Compassie

Het medeleven is bijna overweldigend, de live hugg's en virtuele knuffels vlogen mij om de oren, ik wilde slechts mededelen, gewoon vertellen dat ik mijn baan kwijt was het van mij afschrijven en weer door met mijn leven, het makkelijkste leek het mij om er maar een blog over te schrijven en een link te delen op facebook, dan weten mijn vrienden het en hoef ik niet meer per persona het te vertellen en uit te leggen

Soms vergeet je dat als je iets deelt dat er echte mensen zijn die met je mee voelen.

En verlies is niet per definitie iets waar je alleen voor staat, het feit dat mensen met je meeleven is iets wat, ja wat?

Een paar weken gelden belde ik de weduwe van Piet op zijn sterf dag een jaar geleden, uit medeleven omdat ik Piet mis en zij natuurlijk nog veel meer.

Zijn urn staat in hun huis ze praat nog dagelijks met hem, al is het nu anders.

Waar hij vroeger het hoogste woord voerde luister hij nu zwijgend naar haar verhaal, onderbreekt haar niet meer zoals dat vroeger ging en laat haar eens uitpraten.

Ze is blij met zijn stoffige aanwezigheid, houdt hele gesprekken met hem verteld ze mij, al mist ze zijn gevatte tegen argumenten als zij zich druk maakt over het feit dat de gordijnen weer eens gewassen moeten worden.

Zij weet dat hij het onzin vond dat dat elk jaar moest gebeuren, ze mist de hulp die hij haar bood door op de keukentrap samen met haar de gordijnen lost haakte.

Weet je Gaab, ik wordt overal uitgenodigd voor gezelligheid maar ik mis mijn Piet, en vind het leven niet zo aangenaam meer, ondanks alle medeleven die men toont is het gevoel van het verlies van Piet iets wat ik alleen draag.

En zo is het ook, ik ben mijn baan verloren, maar wat nog erger is is dat mijn baas zijn baan is verloren en de financiële afwikkeling ondanks dat hij een B.V. had hem in een financiële zeer benarde situatie gaat brengen.

Ik bel hem op een dag nadat ik voor het laatst op de zaak ben geweest, hij doet er luchtig over in de zin dat hij mij het gevoel wilt geven dat hij het wel gaat redden, en dat ik mij vooral geen zorgen moet maken om hem.

Ik geloof geen hol van zijn verhaal.

Maar hoe voelt het nou, kom op zeg, het is toch gewoon niet te bevatten?

Na zo veel jaren hard werken, je hart en ziel in de toko te hebben gestopt, dat is toch gewoon kut!

Zeg ik hem.

Ja Gaab, dat is het maar hoe gaat het met jou?

Ik red het wel, mis wat inkomsten maar hé het is te overzien.

Als ik neerleg vraag ik mij af wanneer hij eens gaat zeggen, het verlies draag ik alleen.

Compassie natuurlijk is het fijn dat mensen met je meeleven in moeilijke tijden maar is het niet zo dat je het zelf moet dragen het verlies?

Ik denk aan mijn goede vriend P, die beide onderbenen moet missen en van een drank verslaving af moest komen naast het feit dat hij zijn huwelijk zag stranden en zijn zoon een tijd lang niet kon zien.

Hij schrijft over zijn ervaring op facebook en hij blogt erover, ik lees zijn stukjes graag, omdat hij goed kan schrijven, hij is dan ook journalist van beroep.

Zijn stukjes zijn mooi maar de pijn die hij heeft of die ik denk dat hij kan hebben door het verlies zijn niet terug te vinden, ja wel als je tussen de regels leest dan voel je het verlies.

Mannen zijn duidelijk anders dan vrouwen als het gaat om het mededelen van verdriet, dat doen mannen niet, wij vrouwen wel.

Maar dan nog een ieder begrijpt hoe je het ook brengt of niet, er open over bent of het wegstopt en er niet over praat dat het medeleven van je medemens een welkome arm is om het verdriet te delen, of je er om vraag of niet.

Het helpt maar je weet allemaal dat het verdriet iets is wat je alleen moet verwerken.

Al is het fijn al er mensen zijn die even naar je luisteren, je even laten praten, even die arm om je heen slaan.

Ik ga mijn baas even bellen..............