Spelletje

Ik kan niet spelen zeg een van de meisjes die ik sinds september train, ik ben depressief, met een smile op haar gezicht hangt ze onderuit in de dug-out....

Een van haar vele smoesjes weet ik maar nu is ze te ver gegaan.

Net zo goed als dat kanker geen scheldwoord mag zijn is het gebruik van depressie geen woord die je mag gebruiken voor het feit dat je geen zin hebt in iets.

Ik kijk haar strak aan, ze is de dochter van de coach en op de een of andere manier denkt ze dat ze daardoor een positie heeft waardoor ze meer kan maken dan andere speelsters.

Fout.

Voor het geval u denkt waarom schrijft ze niet meer, heel simpel, geen inspiratie, een moeizame periode, van wat men in de psychiatrie graag onder een depressie zou willen scharen maar wat ik gewoon een dip noem, oké hij duurt best lang maar ik heb een uitweg gevonden, en dat heet een schop onder je hol geven.

Voor de zomer sprak ik een hockey vriendin die in de club actief is, en zei haar dat ik overwoog om eventueel een team te trainen.

Na de zomer hing ze aan de lijn, Gaab wil je alsjeblief een team trainen we komen zwaar trainers tekort.

Ik stemde in, ik heb toch geen baan op dit moment dus...

train ik nu een paar maanden het team van mijn dochter, de meisjes C4 van een middel grote club, elke week vraag ik mij af wat ik moet met deze meisjes, hoe kan ik ze motiveren hoe kan ik de lol van het willen gaan voor het team en de prestatie bijbrengen, hoe kan ik mijn eigen fanatisme nuanceren tot het niveau van deze kinderen die best wel zouden kunnen hockeyen als en het stapje extra willen zetten.

Ik sta twee keer per week anderhalf uur lang te motiveren, zeg ik niks gebeurt er niks, heimelijk kijk ik naar de andere velden als er hogere teams staan te trainen kinderen die uit zichzelf gaan, die niet continue gepusht hoeven te worden.

Mijn vriendin vroeg mij nog of ze kenbaar moest maken aan de hockey school zoals de begeleiding van de jeugd zo mooi heet, dat ik ergens last van kan hebben.

Nee zei ik ik meld het zelf wel als het nodig is, ik weet allang dat het bekend is op de club maar oké lief dat ze het formeel vraagt.

Ik heb geen last van een aandoening als ik train, ik heb slechts last van mijn fanatieke ik, zelf heb ik op redelijk niveau gespeeld en heb ik nu te maken met meisjes waar de motivatie duidelijk die is van een meisjes C4, deze meisjes hebben het niet over voor hun sport , het is makkelijk om te zeggen, ik ben moe ik heb te veel huiswerk, ik heb een feestje, dus ik zeg af.

Tenenkrommend, maar oké ik moet het er mee doen.

Twee bruine ogen kijken mij aan ze zou best aardig kunnen hockeyen, als ze eens stop met excuses zoeken, haar houding het gemak waarmee ze zegt dat ze depressief is irriteren mij, dit keer gaat ze te ver, ze raakt mijn verkeerde snaar.

Depressie? Zeg ik met een felle blik in mijn ogen, je heb echt geen idee waar je over praat!

Je spot niet met kanker, je spot niet met depressie, nu spelen!

Ze gaat met een lichte schrik in haar houding, ik vraag mij af wat ik hier doe..................