dinsdag 10 mei 2016

Op bezoek bij de muts


Ik was even vergeten hoe mooi het Amsterdamse bos is.

Ruim een jaar geleden fietsten ik er voor het laatst doorheen, wandelen doe ik er wel overigens meestal rond de Amstelveense poel met mijn hondje, een rondje van vier kilometer.

De bogen van bomen met fris jong blad begroeten mij, struiken staan in bloei, ondanks mijn tegenzin om dit tochtje te ondernemen geniet ik van de schoonheid, tot ik bij de rand kom en het lawaai en de stank van de stad mij weer bewust maakt van het doel van deze tocht.

Een afspraak met mevrouw de psychiater, de muts zoals ik haar in mijn gedachte noem.

De wachtruimte is veranderd de belachelijke hoeveelheid meubilair is terug gebracht tot een normaal geproportioneerd hoeveelheid, ik heb er ooit een opmerking over gemaakt op een van mijn blog, ik ben blijkbaar niet de enige die het te veel van het goede vond.

Aan de leestafel vind ik een plekje, de ruimte is gevuld met voornamelijk vrouwen, met of zonder hoofddoek, blank of getint, klein of groot.

Er staat een man te oreren door zijn telefoon, zo hard dat ik er niet omheen kan om zijn gesprek te volgen.

Ja, jammer dat hij is weggelopen, maar als hij zich meld bij zijn familie dan laten we hem ophalen door de politie, ja in ieder geval een week met gesloten deur, tot hij tot rust komt.....

Ik weet weer waarom ik geen fan ben van deze plek....

Ze komt weer eens een paar minuten te laat, ik maak er een sport van om haar daar op te wijzen door uitgebreid op mijn horloge te kijken, ze weet het en begint zich al te verontschuldigen voordat ik mijn pols laat zien.

We nemen de trap, ze zegt nog dat het eigenlijk beter is gezien het feit dat ze een zittend beroep heeft.

Thee of koffie, thee zeg ik, welke smaak? Vraagt ze, ik pak een zakje Rooibos, mooi dan delen we het zakje, zegt ze. Ook een manier van bezuinigen, grap ik.

Ze komt meteen to the point, als we zitten en ik het zakje uit mijn beker met een splash in haar beker gooi.

Lithium, in een lage dosering, heb je nog andere medicijnen overwogen?

Ja en nee, lithium is voor mij het enige middel wat zich echt heeft bewezen in het verleden tegen de onderkant van de aandoening.

Ze noemt voor de vorm nog even het arsenaal aan mogelijkheden, maar weet zelf ook wel dat dit een no go voor mij is.

We discussiëren over de werkzame ondergrens van het medicijn, de therapeutische waarde van 0,6 bloedspiegel, die men hanteert en ik redelijk bullshit vind, en zij uiteindelijk toe geeft als inderdaad niet geldend voor een ieder.

Het blijkt dat ze meerdere klanten heeft die zelf reguleren hoeveel er voor hen nodig is, mensen die in overleg met haar ophogen en verlagen naar eigen inzicht.

En waarom deed je dan zo moeilijk, toen ik je per mail vroeg of het mogelijk is om het op deze manier te doen?

Ze lacht, en zegt dat ze het belangrijk vindt om het face to face te bespreken met de cliënt.

We bespreken het lab formulier en komen overeen dat ik met tweehonderd milligram begin .Nee niet hoger ik wil eerst weten wat dat doet, ik weet dat dat een spiegel van ws 0,2 gaat geven maar dat zal het volgende lab onderzoek moeten bevestigen, vanuit die lab waarde kan ik redelijk uitrekenen wat een verhoging doet, al zal ik het voor de veiligheid nog laten prikken met een regelmaat.

Leuk om je weer eens te zien zegt ze na het invullen van de de lab aanvraag en het recept. Ik kijk met een ironische smile naar haar, ja zeg ik, maar nog een ding.

Wie was die man in de wachtruimte die telefonisch even een gedwongen opname regelde?

O dat is mijn collega ..

Wil je zo vriendelijk zijn om hem te te vragen om dat in het vervolg elders te doen?

Ik fiets terug door het bos, de blaadjes zijn minstens zo mooi als op de heenweg ik denk terug aan de heenreis, mijn tegenzin en het feit dat het gesprek mij honderd procent meeviel.

Best een goede muts, die psychiater, ze denkt mee houdt wel vast aan haar principes van dokter patiënt verhouding maar weet uit ervaring dat het gemiddelde niet de maatstaf is.

Dank U.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten