zaterdag 1 juni 2013

Stukje typen



Schrijven heeft een therapeutische waarde, voor mij dan.
Het is een hele goede manier om mijn gedachtestroom op orde te brengen.
Via dit blog deel ik mijn gedachte met de buitenwereld, met een aantal vrienden die trouw lezen en wat mensen die mij niet kennen, lees maar het maakt mij niet uit.
Het is mijn gelul.

Mijn telefoon geeft aan dat er een berichtje is, de aanvoerster van het team waar ik regelmatig in speel vraagt of ik zondag meedoe.
We hebben je echt nodig Gaab :).
En ik jullie ook bedenk ik mij met tranen in mijn ogen.

Het is een stress volle periode geweest, en als wandel ik het liefst door het leven als een normaal mens, helaas is het zo dat ik niet helemaal normaal ben.
Indrukken hebben een andere uitwerking op mij, meer en meer kom ik tot de conclusie dat er ergens wat kapot is in mijn brein, iets wat niet meer te herstellen is waar ik op een andere manier mee om moet gaan.
Dit is een van de reden dat ik schrijf ik kan mijn gedachten ordenen op papier, de chaos in banen lijden voordat het een eigen leven gaat 'leiden'.

Ik bel met haar, vind het ook prettiger om haar te woord te staan dan dat ik een smsje stuur.
Ja ik ben er zondag, das boot laat ik even das boot, dit is misschien de laatste wedstrijd die ik ooit speel aangezien het team voor volgend jaar nog niet rond is en de kans aanwezig is dat het team opgeheven wordt.
Gaat het Gaab?, vraag ze.
Nee eigenlijk niet maar hé, het is vooral doorgaan!
Of niet.

Van de week las ik het bericht dat een zeer gewaardeerde bipo 'collega' het leven heeft gelaten, ze was in de vijftig, actief binnen de GGZ als ervaringsdeskundige, en meer en heeft een mooi boek geschreven voor mensen met een psychische aandoening die weer aan het werk willen.
Ze schreef op een bevlogen en inspirerende manier hoe het toch echt mogelijk is om weer aan de slag te gaan.
Ze had een voorbeeld functie voor mij.
Zie je wel je kan toch echt weer werken ook al heb je een aandoening.
Zij doet het dus ik kan het ook.

Het is een met je neus op de feiten gedrukt worden moment.
Uit de tekst op een van de sites waar ze wordt herdacht blijkt duidelijk dat het een zelfgekozen dood is geworden.

Wij leven niet lang, worden geen tachtig, zeg ik tegen mijn vader als ik hem bel.
Mijn vader is mijn uitlaatklep als ik het moeilijk heb, het luisterende oor wat nog zinnig en realistische antwoord geeft ook.
Nou Gaab, zegt hij, als je het maar niet in je hoofd haalt om korten te leven dan je moeder en ik.
Nee hoor pap, lach ik door mijn tranen heen, ik ben niks van plan, wil graag leven maar het is af en toe zo fucking moeilijk.
Kijk nou naar deze vrouw, ze had alles goed voor elkaar, goeie baan deed mooi werk, en kiest er toch voor om in een diepe depressie het leven te laten terwijl je weet uit ervaring dat een depressie tijdelijk is, zij wist het als geen ander zou je denken.

En toch begrijp ik haar wel, er komt een moment dat je op bent niet meer kan vechten en niet meer de constante onrust in je hoofd te lijf kan gaan.
Je bent moe en wenst nog maar een ding en dat is rust, en de enige rust die er voor je overblijft is de eeuwige rust, omdat je weet dat het een repeterend verhaal is.
Hypo-/manie, depressie, herstellen, altijd opletten en proberen het te voorkomen maar dat het niet altijd lukt dat weet je.
Met of zonder medicijnen het maakt niet uit, medicijnen dempen maar lossen niks op.

Een psychische aandoening is niet anders dan MS of een andere slopende ziekte, al zie je het niet aan de buitenkant, wij zitten niet in een rolstoel en zien eruit als je buurvrouw of die moeder van, draaien gewoon een bar dienst zoals vandaag en gaan morgen gezellig met 12 andere vrouwen van boven de 35 een potje hockeyen en eten met het team, omdat het het lijden verlicht.

Het leven doet vaak pijn bij mensen zoals ik, al wordt het afgewisseld met mooie momenten, de momenten dat je denkt dat je kan vliegen, om vervolgens genadeloos neergeschoten te worden door het kruit wat je zelf schiet en vleugel lam de wereld vanuit een ander perspectief bekijkt.

Misschien begrijpt de gezonde wereld de zelf gekozen dood beter, al zullen zij nooit voelen wat een mens met een manisch depressieve aandoening voelt.
Dat weten slechts de mensen die er mee te maken hebben.


Rust zacht Annemarie


Geen opmerkingen:

Een reactie posten