Wat ik wil.

Ruim twee jaar geleden stond ik al op het punt om het medicijn vrije leven vaarwel te zeggen.
Ik had toen ruim vier jaar onderhoud medicijnen vrij geleefd.De conclusie is dat het kan maar dat het een dagelijkse marathon is, iets wat je kan volhouden als je topsporter bent en dat je leven is. Twee dagen werken dat ging net aan , maar ik wil meer, ik wil gewoon weer volwaardig meedraaien in deze wereld en dat is niet haalbaar met deze gevoeligheid, niet zonder een kleine ondersteuning. Ik hikte twee jaar gelden tegen medicijnen aan, had bijna de stap genomen, maar vond een goed excuus, en dat was het feit dat mijn bedrijf failliet ging. Ik kon de rust nemen, rust die ik voor mijn gevoel echt nodig had na bijna vier jaar werken. Ik had de stille hoop dat deze rust mij genoeg kon opladen en de rust bracht die ik nodig had.

Niks is minder waar, eens gek altijd gek, kan je het ook noemen. Er zit iets niet goed in mijn brein, hoeveel rust je ook neemt, het gaat niet weg al heb je altijd de hoop dat het gewoon overgaan.

Op facebook heeft een vriendin mij toegevoegd aan een groepje mensen met mijn aandoening, ik moet eerlijk zeggen ik wordt er een beetje moe van, of eerder ik vind het een confrontatie met iets wat ik eigenlijk niet wil.

Eerlijk is eerlijk, jij wilt het niet dus het horen van andermans ellende maakt niet vrolijk. Die afhankelijkheid die men tentoon spreid, dat eindeloze vertrouwen in medicijnen, ingegeven door artsen, kom op jongens er bestaat geen pil om je leven te beteren. Het is slechts een ondersteuning de rest moet je zelf doen. Die rest die heb ik zelf gedaan, maar eerlijk is eerlijk, het leven met deze aandoening maakt het niet makkelijk, kom ik tot de conclusie.

Ik moet een modus gaan vinden, een balans waar ik mee kan leven, maar hoe, wat, wat kan ik doen om mijn leven nog steeds zo medicijn vrij mogelijk te maken.

Ik stuur een mail naar mevrouw de psychiater, met de vraag of ik intermitterend lithium kan slikken, net voor haar vakantie, beetje dom van mij, ik krijg een protocollair standaard antwoord, ja je kan met lithium starten, ik leg een lab formulier klaar ga prikken, start met 400mg en hoog het op naar 800mg dan ben ik weer terug van vakantie, en o ja ik doe er nog een boekje bij met informatie over lithium. Zucht, muts, hallo, dit is niet mijn vraag, ik heb toch duidelijk gezegd dat ik wil onderzoeken of het mogelijk is om met een lage dosis, lager dan de 0,6 die jullie hanteren, en waar ik op zit met 800mg lithium, wil kijken of het mogelijk is om net die toppen en dalen er af te halen met minder. Fuck die waarde die jullie zien als werkzaam. Ophogen als het nodig is, naar 0.8 tot 1.0 en dalen naar wat mij betreft naar de 0.1 als er geen episode is, ik zeg het snufje zout wat het eten net wat smakelijker maakt. Niet standaard denken, laat mij zelf kijken wat voor mij werkt, alsjeblieft.

Maar goed ze is met vakantie dus ik stuur dan maar een mail naar de grote baas op dit gebied, hij heeft zijn leerstoel hier en is gelieerd aan de instelling waar ik bij aangesloten ben. De volgende dag heb ik al antwoord hij wil best meedenken, maar in samenspraak met mijn behandelaar, oké prima.

Misschien krijg ik wel wat ik wil, al is zijn bewoording in zijn mail niet in die zin. Ook het antwoord van mevrouw de psychiater, dat ze stuurt na haar vakantie, wijst niet die kant op. Het irriteert mij, waarom mag ik niet onderzoeken of het individueel mogelijk kan zijn.

Ik heb nu de indruk dat ze mij met veel liefde in hun pillen stramien willen krijgen, het protocol wat zij hanteren, wat volgens hun bewezen effectief is. Prima voor sommigen ongetwijfeld maar niet voor mij, ik heb voor mijn gevoel een klein beetje nodig om net die gekheid weg te halen, meer niet.

Ik hoop dat ze mij de ruimte geven om dit te onderzoeken.

Dat is wat ik wil.