Ben ik te min

Mijn meest trouwe lezer stuurt mij een persoonlijk bericht via een forum waar wij elkaar ooit eens heb leren kennen.

Hij refereerde aan de zanger Armand, die net is overleden, hij spuugt mijn kak gehalte ongenuanceerd in mijn gezicht.

Ik praat te veel over mijn Gooische roots, ik koketteer te veel met alles wat ik heb, mijn boot mijn komaf de sport hockey die in zijn ogen elitair is, en het feit dat ik geen onderhoud medicijnen slik.

Tja.

Ik merk dat ik mensen intimideer, niet alleen hem maar bijvoorbeeld ook een vrouw hier in de buurt.

Ze woont overigens in een veel groter huis dan ik, heeft het veel beter voor elkaar met haar vier kinderen en een drukke baan bij de plaatselijke luchtvaartmaatschappij, je weet wel die met die zwaan, uit die leuke reclame van een paar jaar terug.

Vreemd genoeg vindt ze het nodig om tegen mij te liegen, over waar ze vandaan komt bijvoorbeeld...

Op een laat honden uitlaat moment vroeg ik haar of ze hier in de buurt is opgegroeid, of dat ze net als ik import is, ze moest er lang over denken en vertelde mij toen dat ze uit de hofstad kwam.

Later vernam ik van haar buurman dat ze uit een van de omliggende dorpen komt.

Ik vraag me af waarom ze dat niet gewoon vertelt, waar ze vandaan komt, waarom ze zich verhult in een verzinsel, wat haar motivatie is, wat er mis is met een dorp.

Ik ga het haar niet vragen, waarom zou ik, wel besef ik welke indruk ik blijkbaar op bepaalde mensen maak, op deze persoon, dat zij vond dat ze iets moest zeggen waar ik niet om geef.

Persoonlijk begrijp ik het niet, ik kan niet verhullen waar ik vandaan kom ik weet ook niet waarom ik dit zou moeten doen, wat is er mis met het Gooi wat is er mis met het feit dat je hockey speelt, of dat men de indruk heeft dat je ouders iets meer waren dat je eigen, wat niet zo is overigens.

Met veel genoegen kan ik een ieder vertellen dat mijn ouders en voor ouders rood waren met communistische sympathieën. Ha!

Ben ik te min, ik vind het een tekst van de vorige eeuw, te min omdat je vader meer verdient dan de mijne, kom op zeg.

Afkom is niet meer belangrijk, de adel bestaat niet meer en het koningshuis dat wordt waarschijnlijk halverwege deze eeuw afgeschaft, mijn sport is bijna als voetbal een ieder speelt het, gelukkig hebben we nog geen last van aso ouders en in elkaar getrapte scheidsrechters.

Nee ik minacht niemand, ik deel alleen wat ik wil delen, en daar zit een stukje van mij in, ik ben een Gooische, ik hou van hockey, en nee ik slik geen medicijnen omdat het moet volgens sommige.

Dat laatste is een keuze, een van de keuzes die ik heb gemaakt, één was weer werken ondanks een afkeuring, met veel plezier gedaan al was het af en toe op het randje.

En nu ik niet meer werk vul ik mijn tijd anders in, ik ben het hockey trainen weer gaan oppakken, en heb vandaag genoten van die meiden, die met 6-0 van het veld komen en waarschijnlijk weer kampioen worden en weer promoveren.

Dat ze winnen is leuk,maar wat leuker is is dat ze het geen ik met ze train ik terug zie in de wedstrijd, wat mij weer motiveert om door te gaan met het trainen van een meisjes C4 van een middelgrote club.

En ja dat is mijn streberig ik, een van mijn reden dat ik dit ben gaan doen is het feit dat ik het niet eens ben met het club beleid, de indeling van top en brede teams, met andere woorden zit je in de topteams dan weet je bijna zeker dat je daar blijft, zit je in de brede teams dan weet je bijna zeker dat je daar niet meer uit komt.

Nee, een selectie moet in mijn ogen voor een ieder toegankelijk zijn, niemand is te min om het beste uit zichzelf te halen en de kans te krijgen om hoger op te komen.

Vandaag kreeg ik de toezegging van de club dat de selectie wordt verbreed naar alle teams, ik ben daar zo blij mee, iedereen gelijke kansen, niemand is te min...

Spelletje

Ik kan niet spelen zeg een van de meisjes die ik sinds september train, ik ben depressief, met een smile op haar gezicht hangt ze onderuit in de dug-out....

Een van haar vele smoesjes weet ik maar nu is ze te ver gegaan.

Net zo goed als dat kanker geen scheldwoord mag zijn is het gebruik van depressie geen woord die je mag gebruiken voor het feit dat je geen zin hebt in iets.

Ik kijk haar strak aan, ze is de dochter van de coach en op de een of andere manier denkt ze dat ze daardoor een positie heeft waardoor ze meer kan maken dan andere speelsters.

Fout.

Voor het geval u denkt waarom schrijft ze niet meer, heel simpel, geen inspiratie, een moeizame periode, van wat men in de psychiatrie graag onder een depressie zou willen scharen maar wat ik gewoon een dip noem, oké hij duurt best lang maar ik heb een uitweg gevonden, en dat heet een schop onder je hol geven.

Voor de zomer sprak ik een hockey vriendin die in de club actief is, en zei haar dat ik overwoog om eventueel een team te trainen.

Na de zomer hing ze aan de lijn, Gaab wil je alsjeblief een team trainen we komen zwaar trainers tekort.

Ik stemde in, ik heb toch geen baan op dit moment dus...

train ik nu een paar maanden het team van mijn dochter, de meisjes C4 van een middel grote club, elke week vraag ik mij af wat ik moet met deze meisjes, hoe kan ik ze motiveren hoe kan ik de lol van het willen gaan voor het team en de prestatie bijbrengen, hoe kan ik mijn eigen fanatisme nuanceren tot het niveau van deze kinderen die best wel zouden kunnen hockeyen als en het stapje extra willen zetten.

Ik sta twee keer per week anderhalf uur lang te motiveren, zeg ik niks gebeurt er niks, heimelijk kijk ik naar de andere velden als er hogere teams staan te trainen kinderen die uit zichzelf gaan, die niet continue gepusht hoeven te worden.

Mijn vriendin vroeg mij nog of ze kenbaar moest maken aan de hockey school zoals de begeleiding van de jeugd zo mooi heet, dat ik ergens last van kan hebben.

Nee zei ik ik meld het zelf wel als het nodig is, ik weet allang dat het bekend is op de club maar oké lief dat ze het formeel vraagt.

Ik heb geen last van een aandoening als ik train, ik heb slechts last van mijn fanatieke ik, zelf heb ik op redelijk niveau gespeeld en heb ik nu te maken met meisjes waar de motivatie duidelijk die is van een meisjes C4, deze meisjes hebben het niet over voor hun sport , het is makkelijk om te zeggen, ik ben moe ik heb te veel huiswerk, ik heb een feestje, dus ik zeg af.

Tenenkrommend, maar oké ik moet het er mee doen.

Twee bruine ogen kijken mij aan ze zou best aardig kunnen hockeyen, als ze eens stop met excuses zoeken, haar houding het gemak waarmee ze zegt dat ze depressief is irriteren mij, dit keer gaat ze te ver, ze raakt mijn verkeerde snaar.

Depressie? Zeg ik met een felle blik in mijn ogen, je heb echt geen idee waar je over praat!

Je spot niet met kanker, je spot niet met depressie, nu spelen!

Ze gaat met een lichte schrik in haar houding, ik vraag mij af wat ik hier doe..................