Je suis Gaab

In eerste instantie wilde ik een stukje schrijven over hoe mijn sollicitatie gesprek ging, over hoe de eigenaar van de zaak waar ik solliciteerde dankzij de reclamecampagne ”collega's met karakter” geïnspireerd was geraakt om eventueel zo iemand in dienst te nemen.

Maar toen brak de hel los in Parijs, en de discussie of je wel geen Charlie bent.

Wie is dan een Charlie?

Dat is iemand die ongenuanceerd tegen de schenen durft te schoppen van ieder geloof of politieke partij, met de korrel die cartoon heet een ieder op de hak durft te nemen en niet bang is om niet door de beugel te kunnen.

Nee dat ben ik niet, je suis Gaab.

Dat is iemand die kritisch naar situaties kijkt en niet bang is om haar mening te geven, ook al schop ik dan weleens tegen heilige huisjes.

Van de week is het mij onbedoeld weer gelukt, ik sprak een aller aardigste jongeman via de lotgenoten lijn, ik doe dit vrijwilligers werk al jaren naast mijn gewone werk, of eerder gebrek aan werk op dit moment.

Hij en ik “zitten”toevallig bij de zelfde poli bipolair, hij verteld zijn ervaring met de poli, de dingen waar hij tegenaan loopt, en hoe hij de “behandeling” ervaart.

Het is geen verhaal van weltevreden, hij heeft geen klik met de hoofdbehandelaar, en zou graag een ander iemand hebben iemand die hem op de rit helpt en hem niet alleen maar verteld wat hij niet meer kan.

Hij heeft herhaaldelijk aangeven wat zijn wens is maar dat wordt afgedaan met de diagnose borderline, wat hij ook nog even opgespeld heeft gekregen tijdens de paar gesprekken die hij heeft gevoerd met de hoofdbehandelaar.

Kan je je vinden in die diagnose?, vraag ik aan de jongeman die drie jaar medicijnen heeft gestudeerd voordat hij met een manie uitviel.

Nee, ik heb het gegoogled, en nee ik herken er niks in, ja de depressie en de licht manische symptomen die ook bij dit beeld kunnen voorkomen, maar meer niet.

Daarnaast vraag hij zich af, na anderhalf jaar van `behandeling` wat er nu eigenlijk behandeld is.

Hij is nu pas na lang aandringen met een signalering plan bezig, en heeft eveneens na lang aandringen recentelijk de psycho educatie cursus gedaan.

Ik wordt intern erg boos, vijf jaar geleden heb ik een klachtenbrief geschreven naar deze poli, met het handboek bipolaire stoornissen in de hand, waarin haarfijn wordt uitgelegd wat de richtlijnen zijn voor mensen met een stoornis als dit.

Het secuur opgestelde boek werd in de verste verte niet gevolgd op deze poli, ja ik had helemaal gelijk zeiden zij, ze zouden dit echt gaan veranderen, wat goed dat ik hen hierop attendeerde!

Not.

In die vijf jaar is er dus geen steek veranderd, de werkwijzen, of eerder gebrek aan werkwijze is nog identiek, het was een loze belofte, dat ergert mij, ik heb namelijk de stille hoop dat deze poli eens echt mensen gaat helpen, niet alleen maar pillen versterkt en kijkt wat dat doet, niet alleen maar een praatje pot houdt en vooral verteld wat je niet meer kan, maar mensen echt leert omgaan met de gevoeligheid en samen met de klant kijkt wat er nog wel mogelijk is.

Ik ben boos en dan, je suis Gaab.

Ik schrijf een pittige mail naar mevrouw de psychiater, waarin ik naamloos de casus van de jongeman beschrijf en de reactie van haar collega, dat als hij een andere behandelaar wenst hij maar naar een andere instelling moet gaan, en dat vind ik een ordinaire pressiemiddel, of eerder een ego kwestie.

De behandelaar kan het gezichtsverlies blijkbaar niet aan, het feit dat hij of zij de klant niet heeft kunnen behouden en een collega, want die zijn er genoeg op deze poli, de behandeling overneemt. Nee dat kan niet volgens de heersende hiërarchie, het is of je hebt mij als behandelaar of je gaat maar weg.

De onvriendelijke ondertoon van mijn mail wordt met de zelfde kracht terug geketst, ik heb blijkbaar ook op haar ego getrapt en dat is iets wat duidelijk niet mag in deze wereld.

Ik mag mijn ongenoegen niet uiten, mag alleen maar aan mijn eigen behandeling denken, en ja je zal wel ontstemt zijn door de stress van die sollicitatie, schrijft ze.

Mais je suis Gaab, en ja ik heb een bipolaire stoornis, maar dat betekent niet dat is geen mening mag hebben en ik in mijn ogen gewoon mag zeggen wat ik denk.

Dat doe ik niet om tegen schenen te trappen of te provoceren, maar gewoon omdat ik hoop door kritisch te zijn, en de pijn punten te benoemen, bij te dragen tot een verbetering van de zorg.
Ik ben namelijk van mening dat wij niet zielige zieke mensen zijn, maar mensen met "karakter" die gewoon kunnen functioneren in de maatschappij, als de hulpverlening ons zo behandelt en mensen met de diagnose helpt met het leren omgaan met de psychische gevoeligheid.

Je suis Gaab....