevolg van een periode van hyper prestatie, mijn hersenpan roepen om rust en vindt het dan ook niet erg om eeuwige rust te hebben, in die grijze massa waar wij als mensheid nog steeds geen grip op hebben zijn de processen zo overwerkt dat het schreeuwt om rust.

Er komt een algehele reactie op een overspannen periode.

Ik weet dat ik naar bed moet, maar wil deze avond nog even met mijn vrienden praten, gisteren sprak ik nog erg laat mijn bipolaire vriend waarvan ik weet dat hij ook de nacht ziet als een noodzakelijk kwaad die door onze gezonde medemens wordt gezien als rust.

Tegen een uur of één facebook ik nog een berichte naar hem, hij reageert meteen terug.

Aha, ook jij slaapt nog niet, ik bel hem even.

Gaab waarom blog jij niet op de site voor mensen met een aandoening, net als ik.

Omdat ik geen schrijver ben en jij wel.

Wat lief is is dat hij mij als schrijver waardeert, ik sta verbaast,sorry hoor, zeg ik, maar mijn geleuter is niet zo bijzonder.

Hij is het niet met mij eens.

Uiteindelijk komen wij tot de conclusie dat het best leuk is om te onderzoeken of wij samen een boek kunnen schrijven, hij heeft veel mee gemaakt ik ook en is het zo dat wij dat kunnen bundelen in een fictief verhaal wat mensen aanspreekt.

Het is het onderzoeken waard uiteindelijk schrijven wij allemaal op onze eigen manier blogs die kunnen pakken of niet het maakt niet uit wij uiten ons op onze manier, omdat wij mensen zijn met een vreemd trekje, en mensen zijn die dat beschrijven voor een ieder die het wil lezen.

Soms op een mooie manier.

En mijn vrienden?

Allen die ik belde en onvermogend waren om mij te sprekend, spreek ik van de week weer of het aankomend jaar.

Wie weet is het bloggen uiteindelijk, de entre voor het schrijven van een boek.

Ik heb de tijd en mijn vriend P de journalist, moet ook maar even bedenken dat er meer is tussen korte stukken schrijven en een lang verhaal.

Blokkers zijn blijkbaar schrijvers.

Nicci French, dat is toch ook een duo?