Schrijven heeft een therapeutische
waarde, voor mij dan.
Het is een hele goede manier om mijn
gedachtestroom op orde te brengen.
Via dit blog deel ik mijn gedachte met
de buitenwereld, met een aantal vrienden die trouw lezen en wat
mensen die mij niet kennen, lees maar het maakt mij niet uit.
Het is mijn gelul.
Mijn telefoon geeft aan dat er een
berichtje is, de aanvoerster van het team waar ik regelmatig in speel
vraagt of ik zondag meedoe.
We hebben je echt nodig Gaab :).
En ik jullie ook bedenk ik mij met
tranen in mijn ogen.
Het is een stress volle periode
geweest, en als wandel ik het liefst door het leven als een normaal
mens, helaas is het zo dat ik niet helemaal normaal ben.
Indrukken hebben een andere uitwerking
op mij, meer en meer kom ik tot de conclusie dat er ergens wat kapot
is in mijn brein, iets wat niet meer te herstellen is waar ik op een
andere manier mee om moet gaan.
Dit is een van de reden dat ik schrijf
ik kan mijn gedachten ordenen op papier, de chaos in banen lijden
voordat het een eigen leven gaat 'leiden'.
Ik bel met haar, vind het ook prettiger
om haar te woord te staan dan dat ik een smsje stuur.
Ja ik ben er zondag, das boot laat ik
even das boot, dit is misschien de laatste wedstrijd die ik ooit
speel aangezien het team voor volgend jaar nog niet rond is en de
kans aanwezig is dat het team opgeheven wordt.
Gaat het Gaab?, vraag ze.
Nee eigenlijk niet maar hé, het is
vooral doorgaan!
Of niet.
Van de week las ik het bericht dat een
zeer gewaardeerde bipo 'collega' het leven heeft gelaten, ze was in de
vijftig, actief binnen de GGZ als ervaringsdeskundige, en meer en
heeft een mooi boek geschreven voor mensen met een psychische
aandoening die weer aan het werk willen.
Ze schreef op een bevlogen en
inspirerende manier hoe het toch echt mogelijk is om weer aan de slag
te gaan.
Ze had een voorbeeld functie voor mij.
Zie je wel je kan toch echt weer werken
ook al heb je een aandoening.
Zij doet het dus ik kan het ook.
Het is een met je neus op de feiten
gedrukt worden moment.
Uit de tekst op een van de sites waar
ze wordt herdacht blijkt duidelijk dat het een zelfgekozen dood is
geworden.
Wij leven niet lang, worden geen
tachtig, zeg ik tegen mijn vader als ik hem bel.
Mijn vader is mijn uitlaatklep als ik
het moeilijk heb, het luisterende oor wat nog zinnig en realistische
antwoord geeft ook.
Nou Gaab, zegt hij, als je het maar
niet in je hoofd haalt om korten te leven dan je moeder en ik.
Nee hoor pap, lach ik door mijn tranen
heen, ik ben niks van plan, wil graag leven maar het is af en toe zo
fucking moeilijk.
Kijk nou naar deze vrouw, ze had alles
goed voor elkaar, goeie baan deed mooi werk, en kiest er toch voor om
in een diepe depressie het leven te laten terwijl je weet uit
ervaring dat een depressie tijdelijk is, zij wist het als geen ander
zou je denken.
En toch begrijp ik haar wel, er komt
een moment dat je op bent niet meer kan vechten en niet meer de
constante onrust in je hoofd te lijf kan gaan.
Je bent moe en wenst nog maar een ding
en dat is rust, en de enige rust die er voor je overblijft is de
eeuwige rust, omdat je weet dat het een repeterend verhaal is.
Hypo-/manie, depressie, herstellen,
altijd opletten en proberen het te voorkomen maar dat het niet altijd
lukt dat weet je.
Met of zonder medicijnen het maakt niet
uit, medicijnen dempen maar lossen niks op.
Een psychische aandoening is niet
anders dan MS of een andere slopende ziekte, al zie je het niet aan
de buitenkant, wij zitten niet in een rolstoel en zien eruit als je
buurvrouw of die moeder van, draaien gewoon een bar dienst zoals
vandaag en gaan morgen gezellig met 12 andere vrouwen van boven de
35 een potje hockeyen en eten met het team, omdat het het lijden
verlicht.
Het leven doet vaak pijn bij mensen
zoals ik, al wordt het afgewisseld met mooie momenten, de momenten
dat je denkt dat je kan vliegen, om vervolgens genadeloos
neergeschoten te worden door het kruit wat je zelf schiet en vleugel
lam de wereld vanuit een ander perspectief bekijkt.
Misschien begrijpt de gezonde wereld de
zelf gekozen dood beter, al zullen zij nooit voelen wat een mens met
een manisch depressieve aandoening voelt.
Dat weten slechts de mensen die er mee
te maken hebben.
Rust zacht Annemarie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten