Omgeving

Zeg, ski pully's heb jij die liggen in maat 152 vraag ik mijn vriendin, en ski sokken? Of moet ik die nog even halen?

Ik hoor een zucht in Zwitserland, mijn beste vriendin waar ik over een week heen ga bedenkt zich dat ik vragen stel die niet relevant zijn.

Gaab je dochter skied al jaren in haar shirt met een sjaal hooguit, waarom zou ze dit jaar een ski pully nodig hebben?

Ja weet ik veel, wie weet wordt het nog echt winter, hoe is de sneeuw?

Dit jaar hebben haar kinderen geen vrij als wij komen, en moet mijn vriendin een paar dagen werken op de zaak van haar man omdat een medewerker een maand naar Thailand is.

Ik heb het zo geregeld, zegt mijn vriendin, dat ik de auto van de overbuurvrouw kan lenen zodat jij je dochter naar de ski lessen kan brengen met mijn auto.

Kindje naar skiles brengen, de jaren hiervoor reed mijn beste vriendin ons de bergen in, niet dat ik niet kan rijden in de bergen dat niet maar in de pieremegoggel van mijn vriendin waar zij aan gewend is maar ik niet de steile Alpen bestijgen met de kans op winters weer trekt mij geenszins.

Ze heeft winter banden maar wat als ik sneeuwkettingen om het kreng moet leggen om de berg op te komen dan is dat geen feestje.

Het is overigens helemaal geen feestje op dit moment, waar ik dacht dat het goed met mij ging blijkt mijn realiteit er anders over te denken, de laatste week drukt mijn omgeving mij met de neus op de feiten.

Gaab je bent druk, zegt manlief.

Gaab ik wilde de offerte die je hebt gemaakt doorsturen maar kwam er achter dat er nogal wat aan mankeerde, deelt de baas mede.

Mamma je bent druk, waarom laat je mij niet uitpraten, zegt kindje

Gaab, heb je overwogen om een pilletje te nemen, stelt mijn man voor vorige week.

Hoe zo?

Nou je snelheid is weer ongekend.......

En ik maar denken dat het goed ging, ik had alles uitgevonden en verbeterd wat maar enigszins met mijn ziektebeeld te maken had, en toch the fucker bites you in the ass.

Stil aan als een onvoorziene sluipmoordenaar kruipt het in je brein, zorgt voor onrustige nachten omdat je jezelf in je dromen uit de bocht ziet vliegen en in een ravijn ziet belanden, daar in die Zwitserse Alpen met het autootje van je vriendin, kindje en ik belanden in een boom halverwege de berg en weten niet of we het halen omdat ik met de schrik ik mijn lijf wakker wordt en het eind goed al goed niet meekrijg in mijn droom.

Ik dacht dat ik met medicijnen de manie wel had bezworen, dat de sneltrein was gereduceerd tot een stop trein, het perron die mijn geest aandeed leken op rust maar geenszins was dit de waarheid, stiekem nam mijn geest de ondergrondse en kwam weer boven bij het eindstation, tralala, daar ben ik weer, die drukte die jij bezworen dacht te hebben is terug!

Kut, ik baal hier van ben het zo zat, waarom kan ik niet gewoon leven als een ieder waarom blijft dit niet gewenste stukje rariteit een deel van mijn leven ook als ik denk dat ik het onder controle heb.

Het is je omgeving die je erop wijst dat het geen wat jij denkt dat goed is niet helemaal binnen het redelijke en billijke past.

Soms zie ik het zelf gewoon niet en heb ik mijn omgeving nodig om mij daar op te wijzen.

Moet ik daar gelukkig van worden?

Ja, stel dat ik deze mensen niet had, wat dan?

Sterren kijken

Als kind vertrokken wij twee keer per jaar naar zuid Frankrijk, mijn ouders en wij waren in het gelukkige bezit van een stukje grond waar een omgebouwde caravan functioneerde als ons zomer huisje.

In de ongerepte natuur van de Languedoc hebben wij als kinderen groot mogen worden, zoende ik mijn eerste vriendje, dronk ik mijn eerste wijntje en rookte ik mijn eerste sigaret en joint.

En dat alles bij de meest bijzondere luchten en sterrenhemel.

Daar in die bergen waar er geen straatverlichting de helderheid van de nacht beïnvloed zag ik voor het eerst de Melkweg, wij gingen vaak 's nachts op ons rug liggen op de zand en keien weggetjes van de camping om het fenomeen te aanschouwen, iets wat je niet ziet in de drukke randstad waar wij wonen.

Op ons rug met de nodige wijntjes die we gejat hadden uit de voor tent van onze ouders aanschouwde wij de weidsheid van het heelal, het is immens en nodigt uit om op jonge leeftijd te filosoferen over de kleinheid van ons aardse bestaan. Er is meer, dat verhaal.

In mijn vroeg jeugd heb ik leren genieten van het fenomeen, het verder kijken dan de aardkloot, mijn blik is nooit gericht op de grond en de gebouwen of landschappen ik kijk omhoog naar alles wat wij niet kennen, die oneindigheid die het universum is.

Op mijn werk heb ik een ding en dat is een wijds uitzicht over het industrie terrein waar wij zitten omdat wij veel ramen hebben die over de omliggende gebouwen uitkijken.

Na een dagje mensen vertellen wat wij verkopen en waarom ze ons een kans mogen geven om aan hen een mooi product te verkopen, kijk in bij het verlaten van de showroom altijd naar de lucht en die is waanzinnig door de turbulente zuid-Wester wind die ons land al enige maanden teistert, de winter blijft uit door een laag druk gebied wat al maanden boven de Engelse eilanden hangt, het regent en waait als een dolle, het is grijs en grauw, maar niet altijd.

De wolken partijen zijn bijzonder, trekken vreemde strepen over de zon en compileren soms alsof de einde van de wereld wordt aangekondigd.

Ik wil mijn auto aan de kant zetten langs de drukke A1 gewoon om even te genieten van het mooie fenomeen, een foto maken om iets vast te leggen wat in 2D lang niet zo mooi is als in drie D.

Ik geniet van deze dingen denk nog vaak terug aan een van onze mooiste zeil reizen in de nacht, een terugtocht vanuit Engeland naar Nederland.

Het was halve maan de windkracht 5/6 kwam schuin van achter, voor de nacht hadden wij het grootzeil naar beneden gehaald, en voeren op haar bezaan en fok om eventueel snel uit te wijken omdat wij langs twee anker plaatsen voor vrachtschepen voeren die nacht, het was de bedoeling dat manlief mij ging aflossen om en uur of drie 'nachts maar ik kon het varen niet los laten, de intensiteit die de nacht bracht maakte mij eindeloos verbonden, elke keer ontdekte ik weer een nieuw stukje Melkweg wat mij vasthield, de zee en het heelal hadden een betovering die ik niet los wilde laten, ik ging er in op als een nietig stukje stof wat een klein onderdeel was van het grote geheel.

Na mijn ziekte verklaring heb ik nooit meer zulke reizen gemaakt, maar kon ik wel in het pillen vrije bestaan genieten van dit intense geluk wat het heelal mij brengt.

Een van de dingen die ik het meest miste toen ik medicijnen slikte wat dit gevoel, het immense wat het heelal mij brengt, het is of er iets zwelt in je iets wat groter is dan jezelf iets waarvan jij deel mag zijn als je het maar ziet, het is de hemel op aarde, dat gevoel wat denk ik veel zeilers met mij delen.

Dat, dat mooie stukje moet ik missen als ik aan de pillen zit, kan het niet meer oproepen het filter van normaal zijn overschaduwd deze mooie momenten waar ik intens van kan genieten.

Is het het waard?

Soms denk ik van wel maar op dagen als deze denk ik van niet.

Het is sterren kijken en bedenk dat je de glans niet meer ziet.

Sleeping Beauty

Slapen is een groot probleem voor mensen met een psychische aandoening, soms denk ik wel eens dat het de aanleiding is voor de problemen.

Rust en regelmaat staat hoog in het vaandel van de psychiatrie en terecht, het is algemeen bekent dat mensen met een psychische aandoening geen ster zijn op dit gebied.

De nachten zijn een drama het duur te lang je wilt het leven omarmen en de verplichte rust is niet iets wat past in je denkbeeld op dat moment.

Veelal wordt de rust opgelegd door het innemen van rustgevende slaap medicijnen geforceerd slapen het moet, je moet minimaal 7 uur slapen is het devies waar een normaal mens geen moeite mee heeft.

Jaren lang slikte ik slaappillen, om aan die verplichte uren te komen tot ik besloot het anders te doen, slapen is een relatief begrip, moet je of mag je rusten.

Is het zo dat je echt 7 uur onder zeil moet zijn of is het ook oké om 7 uur in je bed te liggen en een paar uur daarvan echt te slapen.

Ik besloot het uit te zoeken, stopte met de medicijnen en legde mijzelf op dat ik minimaal 7 uur in bed te blijven liggen, ook al had ik daar totaal geen zin in, het moest omdat ik voor mijzelf wilde aantonen dat het mogelijk was.

Het is een moeizaam proces, het moeten omdat je geen medicijnen wilt slikken, het is een uitdaging die je aangaat en elke keer als je in bed ligt je bedenkt dat er een makkelijkere manier is om de slaap te vatten, maar toch, uiteindelijk leer je jezelf aan om de rust te vinden die niet automatisch meer is maar geforceerd een onderdeel van je nachtrust is.

Nachten kunnen een hel zijn als je je ergert aan het gebrek wat je hebt wat voor een ander zo normaal is, ik luister vaak 's nachts naar de rustige ademhaling van manlief, hoor soms een zachte gemoedelijke snurk uit hem komen, ben er van gaan houden, hij slaapt, wat heerlijk dat hij die rust heeft in zijn drukke leven. Je zou je er ook aan kunnen ergeren, hij wel ik niet.

Mijn nachten zijn een opeenvolging van korte rust momenten die afgewisseld worden met uren van nadenken, over van alles en nog wat, het minste of geringste halen mij uit mijn oppervlakkige slaap.

Laatst zei mijn buurvrouw dat haar man de halve nacht wakker was omdat onze hond blafte, blijkbaar begint zijn halve nacht om 6 uur 's morgens, ik hoorde inderdaad onze hond aanslaan om die tijd, ik slaap zo licht dat ik elk geluidje hoor zeg ik haar, en inderdaad vroeg in de ochtend werd ze blijkbaar getriggerd door iets om haar stemgeluid te laten horen.

O, was het 6 uur?, zegt ze, ja ik heb niks gehoord hoor ik slaap overal door heen.

Ik niet, en de buurman kijkt blijkbaar niet op zijn klok.

Tot een week of drie geleden sliep ik met de onrust die de nacht met zich meebrengt voor mij, korte hazen slaapjes veel wakker zijn ik ben er aan gewend.

Totdat mevrouw de psychiater met een gouden tip kwam, nadat ik haar vertelde dat de nacht rust hoog uit 5 uur inhield door de manie.

Heb je een slaap masker?, vroeg ze mij, ja was mijn antwoordt.

Het is gebleken dat mensen met de bipolaire aandoening zeer licht gevoelig zijn, en het goed werkt om het zo donker mogelijk voor je te maken tijdens de nacht, een slaap masker kan daar bij helpen.

Ik heb ooit eens zo'n ding aangeschaft om overdag een paar uur rust te nemen, ergens in een stoffige hoek zou ik hem wel terug kunnen vinden, het is het proberen waard....

Ik vis het ding uit een laatje, en besluit het een paar nachten te proberen, en..........

Het werkt!, al het licht wordt geblokkeerd, mijn ogen die blijkbaar alles registeren vinden een ongekende rust, na twee weken koop ik een nog geavanceerder model, eentje die je ogen vrij houden van de druk die en standaard masker wel heeft, ik verslaap mij zelfs een keer, iets wat mij nooit gebeurt.

Ik voel mij een sleeping Beauty als is het onooglijk ding elke avond om mijn hoofd zet.
Het leven in duisternis maakt mijn hoofd een stuk rustiger ik kan het een ieder met slaap problemen aanraden.

Slapen het is een schoonheid die ik miste, soms moet het even helemaal donker voor je worden om het weer te vinden.

Dank U, mevrouw de psychiater..........