Excuus ziekte

Ik vraag mij wel eens af in hoe verre mensen een ziekte als excuus gebruiken.

Is het leven niet een stuk makkelijker als je kan zeggen sorry ik kan dit of dat niet doen want ik heb last van?

Of zoals in mijn geval, sorry dat was ik niet dat was mijn aandoening?

Lekker makkelijk het wegduiken achter, het niet nemen van verantwoordelijkheid, het gedijen in de schoot van de gezondheidszorg en het UWV.

Vorig jaar verkocht ik een keuken aan een stel van mijn leeftijd.

De keuken moet wel soepel lopen want ik heb een whiplash en kan dus niet zoveel, zegt de vrouw.

O, oké, waar moet ik rekening mee houden in de keuken? Vraag ik.

Nou ik kan niet langer dan een uur achter elkaar iets doen, zegt de vrouw, dan moet ik rusten.

Oké dus een super snelle oven, kookplaat en magnetron moeten erin.

Uiteindelijk zat het stel bijna drie uur tegen over mij te bomen over de kleur van het blad, de kleur van de kastjes en de apparaten die in hun keuken moeten komen.

Er ligt een opmerking op mijn lippen.

Niet doen Gaab, de keuken moet nog verkocht worden...

Het is volgens mij  niet zo dat mensen bewust een ziekte als excuus gebruiken, het probleem is alleen dat mensen als ze eenmaal een diagnose hebben er naar kunnen gaan leven.

Al jaren volg ik een forum voor lotgenoten die de zelfde aandoening hebben als ik, en stond verbaast van de reacties.

Ik kan niks meer door die rot ziekte las ik veel.

Niks meer?

Nee niet meer werken.

Waarom niet?

Omdat ik manisch depressief ben!

En eventueel ander werk of werken op een lager pitje?

Nee hoor ik ben ziek dat kan ik niet.

Ik moet zeggen dat de geestelijke gezondheidszorg en het UWV een grote bijdrage leveren in de beeldvorming die mensen met een psychische aandoening hebben.

Ook mij werd verteld dat werken geen optie meer was gezien de ernst van de ziekte.

De psychiater vond het ook geen goed idee dat ik een studie wilde gaan doen en toen ik een baan aangeboden kreeg stond ze ook niet echt te juichen maar wees mij op mijn beperkingen.

Soms denk ik wel eens dat met name de GGZ graag klanten maakt en behoudt, klinkt vreemd misschien, maar in principe is het zo dat dit soort instellingen net als ziekenhuizen winst moeten maken.

Hoe maak je winst in deze wereld?

Door klanten te binden en uren aan hen te besteden die te declareren zijn.

Kom maar langs! Kassa.

Hier heb je medicijnen. Kassa.

Wil je opgenomen worden? Kassa.

Ik las een keer ergens dat een psychiater aangaf dat zijn klant uitbehandeld was maar dat hij van de zorg manager de klant in behandeling moest houden omdat dat meer geld opleverde, hoe ziek is dat.

Eigenlijk kan de mens met een diagnose er niks aan doen dat ze zich gaan gedragen naar de diagnose.

Er zijn maar weinig artsen die de mens er op wijst wat hij of zij nog wel kan, en waarom zouden ze ook? Dat levert immers relatief weinig op, als de klant geen hulp behoeft valt er weinig te declareren/verdienen toch?

Ik zag laatst een mooi filmpje van een oorlog veteraan die door de vele sprongen die hij moest maken uit een vliegtuig zijn rug en benen had versleten, hij kon niet lopen zonder stokken zat veel in een rolstoel werd kilo's te zwaar daardoor en besloot uiteindelijk tegen alle adviezen in door middel van yoga oefeningen en een dieet zichzelf weer te herpakken.

Ik kreeg tranen in mijn ogen toen hij op het laatst stukje van de film  rennend door het park te zien was.

Wat nou diagnose en advies van medici, wat nou ik kan niks meer.

Het hebben van een aandoening is geen excuus om je daar bij neer te leggen, om vervolgens het leven te leven wat je niet wilt leven omdat je het excuus van een arts en het UWV hebt gekregen dat ze blijkbaar geen tijd meer in je willen investeren, om te kijken wat je nog wel kan.

Helaas wordt er in veel gevallen zo gehandeld ik heb geen excuus voor deze manier van handelen.

Wie is hier nu ziek.