the Bitch

Er is een bekende Engelse politicus die rond de tweede wereldoorlog het the black dog noemde, ik noem haar the bitch.

Eerlijk is eerlijk, ik heb meer een hekel aan mijn soortgenoten dan aan honden.

Daarom noem ik haar graag zo.

Het kutwijf kan ook of die hoer sloerie of slet.

Engels is makkelijker de taalbarrière maakt dat ze niet te dichtbij komt.

Tenminste dat hoop ik altijd, stiekem wortelt ze zich elke keer weer, ook als ik denk dat het niet meer gaat gebeuren, ik ben toch goed bezig? Ik doe toch mijn best....

Nee daar houdt zij geen rekening mee ze komt omdat ze vindt dat ze ongenodigd een plaats verdient in mijn leven, vraag mij niet waar ik het aan te danken heb, ik troost mij met de gedachte dat het een genetisch gevalletje is.

Dat het je dagelijkse leven beïnvloed, dat moet ik maar voor lief nemen.

Ik neem haar mee overal waar ik ga, ik moet wel ze zit op mijn rug, onder mijn huid, in mijn aderen, spieren, zenuwstelsel, cellen en waarschijnlijk in mijn DNA.

Overal waar ik ga, ze blijft bij me ik kan niet anders dan met haar praten, ik moet wel om het leven enigszins dragelijk te maken voor mij en mijn omgeving.

Ze reist met me mee over de Noordzee, ik weet dat ik die lief heb, al maakt zij het mij moeilijk, ze sart me elk moment dat er een stukje mooi kan zijn.

Ik wil haar niet meenemen ik wil genieten, ik weet dat ik dit mooi vind ook al zit het weer en de wind niet mee.

Stil zit ik in de kuip doe de dingen die ik moet doen, maar kan ook niet de dingen die ik wil doen.

Het varen laat ik over aan mijn man, vorig jaar was ze er niet, die allesomvattend trut die mij in haar greep kan houden, die overigens niet meer de wens uitspreekt om het leven te laten, in zoverre zijn wij een beter verstandhouding aan gegaan, maar toch het blijft een trut een kut, een dame die ik met geen hond kan vergelijken.

Ze blijft mijn bitch.

Het is afwachten er komt weer een tijd dat ze mij met rust gaat laten.

Tot die tijd leef ik met haar, mijn onwelkome gast die een deel van mij is.