Lotgenoten lijn

Lullen maar vooral luisteren is mijn vak, laat de klant praten vraag naar wat zij willen, het is essentieel in mijn werk.

De ultieme keuken verkoop je als je goed naar de wensen van de mensen luistert en ze verwerkt in je ontwerp, je scoringskans is aanmerkelijk groter.

Ooit toen ik nog leerling verpleegkundige was kregen wij les in luisteren, laat de patiënt praten stel open vragen, pik uit het verhaal de belangrijkste punten en herhaal ze om te verifiëren of het geen jij denk dat iemand zegt, ook hetgeen is dat deze persoon bedoelt.

Het is een van de meest waardevolle lessen die ik destijds heb geleerd.

Waarom ga je uit de verpleging?, vroeg mijn moeder verbaast toen ik haar mededeelde dat ik een andere baan buiten de verpleging aan het zoeken was.

Wat zonde van je opleiding!, zei ze.

Nog steeds heb ik geen spijt van mijn keuze, ik heb nog steeds profijt van hetgeen ik heb geleerd in de verpleging naast gesprekstechnieken, heb ik ook goed geleerd mijn werk te organiseren en het in een hoog tempo uit te voeren.

En dat is heel waardevol als je een chaoot eerste klas bent van nature.

Vele jaren later kwam het geen ik geleerd heb weer van pas.

Nadat ik diagnose manisch depressief heb gekregen, en deze nogmaals werd bevestigd bij de gespecialiseerde bipo poli waar ik mij naar heb laten verwijzen destijds, besloot ik lid te worden van de VMDB, de vereniging van manisch depressieven en betrokkenen.

Ik ontving het kwartaal blad de plusminus, en ben een paar keer naar bijeenkomsten geweest.

Het lezen van andermans ervaringen hebben mij altijd geboeid, ook al leek het in de verste verte niet op mijn eigen ervaring, het is interessant op het te lezen en je een voorstelling te maken hoe iemand omgaat met zijn aandoening.

De eerste jaren na de diagnose vergaarde ik veel kennis, las veel op forums en nam ook actief deel.

In mijn boeken kast op zolder heb ik een afdeling bipo boeken, van autobiografische boeken als Tika, Koosje en Tweespalt, alle drie aanraders trouwens, tot de bipolaire bijbel; de richtlijnen voor de bipolaire stoornis geschreven door o.a. De grootmeester op bipolair gebied Ralph Kupka, en alles wat daar tussen zit aan zelfhulp boeken enz..

Elke drie maanden las ik het blad van de VMDB uitvoerig, het leukste stukje, waar ik altijd naar uitkeek was het stukje over de lotgenoten lijn, Henk Schutte heet hij geloof ik, schreef lange tijd een column voor het blad over het wel en wee aan de lijn, toegespitst op het thema van dat kwartaal.

Het waren vlot geschreven stukjes met pit.

Met flair schreef hij waar het volgens mij om gaat als je een diagnose als dit hebt, geef niet op ga niet achter de geraniums zitten er is nog veel wat je wel kan, zo interpreteerde ik zijn stukjes.

De lotgenoten lijn, op het moment dat Henk afscheid nam van de lijn besloot ik dat het tijd werd om na drie jaar 'stabiliteit', iets terug te doen voor de vereniging die een steun voor mij is geweest.

Zou je dat wel doen?, zei het thuisfront, is dat niet te veel naast je werk?

Nee, niet als ik een keer per week een paar uurtjes 'achter de lijn' zit, dat is best te combineren met mijn werk en huishouden besloot ik voor mijzelf.

Het was best spannend die eerste keren, wie krijg ik aan de lijn? Wat kan ik voor ze doen?

Het is vooral luisteren, soms je eigen ervaring delen, soms mensen vertellen welke hulp ze waar kunnen vinden of verwijzen naar de vereniging of informatieve sites.

Het is leuk werk, als je aan het einde van je dienst iemand die depressief is toch aan het lachen hebt gekregen, of als je iemand heb aangehoord die achterdochtig is en overal wat achter zoekt uiteindelijk zegt; ach ik moet eens ophouden met overal wat achter zoeken, bedankt voor dit gesprek.

Dan denk ik het is goed om dit werk te doen.

Als ik mij minder goed voel is het de uitdaging om mij te concentreren op het probleem van een ander en mijn eigen donkere gedachte op de achtergrond te plaatsen, als ik mij hyper voel is het de kunst om niet te praten maar te luisteren, in gedachte bijt ik op mijn tong, luisteren Gaab, luister..

Elke maandag babbel ik even met mijn voorganger en de gene die na mij de dienst over neemt, of het druk of rustig was en eventueel waar het gesprek met een beller over ging.

Het bellen is inmiddels ruim een half jaar een onderdeel van mijn week en ik moet zeggen als ik zo terug kijk op deze tijd is het waardevol werk.

Het praten met mensen die zo divers zijn als de doorsnee van de maatschappij, het luisteren naar hun verhalen, het delen, de herkenbaarheid die ik deel met lotgenoten en het meeleven met betrokkenen die advies vragen, daar kan ik mij in inleven omdat ik weet hoe het voor mijn omgeving was om om te gaan met mij, en hoe moeilijk dat kan zijn voor je naasten.

Het is niet zo dat ik in staat bent pasklare oplossingen te bieden maar het feit dat je luistert is vaak een opluchting voor de mensen die bellen omdat ze hun verhaal kwijt kunnen aan iemand die niet oordeelt of veroordeelt.

Het lullen en luisteren zonder een cent eraan te verdienen het geeft mij vrijwel net zoveel bevrediging als het werken voor geld.

Lobby ouder

Heb je al op de site van de hockeyclub gekeken of de team indeling al bekent is, vraagt de vader van een hockey vriendinnetje van kindje als ik aan het eind van deze ochtend met de hond bij ze langs loop om te informeren hoe de logeerpartij was en hoe laat ik mijn dochter kan thuis verwachten.

Nuh, nog niet is er al wat bekend dan? Vraag ik.

Aan het eind van elk seizoen zijn er selectie wedstrijden en worden de teams opnieuw ingedeeld.

Coaches en trainers en de technische staf bepalen wie in wel team komt.

Ik ken het van vroeger toen ik zelf nog echt hockey speelde en trainer en coach was op mijn oude club.

Elk jaar had je van die ouders die je benaderde zo tegen het einde van het seizoen en voor hun kind gingen “lobbyen”.

Ze speelt goed hè....

Ja, best aardig...

Dat wordt volgend jaar C1 toch?....

Daar kan ik nog geen uitspraak over doen dat bepaal ik niet alleen...

En een paar weken later, als de team indeling bekend wordt dan wordt je gebeld.

Mijn dochter zit in de C2!

Ja dat zie ik, een mooi resultaat.....

Nee dat klopt niet, ze hoort in de C1, dat ene meisje wat vorig jaar pas is begonnen zit in de C1, dat kan toch niet!

O die, tja die heeft talent, echt talent.

De ouder in kwestie houdt een tirade waar de honden geen brood van lusten, ik hoor het aan en bedenk mij dat ik volgend jaar als coach in ieder geval geen last meer heb van deze persoon.

Als ik jaren later naar een wedstrijd van dames 1 van mijn club kijk speelt het meisje wat ik jaren daarvoor een positief advies voor C1 heb geven in dit team, en staat het meisje van de ouder die meer talent in zijn kind zag dan ik bij het clubhuis gezellig te geiten met haar vriendinnen die als vrienden clubje in dames weet ik veel speelt.

Ze hebben beiden waarschijnlijk evenveel lol.

Eind goed al goed.

De telefoon gaat.

Het is de moeder van het teamgenootje van kindje waar ze logeert.

Ja hoi, zegt ze, eh ze zitten een filmpje te kijken en dat met dit mooie weer.

O oké, zeg ik, en vraag mij af wat het probleem is.

Ja, gaat ze verder, we hebben de team indeling bekeken voor volgend jaar.... enne je dochter zit in de D4, niet bij onze dochter en een groot deel van het oude team...die spelen volgend jaar in de D3..

Ze moest daar om huilen, en begrijpelijk, dus als troost mochten ze de film van Alice in wonderland kijken die je dochter nog niet kent.....

Ik ga naar de site van de club en zoek de indeling op.

WTF! Dat mijn dochter geen D1 materiaal is dat weet ik ook wel, daar heb ik genoeg ervaring met deze sport voor.

Ze zou best leuk kunnen hockeyen en ik moet zeggen dat ik afgelopen jaar ook best wel verbetering zag in haar spel, ze is een geboren verdediger net als haar moeder en oké ze moet wel wat doen aan haar behendigheid maar dat geldt voor het hele team.

Ik kijk naar de lijst en herken wat namen, geen van haar vriendinnetjes zitten in haar team alleen team genoten waar ze niks mee heeft.

Ik heb een gevoel van plaatsvervangend verdriet....

En ze hebben nog wel gezegd dat ze vanaf de D3, wat gezelligheid niveau is, de team zo zouden maken dat vriendinnetjes met elkaar kunnen spelen, niet dus.

Op niveau hebben ze niet ingedeeld zie ik want een aantal meiden die een stuk minder spelen dan kindje, en dat zeg ik niet als moeder maar als ervaren hockeyer, zijn wel in de D3 ingedeeld.

Bel met de club, zegt manlief, laat weten dat kindje niet in een team zit met haar vriendinnetjes.

Tuurlijk joh, zeg ik tegen hem, dan ben ik zo'n lobby ouder waar ik zelf een grondige hekel aan had, zo'n ouder die wel even gaat bepalen in wel team haar kind moet spelen.

Ik als trainer coach had destijds een hekel aan dit soort mensen.

En nu nog heb ik een hekel aan dit soort mensen.

Vorig seizoen hadden wij zo'n vader in het team, zijn dochter moest hoger spelen want zij was zo goed, volgens hem dan.

Hij heeft er werk van gemaakt lobbyde bij de club en coaches en kreeg zijn zin.

Ze speelde inderdaad een jaar een team hoger.

Ik moest stiekem even lachen toen ik zag dat zijn dochter ook in de D4 is opgesteld, het enige wat jammer is is dat ik volgend jaar weer met hem langs de lijn moet staan, aan de andere kant is hij wel een van de weinige niet hockey spelende ouders die zijn scheidsrechters kaart heeft gehaald.

Mamma ik zit met allemaal meisjes in het team waar ik niks mee heb, zegt kindje sip als ze aan het eind van de middag thuis komt.

Ik zie een visioen van mijn dochter die op zondag op de club staat met vriendinnen die ze ooit in de D heeft gemaakt, meisjes die ze destijds niet kende maar uiteindelijk een mooie hockey carrière op haar niveau mee heeft opgebouwd.

Ik voel een lobby opkomen....

Lieverd, zeg ik tegen haar, misschien zit je dit jaar niet bij je vriendinnen maar volgend jaar kan het allemaal weer anders zijn, maak er wat moois van.......

Excuus ziekte

Ik vraag mij wel eens af in hoe verre mensen een ziekte als excuus gebruiken.

Is het leven niet een stuk makkelijker als je kan zeggen sorry ik kan dit of dat niet doen want ik heb last van?

Of zoals in mijn geval, sorry dat was ik niet dat was mijn aandoening?

Lekker makkelijk het wegduiken achter, het niet nemen van verantwoordelijkheid, het gedijen in de schoot van de gezondheidszorg en het UWV.

Vorig jaar verkocht ik een keuken aan een stel van mijn leeftijd.

De keuken moet wel soepel lopen want ik heb een whiplash en kan dus niet zoveel, zegt de vrouw.

O, oké, waar moet ik rekening mee houden in de keuken? Vraag ik.

Nou ik kan niet langer dan een uur achter elkaar iets doen, zegt de vrouw, dan moet ik rusten.

Oké dus een super snelle oven, kookplaat en magnetron moeten erin.

Uiteindelijk zat het stel bijna drie uur tegen over mij te bomen over de kleur van het blad, de kleur van de kastjes en de apparaten die in hun keuken moeten komen.

Er ligt een opmerking op mijn lippen.

Niet doen Gaab, de keuken moet nog verkocht worden...

Het is volgens mij  niet zo dat mensen bewust een ziekte als excuus gebruiken, het probleem is alleen dat mensen als ze eenmaal een diagnose hebben er naar kunnen gaan leven.

Al jaren volg ik een forum voor lotgenoten die de zelfde aandoening hebben als ik, en stond verbaast van de reacties.

Ik kan niks meer door die rot ziekte las ik veel.

Niks meer?

Nee niet meer werken.

Waarom niet?

Omdat ik manisch depressief ben!

En eventueel ander werk of werken op een lager pitje?

Nee hoor ik ben ziek dat kan ik niet.

Ik moet zeggen dat de geestelijke gezondheidszorg en het UWV een grote bijdrage leveren in de beeldvorming die mensen met een psychische aandoening hebben.

Ook mij werd verteld dat werken geen optie meer was gezien de ernst van de ziekte.

De psychiater vond het ook geen goed idee dat ik een studie wilde gaan doen en toen ik een baan aangeboden kreeg stond ze ook niet echt te juichen maar wees mij op mijn beperkingen.

Soms denk ik wel eens dat met name de GGZ graag klanten maakt en behoudt, klinkt vreemd misschien, maar in principe is het zo dat dit soort instellingen net als ziekenhuizen winst moeten maken.

Hoe maak je winst in deze wereld?

Door klanten te binden en uren aan hen te besteden die te declareren zijn.

Kom maar langs! Kassa.

Hier heb je medicijnen. Kassa.

Wil je opgenomen worden? Kassa.

Ik las een keer ergens dat een psychiater aangaf dat zijn klant uitbehandeld was maar dat hij van de zorg manager de klant in behandeling moest houden omdat dat meer geld opleverde, hoe ziek is dat.

Eigenlijk kan de mens met een diagnose er niks aan doen dat ze zich gaan gedragen naar de diagnose.

Er zijn maar weinig artsen die de mens er op wijst wat hij of zij nog wel kan, en waarom zouden ze ook? Dat levert immers relatief weinig op, als de klant geen hulp behoeft valt er weinig te declareren/verdienen toch?

Ik zag laatst een mooi filmpje van een oorlog veteraan die door de vele sprongen die hij moest maken uit een vliegtuig zijn rug en benen had versleten, hij kon niet lopen zonder stokken zat veel in een rolstoel werd kilo's te zwaar daardoor en besloot uiteindelijk tegen alle adviezen in door middel van yoga oefeningen en een dieet zichzelf weer te herpakken.

Ik kreeg tranen in mijn ogen toen hij op het laatst stukje van de film  rennend door het park te zien was.

Wat nou diagnose en advies van medici, wat nou ik kan niks meer.

Het hebben van een aandoening is geen excuus om je daar bij neer te leggen, om vervolgens het leven te leven wat je niet wilt leven omdat je het excuus van een arts en het UWV hebt gekregen dat ze blijkbaar geen tijd meer in je willen investeren, om te kijken wat je nog wel kan.

Helaas wordt er in veel gevallen zo gehandeld ik heb geen excuus voor deze manier van handelen.

Wie is hier nu ziek.

 

Stukje typen

Schrijven heeft een therapeutische waarde, voor mij dan.

Het is een hele goede manier om mijn gedachtestroom op orde te brengen.

Via dit blog deel ik mijn gedachte met de buitenwereld, met een aantal vrienden die trouw lezen en wat mensen die mij niet kennen, lees maar het maakt mij niet uit.

Het is mijn gelul.

Mijn telefoon geeft aan dat er een berichtje is, de aanvoerster van het team waar ik regelmatig in speel vraagt of ik zondag meedoe.

We hebben je echt nodig Gaab :).

En ik jullie ook bedenk ik mij met tranen in mijn ogen.

Het is een stress volle periode geweest, en als wandel ik het liefst door het leven als een normaal mens, helaas is het zo dat ik niet helemaal normaal ben.

Indrukken hebben een andere uitwerking op mij, meer en meer kom ik tot de conclusie dat er ergens wat kapot is in mijn brein, iets wat niet meer te herstellen is waar ik op een andere manier mee om moet gaan.

Dit is een van de reden dat ik schrijf ik kan mijn gedachten ordenen op papier, de chaos in banen lijden voordat het een eigen leven gaat 'leiden'.

Ik bel met haar, vind het ook prettiger om haar te woord te staan dan dat ik een smsje stuur.

Ja ik ben er zondag, das boot laat ik even das boot, dit is misschien de laatste wedstrijd die ik ooit speel aangezien het team voor volgend jaar nog niet rond is en de kans aanwezig is dat het team opgeheven wordt.

Gaat het Gaab?, vraag ze.

Nee eigenlijk niet maar hé, het is vooral doorgaan!

Of niet.

Van de week las ik het bericht dat een zeer gewaardeerde bipo 'collega' het leven heeft gelaten, ze was in de vijftig, actief binnen de GGZ als ervaringsdeskundige, en meer en heeft een mooi boek geschreven voor mensen met een psychische aandoening die weer aan het werk willen.

Ze schreef op een bevlogen en inspirerende manier hoe het toch echt mogelijk is om weer aan de slag te gaan.

Ze had een voorbeeld functie voor mij.

Zie je wel je kan toch echt weer werken ook al heb je een aandoening.

Zij doet het dus ik kan het ook.

Het is een met je neus op de feiten gedrukt worden moment.

Uit de tekst op een van de sites waar ze wordt herdacht blijkt duidelijk dat het een zelfgekozen dood is geworden.

Wij leven niet lang, worden geen tachtig, zeg ik tegen mijn vader als ik hem bel.

Mijn vader is mijn uitlaatklep als ik het moeilijk heb, het luisterende oor wat nog zinnig en realistische antwoord geeft ook.

Nou Gaab, zegt hij, als je het maar niet in je hoofd haalt om korten te leven dan je moeder en ik.

Nee hoor pap, lach ik door mijn tranen heen, ik ben niks van plan, wil graag leven maar het is af en toe zo fucking moeilijk.

Kijk nou naar deze vrouw, ze had alles goed voor elkaar, goeie baan deed mooi werk, en kiest er toch voor om in een diepe depressie het leven te laten terwijl je weet uit ervaring dat een depressie tijdelijk is, zij wist het als geen ander zou je denken.

En toch begrijp ik haar wel, er komt een moment dat je op bent niet meer kan vechten en niet meer de constante onrust in je hoofd te lijf kan gaan.

Je bent moe en wenst nog maar een ding en dat is rust, en de enige rust die er voor je overblijft is de eeuwige rust, omdat je weet dat het een repeterend verhaal is.

Hypo-/manie, depressie, herstellen, altijd opletten en proberen het te voorkomen maar dat het niet altijd lukt dat weet je.

Met of zonder medicijnen het maakt niet uit, medicijnen dempen maar lossen niks op.

Een psychische aandoening is niet anders dan MS of een andere slopende ziekte, al zie je het niet aan de buitenkant, wij zitten niet in een rolstoel en zien eruit als je buurvrouw of die moeder van, draaien gewoon een bar dienst zoals vandaag en gaan morgen gezellig met 12 andere vrouwen van boven de 35 een potje hockeyen en eten met het team, omdat het het lijden verlicht.

Het leven doet vaak pijn bij mensen zoals ik, al wordt het afgewisseld met mooie momenten, de momenten dat je denkt dat je kan vliegen, om vervolgens genadeloos neergeschoten te worden door het kruit wat je zelf schiet en vleugel lam de wereld vanuit een ander perspectief bekijkt.

Misschien begrijpt de gezonde wereld de zelf gekozen dood beter, al zullen zij nooit voelen wat een mens met een manisch depressieve aandoening voelt.

Dat weten slechts de mensen die er mee te maken hebben.

Rust zacht Annemarie