Kerst geschenk

Als drie wijzen reden wij naar het Oosten, nee niet uit het oosten en niet met cadeaus voor een kindje wat volgens de overlevering de zoon van God geweest moet zijn, als je het geloofd, nee om ons kerstcadeau voor ons kindje en onszelf op te halen.

Maar wat als we geen keuze meer hebben, zegt manlief.

Ik zucht; we hebben de vorige keer gezien dat alle hondjes even speels waren en lief.

Ja maar die kleine, die met de fles is opgevoed, die is misschien niet zo sterk, gaat hij verder.

We zien het wel, als we er geen goed gevoel bij hebben kunnen we altijd nog nee zeggen, al hebben we dan in het totaal, 4 uur voor niks in de auto gezeten.

We kunnen kiezen uit twee hondjes, de kleine met de fles grootgebrachte is de drukste van de twee.

Ze is zo druk dat kindje haar nauwelijks op schoot kan hebben, dat maakt de keuze makkelijk.

Haar zusje is een stuk rustiger, gezellig, lief, maar overdrijft niet zo.

We kiezen haar en vertrekken met een kofferbak vol honden spullen en een hondje op de achterbank in de armen van kindje afgewisseld met mijn armen richting het westen.

Een paar weken gelden meld ik tijdens een mail wisseling met mevrouw de psychiater dat wij een hondje krijgen.

Mooi! Is haar reactie, het zorgt ervoor dat je regelmatig buiten komt.

Hu?, ik kom veel buiten waar heb jij het over, ik werk, doe de boodschappen en haal kindje van school, daarnaast sta ik elke zaterdag langs de lijn en speel ik op zondag zelf een partijtje hockey en als het zomer is zitten wij elk weekend op de boot, dat lijkt mij genoeg buiten.

Wat een rare opmerking! Zegt mijn bipo skype maatje als ik haar de reactie van mevrouw de psychiater vertel.

Alsof je een zielig hoopje bent wat de hele dag binnen achter de geraniums wegkwijnt!

Tja, het is de psychiatrie eigen op hun klant te zien als een disfunctioneel hoopje ellende, zeg ik haar lachend, wij worden gelabelde als een eenheidsworst.

QQQQQQQVBGGGGGGGGGGDXXXXXXXXXXXX

Wat leuk het hondje kan typen!

Ik heb haar even op schoot als ik dit stukje typ, en laat haar kennis maken met de computer, ze loopt over het toetsenbord dat levert deze tekst op, die vast heel boeiend is in honden taal.

Vorige week was ik bij mevrouw de psychiater, we spreken uitvoerig over mijn gezinsleven van vroeger, ergens weet ik wel dat ze daar wat uit wil halen maar ik kan haar alleen vertellen dat ik een gelukkige jeugd heb gehad op een van de mooiste plekjes van Nederland, met ouders waar ik trots op ben, en dat wij vroeger Airedale terriërs thuis hadden die ik heel lief had.

Misschien is dat wel de rede dat ik pas op latere leeftijd last heb gekregen van deze aandoening,

zeg ik als ik haar serieus aan kijk.

Hoe bedoel je? Vraagt ze geïnteresseerd.

Vroeger toen ik nog thuis woonde, ging ik minimaal drie keer per week een lange wandeling van minstens een uur maken met onze hond als ik uit school kwam, het voordeel van het Gooi is dat je alle kanten op kan.

Wil je heide, wil je bossen, wil je tussen de akkers lopen, het kan allemaal op loop of fiets afstand, zeg ik haar.

Daarnaast speelde ik minimaal vijf uur hockey per week, ik denk dat dit mij gezond heeft gehouden ondanks dat ik achteraf gezien toch echt wel depressies en hypo manieën heb gehad destijds, ik zag ze niet als zodanig, misschien wel omdat ik genoeg afleiding had, en mijn hersens kon luchten door mindful, al bestond deze omschrijving toen nog niet, door de bossen, heidevelden en langs het water te banjeren.

Ik krijg gelukkig geen preek van haar, over hoe ik mijn ritme moet proberen te blijven bewaren, en voldoende rust moet nemen omdat een jonge hond nu eenmaal niet anders is dan een pasgeboren kind, en dat geeft per definitie ontregeling bij mensen met een bipolaire gevoeligheid.

Ik krijg de indruk dat ze verdomt goed weet in hoeverre ik mijn gevoeligheid serieus neem.

Dit is de derde nacht met onze pup, ik heb haar net in haar bench gezet in de gang, ze huilt elke avond minimaal een uurtje en een half, ik ga naar bed en bedenk mij dat dit binnen een week tot het verleden behoort mits je niet de fout maakt om toe te geven aan haar gehuil.

Mijn korte nachten worden opgeluisterd met het gehuil van een beestje wat wij lief hebben, een kleine hond die opgevoed moet worden wat tijd vergt maar ook veel plezier geeft.

Tanden op elkaar even doorzetten maar dat geldt voor veel dingen in het leven.

Welkom kerstgeschenk, met al je bijkomende ongemakken, merry X-mas allemaal!