Ik was even vergeten hoe mooi het
Amsterdamse bos is.
Ruim een jaar geleden fietsten ik er
voor het laatst doorheen, wandelen doe ik er wel overigens meestal
rond de Amstelveense poel met mijn hondje, een rondje van vier
kilometer.
De bogen van bomen met fris jong blad
begroeten mij, struiken staan in bloei, ondanks mijn tegenzin om dit
tochtje te ondernemen geniet ik van de schoonheid, tot ik bij de rand
kom en het lawaai en de stank van de stad mij weer bewust maakt van
het doel van deze tocht.
Een afspraak met mevrouw de psychiater,
de muts zoals ik haar in mijn gedachte noem.
De wachtruimte is veranderd de
belachelijke hoeveelheid meubilair is terug gebracht tot een normaal
geproportioneerd hoeveelheid, ik heb er ooit een opmerking over
gemaakt op een van mijn blog, ik ben blijkbaar niet de enige die het
te veel van het goede vond.
Aan de leestafel vind ik een plekje, de
ruimte is gevuld met voornamelijk vrouwen, met of zonder hoofddoek,
blank of getint, klein of groot.
Er staat een man te oreren door zijn
telefoon, zo hard dat ik er niet omheen kan om zijn gesprek te
volgen.
Ja, jammer dat hij is weggelopen, maar
als hij zich meld bij zijn familie dan laten we hem ophalen door de
politie, ja in ieder geval een week met gesloten deur, tot hij tot
rust komt.....
Ik weet weer waarom ik geen fan ben van
deze plek....
Ze komt weer eens een paar minuten te
laat, ik maak er een sport van om haar daar op te wijzen door
uitgebreid op mijn horloge te kijken, ze weet het en begint zich al
te verontschuldigen voordat ik mijn pols laat zien.
We nemen de trap, ze zegt nog dat het
eigenlijk beter is gezien het feit dat ze een zittend beroep heeft.
Thee of koffie, thee zeg ik, welke
smaak? Vraagt ze, ik pak een zakje Rooibos, mooi dan delen we het zakje,
zegt ze. Ook een manier van bezuinigen, grap ik.
Ze komt meteen to the point, als we
zitten en ik het zakje uit mijn beker met een splash in haar beker
gooi.
Lithium, in een lage dosering, heb je
nog andere medicijnen overwogen?
Ja en nee, lithium is voor mij het
enige middel wat zich echt heeft bewezen in het verleden tegen de
onderkant van de aandoening.
Ze noemt voor de vorm nog even het
arsenaal aan mogelijkheden, maar weet zelf ook wel dat dit een no go
voor mij is.
We discussiëren over de werkzame
ondergrens van het medicijn, de therapeutische waarde van 0,6
bloedspiegel, die men hanteert en ik redelijk bullshit vind, en zij
uiteindelijk toe geeft als inderdaad niet geldend voor een ieder.
Het blijkt dat ze meerdere klanten
heeft die zelf reguleren hoeveel er voor hen nodig is, mensen die in
overleg met haar ophogen en verlagen naar eigen inzicht.
En waarom deed je dan zo moeilijk, toen
ik je per mail vroeg of het mogelijk is om het op deze manier te
doen?
Ze lacht, en zegt dat ze het belangrijk
vindt om het face to face te bespreken met de cliënt.
We bespreken het lab formulier en komen
overeen dat ik met tweehonderd milligram begin .Nee niet hoger ik wil eerst weten wat
dat doet, ik weet dat dat een spiegel van ws 0,2 gaat geven maar dat
zal het volgende lab onderzoek moeten bevestigen, vanuit die lab
waarde kan ik redelijk uitrekenen wat een verhoging doet, al zal ik
het voor de veiligheid nog laten prikken met een regelmaat.
Leuk om je weer eens te zien zegt ze na
het invullen van de de lab aanvraag en het recept. Ik kijk met een
ironische smile naar haar, ja zeg ik, maar nog een ding.
Wie was die man in de wachtruimte die
telefonisch even een gedwongen opname regelde?
O dat is mijn collega ..
Wil je zo vriendelijk zijn om hem te te
vragen om dat in het vervolg elders te doen?
Ik fiets terug door het bos, de
blaadjes zijn minstens zo mooi als op de heenweg ik denk terug aan de
heenreis, mijn tegenzin en het feit dat het gesprek mij honderd
procent meeviel.
Best een goede muts, die psychiater, ze
denkt mee houdt wel vast aan haar principes van dokter patiënt
verhouding maar weet uit ervaring dat het gemiddelde niet de maatstaf
is.
Dank U.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten