Omgeving

Zeg, ski pully's heb jij die liggen in maat 152 vraag ik mijn vriendin, en ski sokken? Of moet ik die nog even halen?

Ik hoor een zucht in Zwitserland, mijn beste vriendin waar ik over een week heen ga bedenkt zich dat ik vragen stel die niet relevant zijn.

Gaab je dochter skied al jaren in haar shirt met een sjaal hooguit, waarom zou ze dit jaar een ski pully nodig hebben?

Ja weet ik veel, wie weet wordt het nog echt winter, hoe is de sneeuw?

Dit jaar hebben haar kinderen geen vrij als wij komen, en moet mijn vriendin een paar dagen werken op de zaak van haar man omdat een medewerker een maand naar Thailand is.

Ik heb het zo geregeld, zegt mijn vriendin, dat ik de auto van de overbuurvrouw kan lenen zodat jij je dochter naar de ski lessen kan brengen met mijn auto.

Kindje naar skiles brengen, de jaren hiervoor reed mijn beste vriendin ons de bergen in, niet dat ik niet kan rijden in de bergen dat niet maar in de pieremegoggel van mijn vriendin waar zij aan gewend is maar ik niet de steile Alpen bestijgen met de kans op winters weer trekt mij geenszins.

Ze heeft winter banden maar wat als ik sneeuwkettingen om het kreng moet leggen om de berg op te komen dan is dat geen feestje.

Het is overigens helemaal geen feestje op dit moment, waar ik dacht dat het goed met mij ging blijkt mijn realiteit er anders over te denken, de laatste week drukt mijn omgeving mij met de neus op de feiten.

Gaab je bent druk, zegt manlief.

Gaab ik wilde de offerte die je hebt gemaakt doorsturen maar kwam er achter dat er nogal wat aan mankeerde, deelt de baas mede.

Mamma je bent druk, waarom laat je mij niet uitpraten, zegt kindje

Gaab, heb je overwogen om een pilletje te nemen, stelt mijn man voor vorige week.

Hoe zo?

Nou je snelheid is weer ongekend.......

En ik maar denken dat het goed ging, ik had alles uitgevonden en verbeterd wat maar enigszins met mijn ziektebeeld te maken had, en toch the fucker bites you in the ass.

Stil aan als een onvoorziene sluipmoordenaar kruipt het in je brein, zorgt voor onrustige nachten omdat je jezelf in je dromen uit de bocht ziet vliegen en in een ravijn ziet belanden, daar in die Zwitserse Alpen met het autootje van je vriendin, kindje en ik belanden in een boom halverwege de berg en weten niet of we het halen omdat ik met de schrik ik mijn lijf wakker wordt en het eind goed al goed niet meekrijg in mijn droom.

Ik dacht dat ik met medicijnen de manie wel had bezworen, dat de sneltrein was gereduceerd tot een stop trein, het perron die mijn geest aandeed leken op rust maar geenszins was dit de waarheid, stiekem nam mijn geest de ondergrondse en kwam weer boven bij het eindstation, tralala, daar ben ik weer, die drukte die jij bezworen dacht te hebben is terug!

Kut, ik baal hier van ben het zo zat, waarom kan ik niet gewoon leven als een ieder waarom blijft dit niet gewenste stukje rariteit een deel van mijn leven ook als ik denk dat ik het onder controle heb.

Het is je omgeving die je erop wijst dat het geen wat jij denkt dat goed is niet helemaal binnen het redelijke en billijke past.

Soms zie ik het zelf gewoon niet en heb ik mijn omgeving nodig om mij daar op te wijzen.

Moet ik daar gelukkig van worden?

Ja, stel dat ik deze mensen niet had, wat dan?