Sterren kijken

Als kind vertrokken wij twee keer per jaar naar zuid Frankrijk, mijn ouders en wij waren in het gelukkige bezit van een stukje grond waar een omgebouwde caravan functioneerde als ons zomer huisje.

In de ongerepte natuur van de Languedoc hebben wij als kinderen groot mogen worden, zoende ik mijn eerste vriendje, dronk ik mijn eerste wijntje en rookte ik mijn eerste sigaret en joint.

En dat alles bij de meest bijzondere luchten en sterrenhemel.

Daar in die bergen waar er geen straatverlichting de helderheid van de nacht beïnvloed zag ik voor het eerst de Melkweg, wij gingen vaak 's nachts op ons rug liggen op de zand en keien weggetjes van de camping om het fenomeen te aanschouwen, iets wat je niet ziet in de drukke randstad waar wij wonen.

Op ons rug met de nodige wijntjes die we gejat hadden uit de voor tent van onze ouders aanschouwde wij de weidsheid van het heelal, het is immens en nodigt uit om op jonge leeftijd te filosoferen over de kleinheid van ons aardse bestaan. Er is meer, dat verhaal.

In mijn vroeg jeugd heb ik leren genieten van het fenomeen, het verder kijken dan de aardkloot, mijn blik is nooit gericht op de grond en de gebouwen of landschappen ik kijk omhoog naar alles wat wij niet kennen, die oneindigheid die het universum is.

Op mijn werk heb ik een ding en dat is een wijds uitzicht over het industrie terrein waar wij zitten omdat wij veel ramen hebben die over de omliggende gebouwen uitkijken.

Na een dagje mensen vertellen wat wij verkopen en waarom ze ons een kans mogen geven om aan hen een mooi product te verkopen, kijk in bij het verlaten van de showroom altijd naar de lucht en die is waanzinnig door de turbulente zuid-Wester wind die ons land al enige maanden teistert, de winter blijft uit door een laag druk gebied wat al maanden boven de Engelse eilanden hangt, het regent en waait als een dolle, het is grijs en grauw, maar niet altijd.

De wolken partijen zijn bijzonder, trekken vreemde strepen over de zon en compileren soms alsof de einde van de wereld wordt aangekondigd.

Ik wil mijn auto aan de kant zetten langs de drukke A1 gewoon om even te genieten van het mooie fenomeen, een foto maken om iets vast te leggen wat in 2D lang niet zo mooi is als in drie D.

Ik geniet van deze dingen denk nog vaak terug aan een van onze mooiste zeil reizen in de nacht, een terugtocht vanuit Engeland naar Nederland.

Het was halve maan de windkracht 5/6 kwam schuin van achter, voor de nacht hadden wij het grootzeil naar beneden gehaald, en voeren op haar bezaan en fok om eventueel snel uit te wijken omdat wij langs twee anker plaatsen voor vrachtschepen voeren die nacht, het was de bedoeling dat manlief mij ging aflossen om en uur of drie 'nachts maar ik kon het varen niet los laten, de intensiteit die de nacht bracht maakte mij eindeloos verbonden, elke keer ontdekte ik weer een nieuw stukje Melkweg wat mij vasthield, de zee en het heelal hadden een betovering die ik niet los wilde laten, ik ging er in op als een nietig stukje stof wat een klein onderdeel was van het grote geheel.

Na mijn ziekte verklaring heb ik nooit meer zulke reizen gemaakt, maar kon ik wel in het pillen vrije bestaan genieten van dit intense geluk wat het heelal mij brengt.

Een van de dingen die ik het meest miste toen ik medicijnen slikte wat dit gevoel, het immense wat het heelal mij brengt, het is of er iets zwelt in je iets wat groter is dan jezelf iets waarvan jij deel mag zijn als je het maar ziet, het is de hemel op aarde, dat gevoel wat denk ik veel zeilers met mij delen.

Dat, dat mooie stukje moet ik missen als ik aan de pillen zit, kan het niet meer oproepen het filter van normaal zijn overschaduwd deze mooie momenten waar ik intens van kan genieten.

Is het het waard?

Soms denk ik van wel maar op dagen als deze denk ik van niet.

Het is sterren kijken en bedenk dat je de glans niet meer ziet.