Drie jaar later

Even kijken in de computer, zegt mevrouw de psychiater.

Ze rolt haar bureaustoel van de bespreek tafel waar wij zitten naar haar werkplek.

Ze is opzoek naar een mailtje wat naar haar is gestuurd door een collega zielenknijper.

Ze scrolled door mijn dossier, vindt het mailtje en lees het voor.

Ze rolt niet meteen terug naar de bespreek tafel als ze klaar is met lezen, maar blijft achter haar werk tafel in mijn dossier hangen, iets in het dossier trekt haar aandacht.

16 december 2009, zegt ze hardop.

Ja? vraag ik.

16 december 2009 ben je gestopt met onderhouds medicatie...

Ja, dat klopt, zegt ik, en vraag me af waarom ze er over begint, omdat op een paar dagen na precies drie jaar geleden is?, het is 12 december 2012 als ze mij dit mededeelt.

Het eerste jaar na het stoppen met medicijnen was ik mij zeer bewust van deze datum het was een soort mijlpaal, één jaar zonder.

Het tweede jaar stond ik er wel even bij stil dat het twee jaar geleden was dat ik stopte ergens midden december twee jaar daarvoor.

Ach lekker boeiend, dacht ik, het werd minder belangrijk voor mij.

En nu, nu attendeert de psychiater mij erop dat het al weer drie jaar geleden is dat ik stopte.

Weet je dat jij mij een hele vervelende kerst en oud en nieuw hebt bezorgt dat jaar? Zegt ze als ze terug rolt naar de bespreek tafel.

Ach nee, dat meen je niet! Zeg ik verbaasd.

Ja je timing was niet echt handig, gaat ze verder, zo vlak voor de feestdagen stoppen met medicijnen, de poli is dan altijd beperkt open en het is lastig om dan regelmatig af te spreken.

Ik vertaal de laatste zin als; we kunnen je dan niet goed in de gaten houden, in mijn hoofd.

Het is nooit in mij opgekomen dat de supervisie hebbende behandelaar, want dat was ze destijds, pokken feestdagen zou hebben door mijn actie.

Haar iets wat groene leerling psychiater waar ik klant was destijds heeft blijkbaar een dramatisch verhaal gehouden over het feit dat ik was gestopt met medicijnen, gesteund door mijn niet al te florissante voorgeschiedenis die terug te lezen is in mijn dossier zal het een optelsom hebben gegeven met als uitkomst; een groot gevaar.

In hun ogen dan.

Ze wacht op mijn reactie op haar mededeling, ik zie dat ze naar mijn non verbale houding kijkt, beroepsmatig maar ook uit interesse.

Ik besluit een open houding aan te nemen, haal mijn armen uit de vouw, recht mijn rug sla mijn benen over elkaar en leg mijn armen rustig op de leuningen van de stoel.

Ik kijk haar stak aan en met een lichte glimlach deel ik haar mede dat ik het jammer vind dat ze mij destijds niet kende, we hebben elkaar wel eens gesproken daarvoor maar dat was omdat suffe S, zoals ik de assistent psychiater noemde een keer vond dat ik hypomaan was en mij niet kon overtuigen dat ik meer medicijnen moest slikken, dan krijg je de grote baas te spreken dat moet meer indruk voor de must van meer slikken maken, of zoiets.

(Not.)

Je heb mij één keer gezien, ga ik verder, en voor de rest moest je afgaan op de beoordeling van suffe S, en een dossier wat niet meer relevant was, er staat niet in hoe ik mezelf heb aangeleerd om met de ziekte om te gaan en hoe ik voor mijzelf heb uitgevogeld, met vallen en opstaan weliswaar, wat eventueel, en natuurlijk was het een gok, de beste aanpak was om met het minimum aan medicijnen om te gaan met deze aandoening.

Nu, drie jaar verder ga ik er vanuit dat als je mij destijds had gekend je een veel prettiger kerst en oud en nieuw zou hebben gehad omdat je nu weet dat ik in staat ben om tijdig aan de bel te trekken en als ik het niet doe mijn omgeving het wel doet, sterker nog het staat op schrift.

Ik wijs naar het stapeltje papier wat op tafel ligt, het stapeltje aantekeningen en wijzigingen, de rede dat ik voor het laatst dit jaar bij haar ben, het zelfbindings contract.

Het is klaar alleen de juridische procedure moet nog in gang worden gezet.

Het is jammer dat er eigenlijk nooit tijd of ruimte is voor een patiënt om met de hulpverlener te bomen over wat de beste aanpak is om verder te komen.

De afspraken die je hebt met de GGZ hebben meer een controle functie, de hulpverlener wil zien hoe het met je gaat meer niet, er is geen tijd voor ontplooiing en onderzoek naar verbetering dat is iets wat je zelf moet doen met of zonder de goedkeuring van de zorg.

Uiteindelijk ben ik van draaideur patiënt die niks begreep van de aandoening en dus continue in haar valkuilen dook en meer opgenomen was dan thuis, naar een ambulante klant gegaan die heeft leren omgaan met haar gevoeligheid.

Door zelfstudie naar wat de ziekte inhoud en eerlijk naar mijn eigen functioneren, en hoe ik moest leren omgaan met de gevoeligheid ben gaan kijken.

Ik zou nog een uur door kunnen gaan over hoe ik vind dat de psychiatrie eens met hun klanten om moet leren gaan niet alleen controle houden maar echt mensen op de rit krijgen.

Ik kijk naar de klok en zie dat de 45 minuten die ze officieel tijd voor mij heeft allang voorbij zijn.

Ik stop met oreren ook omdat het verstandiger is om niet te fanatiek over te komen, dan ben je namelijk minimaal hypomaan op een bipolaire poli.

Ze glimlacht, en vraagt functioneel hoe ik het aankomende jaar verder wil.

Hoe bedoel je?

Nou, hoe frequent wil je afspreken?

Ik weet het niet zeg ik, dat mailen bevalt me prima, en nu de verklaring klaar is zie ik geen rede voor frequent afspreken.

Dat is goed, stuur je half januari een mail over hoe het met je gaat?, en dan wil ik ook van je weten hoe vaak je contact wilt houden met mij, heb je nog medicijnen nodig?

Doe maar een recept, ik ga half februari weer naar mijn beste vriendin in Zwitserland dan slik ik altijd preventief medicijnen om de drukte van haar kids aan te kunnen, zeg ik lachend.

Ze rolt weer naar haar werk tafel, de computer geeft echter aan dat het net zo gestoord is als de hele psychiatrie.

O, zegt ze, ik moet het systeem opnieuw opstarten.

We wachten.

Heb jij nog wat mede te delen? Vraagt ze als het systeem aan het opstarten is.

Uh, prettige kerstdagen en alvast een gelukkig Nieuwjaar, dit keer?