Ik negeer nummers die ik niet ken,
maakte namelijk een keer de fout om een voor mij onbekend nummer op
te nemen en kreeg een redelijk agressieve vrouw van een nog
agressievere keuken-boeren keten aan de lijn.
Ze overviel me, ik was niet voorbereid
op de vragen die ze stelde.
Waarom ik had gesolliciteerd op de
functie van keuken verkoper, en waarom ik dacht dat ik de beste
kandidaat voor hen was.
Ik moest even denken waarover ze het
had, o ja die functie die ik van het internet had geplukt omdat ik nu
eenmaal moet solliciteren zolang ik nog niks van de WIA heb gehoord.
Een paar maanden geleden moest ik komen
opdraven bij een werk coach van het UWV, aan het eind van het gesprek
melde ik dat ik voor 80-100% ben afgekeurd en deels een WIA uitkering
krijg daardoor.
De vrouw zocht het op in de computer,
en melde dat ik helemaal niet bij haar hoorde te zitten maar dat ik
in het “WIA traject” hoor, geen idee wat dat is.
Zolang ik nog niks van de WIA hoor
solliciteer ik braaf door, en heb ik mij voorgenomen in het nieuwe
jaar de WIA afdeling van het UWV maar eens te benaderen over het hoe en wat.
Na het ongemakkelijke gesprek met de agressieve dame besloot ik dat het beter was om mensen mijn voicemail in te laten spreken, en dan te bepalen wanneer ik ze terug ging bellen, en of ik ze terug ging bellen, of dat ik een berichtje stuur met een bedankje voor de functie, mocht de agressieve keuken-boeren keten nog eens bellen, dat leek mij ook een nette manier van afhandelen.
Zo gezegd zo gedaan, ik neem niet meer
op als er een onbekend nummer in beeld verschijnt, en die onbekende
nummers blijven verschijnen, het is niet te geloven maar er zijn
bedrijven die geïnteresseerd zijn in een 45 jarige vrouw die in de
keuken branche wilt blijven werken, ook nu nog en dat terwijl de
crisis voor mijn branche nog lang niet over is.
Zo word ik gebeld door een meneer van
een werving en selectie bureau, hij heeft mijn CV gezien en ik pas
perfect in het profiel van een klant van hem.
Het bedrijf zoek een ervaren
vrouwelijke medewerker.
Ik laat zijn berichtje een paar dagen
liggen, ik weet eigenlijk niet of ik er aan toe ben om te gaan
werken, het half jaar rust heeft mij goed gedaan, ik heb in die tijd
geen medicijnen hoeven slikken, het prikkel arme leven heeft
voordelen.
Aan de andere kant merk ik dat de
regelmaat van het werken toch een gemis is, ik ben veel minder
functioneel en daar erger ik mij aan.
Na nog een bericht van hem besluit ik
hem terug te bellen, hij wil mijn CV naar zijn opdrachtgever
doorsturen, en als het de opdrachtgever aanstaat volgt er een
gesprek.
Een paar dagen later luister ik naar
zijn enthousiaste bericht dat de opdrachtgever mij graag wilt
spreken.
Shit, en nu....
Natuurlijk ben ik vereerd dat men mij
nog wilt hebben, maar de is een klein probleempje....
Ik heb iets, iets chronisch onder de
leden, en de vraag die dan rijst is....
Vertel ik het wel of niet.
Het wordt afgeraden door veel
psychiaters, of afgezwakt, zo van zeg dat je alleen depressies hebt,
dat is minder erg.
Ik weet even niet wat wijsheid is en
praat er over met mijn bipo vrienden en mijn man.
Wel of niet vertellen, moet je openheid
van zaken geven of niet?
Manlief komt met de doorslag.
Weet je Gaab, zegt hij, je hoeft niet
te werken, je mag werken, en als ze je niet accepteren met een ziekte
dan zegt dat meer over hen dan over jou. Je bent goed in wat je doet,
ze nodigen je niet voor niks uit, je hebt een dijk van een CV, ook
nadat je ziek werd heb je goed werk geleverd.
Hij heeft gelijk, in dit land kan je
als je wilt er bijna voor kiezen om niet te werken, een mooi
voorbeeld is een vrouw die dit najaar bij het programma POW camping doodleuk
vertelde dat ze na tien jaar werken geen zin meer had en heeft gezegd
dat ze depressief was en doodleuk een WIA uitkering kreeg...
Ik bel de meneer van het werving en
selectie bureau en temper zijn enthousiasme door te vertellen dat ik
een chronische psychische aandoening heb, ik noem het beestje op zijn
verzoek bij de naam en vergeet niet te vermelden dat mijn vorige baas
daar geen moeite mee had.
Ik laat het aan hem over of hij het wel
of niet aan zijn opdrachtgever gaat melden, maar hoor uit zijn
reactie dat hij dat wel van plan is.
Het is afwachten, ik ga er min of meer
vanuit dat het een nee wordt.
Maar niks is minder waar, met het
zelfde enthousiasme wat ik inmiddels ken van de werving en selectie
meneer staat er vandaag een voicemail bericht op mijn telefoon.
Hij heeft de opdrachtgever verteld wat
mijn manco is, de opdrachtgever heeft het ziektebeeld gegoogled en wil
alsnog een gesprek met mij, volgende week dinsdag als het schikt.
Openheid van zaken, ik zeg doen!
Het sigma waar vooral de psychiatrie en
de psychiatrische patiënt het veel over hebben, leeft blijkbaar niet
zo sterk onder de mensen uit het bedrijfsleven.
Ik kijk uit naar het gesprek omdat ik
gewoon Gaab mag zijn met een bipolaire stoornis, die toch nog goed
genoeg in de markt ligt om daar overheen te stappen.
Nog de beste wensen voor 2015 by the way!
Ik zou waarschijnlijk niet snel iemand met een psychische stoornis in dienst nemen, of ik moest weten dat de persoon onder behandeling en controle was en door die behandeling stabiel. Misschien zou ik zelfs een inzicht daarin van de behandelaar willen hebben.
BeantwoordenVerwijderenVeel succes dinsdag!
Sorry, groet van Leo!
BeantwoordenVerwijderenEn heb je de baan?
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat je van de 3 bovengenoemde reacties niet blij wordt. Zeker niet als het in de meest anonieme vorm wordt geschreven.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je dapper!!
Hartelijke groet van,
Annemieke.
Ik kan me voorstellen dat je van de 3 bovengenoemde reacties niet blij wordt. Zeker niet als het in de meest anonieme vorm wordt geschreven.
BeantwoordenVerwijderenIk vind je dapper!!
Hartelijke groet van,
Annemieke.