What goes around comes around.

Tja, Gaab what goes around comes around, zegt mijn vriendin als ik haar mijn verhaal doe over mijn apotheek bezoek.

Hoezo?, vraag ik haar.

Nou, lacht ze, weet je nog dat jij als vakantie baantje bij de AH werkte en jij een jongen aan je kassa kreeg die een pak condooms schuchter onder een blaadje op de band had gelegd?

O, ja ik snap hem, zeg ik. Ik heb toen het pakje omhoog gehouden, en iets te hard aan mijn collega gevraagd wat die condooms kosten.

Ze heeft gelijkt what goes around comes around.

Ik voel het als een straf, de gang naar de plaatselijke apotheker.

Het is de plek waar je liever niet komt, zeker niet voor de medicijnen die ik moet halen, psychofarmaca. Op het recept stond al dat het van de GGZ kwam, maar tot mijn stomme verbazing staat tegenwoordig ook de diagnose op het papier.

Nou lekker dan die bescherming van je privacy, waar men vroeg nog mocht gissen naar je aandoening staat het nu pontificaal op het recept, medicijnen voor: de bipolaire stoornis.

Ik weet weer waarom ik niet graag bij de apotheek kom, het zit diep en brengt mij terug naar de tijd dat ik na ontslag uit de instelling elke week een recept voor slechts een week medicijnen meekreeg, als een soort controle, ik moest elke week naar de psychiater om een nieuw recept te krijgen, als ik niet zou komen dan wisten zij dat ik geen medicijnen had of niet innam en er een rede voor opname was, dat tijdperk ligt gelukkig ver achter mij maar dan nog het blijft een plek waar ik liever niet kom.

De open balie, de mensen die zitten te wachten en alles horen wat je daar bespreekt, en bespreken dat moest ik.

Ik vind het namelijk belachelijk dat ik tien euro moet betalen, voor uitleg over een medicijn dat ik al eerder heb geslikt, weliswaar 6 jaar geleden voor het laatst, maar het staat in mijn geheugen gegrift de werking de bijwerking en de gevaren, dat zeg ik dus tegen de mevrouw achter de balie.

Nee niet zij krijgen het geld, dat krijgt de verzekering verzekerd ze mij.

Tuurlijk, jullie doen het werk en de verzekering vangt het geld, geloof je het zelf?

De mevrouw is not amused met mijn antwoord zo not amused dat ze de volgende vraag die ze moet stellen door de apotheker laat stellen.

Mevrouw de psychiater heeft namelijk niet Camcolit op het recept gezet maar lithium carbonaat en ja dat hebben ze niet, het is Camcolit of Priadel.

De balie mevrouw overlegd hoorbaar met de vrouwelijke apotheker, ik herken haar van het schoolplein, haar schrikreactie staat mij nog bij toen ze mij daar zag staan wachten en weet dat ik Haldol slik en blijkbaar ook een kind heb....

Voorzichtig schuifelen ze naar mij toe, en vraagt de apotheker welke van de twee de psychiater bedoelt, Camcolit, zeg ik, een wazige arts met een wazig beroep laat de keuze aan haar klant...

Wilt u echt geen uitleg over de Lithium, ze de balie mevrouw te hard als ze uiteindelijk de pillen bij elkaar heeft geschraapt, nee zeg ik met knarsende tanden, ik pak de pillen en vertrek.

Volgende keer laat ik ze thuis bezorgen zeg ik tegen mijn vriendin, hebben die mensen niet door dat al die mensen die daar zitten te wachten met grote oren mee luisteren, hallo lithium, is een vrij bekend middel, die mensen hoeven niet te weten wat ik heb, het is al erg genoeg dat het tegenwoordig op een recept staat.

Ja Gaab, daar heb je gelijk in, zegt mijn vriendin, zou wel grappig zijn als een man daar komt voor Viagra, hier meneer uw Viagra!

Er zullen dan heel wat mensen gaan grinniken verwacht ik, en of die man hem dan ooit nog omhoog krijgt dat betwijfel ik...

Op bezoek bij de muts

Ik was even vergeten hoe mooi het Amsterdamse bos is.

Ruim een jaar geleden fietsten ik er voor het laatst doorheen, wandelen doe ik er wel overigens meestal rond de Amstelveense poel met mijn hondje, een rondje van vier kilometer.

De bogen van bomen met fris jong blad begroeten mij, struiken staan in bloei, ondanks mijn tegenzin om dit tochtje te ondernemen geniet ik van de schoonheid, tot ik bij de rand kom en het lawaai en de stank van de stad mij weer bewust maakt van het doel van deze tocht.

Een afspraak met mevrouw de psychiater, de muts zoals ik haar in mijn gedachte noem.

De wachtruimte is veranderd de belachelijke hoeveelheid meubilair is terug gebracht tot een normaal geproportioneerd hoeveelheid, ik heb er ooit een opmerking over gemaakt op een van mijn blog, ik ben blijkbaar niet de enige die het te veel van het goede vond.

Aan de leestafel vind ik een plekje, de ruimte is gevuld met voornamelijk vrouwen, met of zonder hoofddoek, blank of getint, klein of groot.

Er staat een man te oreren door zijn telefoon, zo hard dat ik er niet omheen kan om zijn gesprek te volgen.

Ja, jammer dat hij is weggelopen, maar als hij zich meld bij zijn familie dan laten we hem ophalen door de politie, ja in ieder geval een week met gesloten deur, tot hij tot rust komt.....

Ik weet weer waarom ik geen fan ben van deze plek....

Ze komt weer eens een paar minuten te laat, ik maak er een sport van om haar daar op te wijzen door uitgebreid op mijn horloge te kijken, ze weet het en begint zich al te verontschuldigen voordat ik mijn pols laat zien.

We nemen de trap, ze zegt nog dat het eigenlijk beter is gezien het feit dat ze een zittend beroep heeft.

Thee of koffie, thee zeg ik, welke smaak? Vraagt ze, ik pak een zakje Rooibos, mooi dan delen we het zakje, zegt ze. Ook een manier van bezuinigen, grap ik.

Ze komt meteen to the point, als we zitten en ik het zakje uit mijn beker met een splash in haar beker gooi.

Lithium, in een lage dosering, heb je nog andere medicijnen overwogen?

Ja en nee, lithium is voor mij het enige middel wat zich echt heeft bewezen in het verleden tegen de onderkant van de aandoening.

Ze noemt voor de vorm nog even het arsenaal aan mogelijkheden, maar weet zelf ook wel dat dit een no go voor mij is.

We discussiëren over de werkzame ondergrens van het medicijn, de therapeutische waarde van 0,6 bloedspiegel, die men hanteert en ik redelijk bullshit vind, en zij uiteindelijk toe geeft als inderdaad niet geldend voor een ieder.

Het blijkt dat ze meerdere klanten heeft die zelf reguleren hoeveel er voor hen nodig is, mensen die in overleg met haar ophogen en verlagen naar eigen inzicht.

En waarom deed je dan zo moeilijk, toen ik je per mail vroeg of het mogelijk is om het op deze manier te doen?

Ze lacht, en zegt dat ze het belangrijk vindt om het face to face te bespreken met de cliënt.

We bespreken het lab formulier en komen overeen dat ik met tweehonderd milligram begin .Nee niet hoger ik wil eerst weten wat dat doet, ik weet dat dat een spiegel van ws 0,2 gaat geven maar dat zal het volgende lab onderzoek moeten bevestigen, vanuit die lab waarde kan ik redelijk uitrekenen wat een verhoging doet, al zal ik het voor de veiligheid nog laten prikken met een regelmaat.

Leuk om je weer eens te zien zegt ze na het invullen van de de lab aanvraag en het recept. Ik kijk met een ironische smile naar haar, ja zeg ik, maar nog een ding.

Wie was die man in de wachtruimte die telefonisch even een gedwongen opname regelde?

O dat is mijn collega ..

Wil je zo vriendelijk zijn om hem te te vragen om dat in het vervolg elders te doen?

Ik fiets terug door het bos, de blaadjes zijn minstens zo mooi als op de heenweg ik denk terug aan de heenreis, mijn tegenzin en het feit dat het gesprek mij honderd procent meeviel.

Best een goede muts, die psychiater, ze denkt mee houdt wel vast aan haar principes van dokter patiënt verhouding maar weet uit ervaring dat het gemiddelde niet de maatstaf is.

Dank U.