De boer op gaan

Van de week kreeg ik een appje van een van de “klassen moeders” van kindje.

Gaab wil je rijden vrijdag de klas gaat een koe adopteren, en jou dochter heeft het initiatief genomen voor deze actie, dus...

O, ja die koe dacht ik, ik weet nog dat kindje een paar maanden geleden thuis kwam na een uitstapje met haar grootouders en zij een koe wilde adopteren.

Mam voor vijftig euro kan je een biologische koe adopteren mag ik dat?

Ja daaag.

Ja maar mama dat is leuk.

Ja heel leuk, spaar er maar voor als je het echt wilt, maar bedenk je wel dat dit ten kosten gaat van het spaargeld wat je hebt gereserveerd voor je eigen laptop.

Als ouder kan je niet ingaan op alle wensen van je kind, vind ik, als ik in mijn normale doen ben dan, dan heeft mijn nuchter boeren verstand, die ik aan weerszijde van mijn stamboom heb meegekregen de overhand.

Kindje kijkt er vaak naar uit als haar moeder weer heerlijk impulsief is, en de gekheid die ergens in de familie wel vaker voorkomt de overhand neemt.

Mam, ben je weer lekker manisch?

Nee.

O, wat jammer van niet anders gaan we lekker shoppen!

Hard voor jou, spreek ik in haar taal..

Ze heeft pech, omdat ik al een tijdje niet werk, en dus ruim de tijd heb om rustig en vrij prikkel arm door het leven te gaan, ben ik, wat men in de psychiatrie stabiel noemt.

Zonder medicijnen is het best te doen als je stress vermeid, maar is dat het leven wat ik ambieer?

Tot op zeker hoogte zeker, maar die kriebel die ergens in mijn achterhoofd blijft jeuken, het willen werken ondanks dat de staat heeft besloten dat ik het niet meer hoeft omdat ik ziek bent, die werd deze week weer aangewakkerd toen ik twee collega's met een psychische aandoening op een youtube filmpje zag voor www.psychischegezondheid.nl, heel inspirerend vertelde zij hun verhaal over hun ziekte en hoe ze toch aan het werk zijn.

Ik weet zelf ook hoe het is om te werken met een psychische aandoening heb het bijna vier jaar gedaan, maar moest wel aan de pillen om het vol te houden, dat vind ik op dit moment een dilemma, want het leven zonder medicijnen bevalt mij. Maar dat werken dat vreet ook aan je, wat moet ik doen.

Voor mijn gevoel moet ik gewoon weer de boer op, verkopen wie ik ben, gek of zo gek nog niet.

Kijken of het toch weer gaat en eventueel dan maar weer medicijnen slikken omdat het werkend leven veel voldoening geeft, en net als mijn dochter creatief zijn in het vinden van oplossingen.

Ze mocht geen koe van mij adopteren, dus bedacht ze een manier om toch haar wens te vervullen. Als ik het niet mag van mijn moeder hoe kan ik het toch voor elkaar krijgen om mijn wens te vervullen, moet zij zich afgevraagd hebben.

Vol vuur gaf zij een betoog voor de klas, hoe leuk is het om als klas een koe te adopteren, de klas was enthousiast, ze zamelden geld in door legen flessen op te halen en brachten het benodigde bedrag samen.

Zij ging de boer op voor iets wat zij graag wilde, een biologische koe adopteren, en zie daar de klas is een koe rijker.

Geweldig.

Nu ik weer.