Je suis Gaab

In eerste instantie wilde ik een stukje schrijven over hoe mijn sollicitatie gesprek ging, over hoe de eigenaar van de zaak waar ik solliciteerde dankzij de reclamecampagne ”collega's met karakter” geïnspireerd was geraakt om eventueel zo iemand in dienst te nemen.

Maar toen brak de hel los in Parijs, en de discussie of je wel geen Charlie bent.

Wie is dan een Charlie?

Dat is iemand die ongenuanceerd tegen de schenen durft te schoppen van ieder geloof of politieke partij, met de korrel die cartoon heet een ieder op de hak durft te nemen en niet bang is om niet door de beugel te kunnen.

Nee dat ben ik niet, je suis Gaab.

Dat is iemand die kritisch naar situaties kijkt en niet bang is om haar mening te geven, ook al schop ik dan weleens tegen heilige huisjes.

Van de week is het mij onbedoeld weer gelukt, ik sprak een aller aardigste jongeman via de lotgenoten lijn, ik doe dit vrijwilligers werk al jaren naast mijn gewone werk, of eerder gebrek aan werk op dit moment.

Hij en ik “zitten”toevallig bij de zelfde poli bipolair, hij verteld zijn ervaring met de poli, de dingen waar hij tegenaan loopt, en hoe hij de “behandeling” ervaart.

Het is geen verhaal van weltevreden, hij heeft geen klik met de hoofdbehandelaar, en zou graag een ander iemand hebben iemand die hem op de rit helpt en hem niet alleen maar verteld wat hij niet meer kan.

Hij heeft herhaaldelijk aangeven wat zijn wens is maar dat wordt afgedaan met de diagnose borderline, wat hij ook nog even opgespeld heeft gekregen tijdens de paar gesprekken die hij heeft gevoerd met de hoofdbehandelaar.

Kan je je vinden in die diagnose?, vraag ik aan de jongeman die drie jaar medicijnen heeft gestudeerd voordat hij met een manie uitviel.

Nee, ik heb het gegoogled, en nee ik herken er niks in, ja de depressie en de licht manische symptomen die ook bij dit beeld kunnen voorkomen, maar meer niet.

Daarnaast vraag hij zich af, na anderhalf jaar van `behandeling` wat er nu eigenlijk behandeld is.

Hij is nu pas na lang aandringen met een signalering plan bezig, en heeft eveneens na lang aandringen recentelijk de psycho educatie cursus gedaan.

Ik wordt intern erg boos, vijf jaar geleden heb ik een klachtenbrief geschreven naar deze poli, met het handboek bipolaire stoornissen in de hand, waarin haarfijn wordt uitgelegd wat de richtlijnen zijn voor mensen met een stoornis als dit.

Het secuur opgestelde boek werd in de verste verte niet gevolgd op deze poli, ja ik had helemaal gelijk zeiden zij, ze zouden dit echt gaan veranderen, wat goed dat ik hen hierop attendeerde!

Not.

In die vijf jaar is er dus geen steek veranderd, de werkwijzen, of eerder gebrek aan werkwijze is nog identiek, het was een loze belofte, dat ergert mij, ik heb namelijk de stille hoop dat deze poli eens echt mensen gaat helpen, niet alleen maar pillen versterkt en kijkt wat dat doet, niet alleen maar een praatje pot houdt en vooral verteld wat je niet meer kan, maar mensen echt leert omgaan met de gevoeligheid en samen met de klant kijkt wat er nog wel mogelijk is.

Ik ben boos en dan, je suis Gaab.

Ik schrijf een pittige mail naar mevrouw de psychiater, waarin ik naamloos de casus van de jongeman beschrijf en de reactie van haar collega, dat als hij een andere behandelaar wenst hij maar naar een andere instelling moet gaan, en dat vind ik een ordinaire pressiemiddel, of eerder een ego kwestie.

De behandelaar kan het gezichtsverlies blijkbaar niet aan, het feit dat hij of zij de klant niet heeft kunnen behouden en een collega, want die zijn er genoeg op deze poli, de behandeling overneemt. Nee dat kan niet volgens de heersende hiërarchie, het is of je hebt mij als behandelaar of je gaat maar weg.

De onvriendelijke ondertoon van mijn mail wordt met de zelfde kracht terug geketst, ik heb blijkbaar ook op haar ego getrapt en dat is iets wat duidelijk niet mag in deze wereld.

Ik mag mijn ongenoegen niet uiten, mag alleen maar aan mijn eigen behandeling denken, en ja je zal wel ontstemt zijn door de stress van die sollicitatie, schrijft ze.

Mais je suis Gaab, en ja ik heb een bipolaire stoornis, maar dat betekent niet dat is geen mening mag hebben en ik in mijn ogen gewoon mag zeggen wat ik denk.

Dat doe ik niet om tegen schenen te trappen of te provoceren, maar gewoon omdat ik hoop door kritisch te zijn, en de pijn punten te benoemen, bij te dragen tot een verbetering van de zorg.
Ik ben namelijk van mening dat wij niet zielige zieke mensen zijn, maar mensen met "karakter" die gewoon kunnen functioneren in de maatschappij, als de hulpverlening ons zo behandelt en mensen met de diagnose helpt met het leren omgaan met de psychische gevoeligheid.

Je suis Gaab....

Openheid van zaken

Ik negeer nummers die ik niet ken, maakte namelijk een keer de fout om een voor mij onbekend nummer op te nemen en kreeg een redelijk agressieve vrouw van een nog agressievere keuken-boeren keten aan de lijn.

Ze overviel me, ik was niet voorbereid op de vragen die ze stelde.

Waarom ik had gesolliciteerd op de functie van keuken verkoper, en waarom ik dacht dat ik de beste kandidaat voor hen was.

Ik moest even denken waarover ze het had, o ja die functie die ik van het internet had geplukt omdat ik nu eenmaal moet solliciteren zolang ik nog niks van de WIA heb gehoord.

Een paar maanden geleden moest ik komen opdraven bij een werk coach van het UWV, aan het eind van het gesprek melde ik dat ik voor 80-100% ben afgekeurd en deels een WIA uitkering krijg daardoor.

De vrouw zocht het op in de computer, en melde dat ik helemaal niet bij haar hoorde te zitten maar dat ik in het “WIA traject” hoor, geen idee wat dat is.

Zolang ik nog niks van de WIA hoor solliciteer ik braaf door, en heb ik mij voorgenomen in het nieuwe jaar de WIA afdeling van het UWV maar eens te benaderen over het hoe en wat.

Na het ongemakkelijke gesprek met de agressieve dame besloot ik dat het beter was om mensen mijn voicemail in te laten spreken, en dan te bepalen wanneer ik ze terug ging bellen, en of ik ze terug ging bellen, of dat ik een berichtje stuur met een bedankje voor de functie, mocht de agressieve keuken-boeren keten nog eens bellen, dat leek mij ook een nette manier van afhandelen.

Zo gezegd zo gedaan, ik neem niet meer op als er een onbekend nummer in beeld verschijnt, en die onbekende nummers blijven verschijnen, het is niet te geloven maar er zijn bedrijven die geïnteresseerd zijn in een 45 jarige vrouw die in de keuken branche wilt blijven werken, ook nu nog en dat terwijl de crisis voor mijn branche nog lang niet over is.

Zo word ik gebeld door een meneer van een werving en selectie bureau, hij heeft mijn CV gezien en ik pas perfect in het profiel van een klant van hem.

Het bedrijf zoek een ervaren vrouwelijke medewerker.

Ik laat zijn berichtje een paar dagen liggen, ik weet eigenlijk niet of ik er aan toe ben om te gaan werken, het half jaar rust heeft mij goed gedaan, ik heb in die tijd geen medicijnen hoeven slikken, het prikkel arme leven heeft voordelen.

Aan de andere kant merk ik dat de regelmaat van het werken toch een gemis is, ik ben veel minder functioneel en daar erger ik mij aan.

Na nog een bericht van hem besluit ik hem terug te bellen, hij wil mijn CV naar zijn opdrachtgever doorsturen, en als het de opdrachtgever aanstaat volgt er een gesprek.

Een paar dagen later luister ik naar zijn enthousiaste bericht dat de opdrachtgever mij graag wilt spreken.

Shit, en nu....

Natuurlijk ben ik vereerd dat men mij nog wilt hebben, maar de is een klein probleempje....

Ik heb iets, iets chronisch onder de leden, en de vraag die dan rijst is....

Vertel ik het wel of niet.

Het wordt afgeraden door veel psychiaters, of afgezwakt, zo van zeg dat je alleen depressies hebt, dat is minder erg.

Ik weet even niet wat wijsheid is en praat er over met mijn bipo vrienden en mijn man.

Wel of niet vertellen, moet je openheid van zaken geven of niet?

Manlief komt met de doorslag.

Weet je Gaab, zegt hij, je hoeft niet te werken, je mag werken, en als ze je niet accepteren met een ziekte dan zegt dat meer over hen dan over jou. Je bent goed in wat je doet, ze nodigen je niet voor niks uit, je hebt een dijk van een CV, ook nadat je ziek werd heb je goed werk geleverd.

Hij heeft gelijk, in dit land kan je als je wilt er bijna voor kiezen om niet te werken, een mooi voorbeeld is een vrouw die dit najaar bij het programma POW camping doodleuk vertelde dat ze na tien jaar werken geen zin meer had en heeft gezegd dat ze depressief was en doodleuk een WIA uitkering kreeg...

Ik bel de meneer van het werving en selectie bureau en temper zijn enthousiasme door te vertellen dat ik een chronische psychische aandoening heb, ik noem het beestje op zijn verzoek bij de naam en vergeet niet te vermelden dat mijn vorige baas daar geen moeite mee had.

Ik laat het aan hem over of hij het wel of niet aan zijn opdrachtgever gaat melden, maar hoor uit zijn reactie dat hij dat wel van plan is.

Het is afwachten, ik ga er min of meer vanuit dat het een nee wordt.

Maar niks is minder waar, met het zelfde enthousiasme wat ik inmiddels ken van de werving en selectie meneer staat er vandaag een voicemail bericht op mijn telefoon.

Hij heeft de opdrachtgever verteld wat mijn manco is, de opdrachtgever heeft het ziektebeeld gegoogled en wil alsnog een gesprek met mij, volgende week dinsdag als het schikt.

Openheid van zaken, ik zeg doen!

Het sigma waar vooral de psychiatrie en de psychiatrische patiënt het veel over hebben, leeft blijkbaar niet zo sterk onder de mensen uit het bedrijfsleven.

Ik kijk uit naar het gesprek omdat ik gewoon Gaab mag zijn met een bipolaire stoornis, die toch nog goed genoeg in de markt ligt om daar overheen te stappen.

Nog de beste wensen voor 2015 by the way!