Buikdansen

Ik kan echt niks en niemand de schuld geven van mijn lichte overgewicht.

Zelf nuanceer ik graag, licht, die paar kilo, en ja ik ga richting de vijftig dus.

Manlief kijkt er anders naar, genuanceerd merkt hij op dat hij viel op mijn platte buik....

Klopt toen ik hem leerde kennen was ik nog volop in de twintig en sporten drie keer per week.

Hockey heeft als voordeel dat je veel vanuit je buikspieren doet, daarnaast is mijn bouw zo dat ik mag stellen dat het atletische lichaam van mij vader het genetisch heeft gewonnen van het indiaanse volle rompje van mijn moeder.

Zoals bij vele kwam er een verandering na de zwangerschap, die ooit zo strakke buikspieren kregen een douw waar het herstel moeizaam van is. Wie had niet de stille hoop binnen een week weer je gewone spijkerbroek aan te kunnen. Maanden later pas ging de blubber met enig persen in het maatje dat je paste voor het buiktrauma.

De enige remedie is de sportschool, maar voor mensen als ik is dat not the place to be.

Druk lawaaierig, bedompt, en de geur van andermans zweet maakt dat ik snel rechtsomkeer maak.

Ik snap nu waarom ik altijd een buiten sporter ben geweest.

Fris en vrolijk door de weide dartelen als een jong schaap op leeftijd is ook niet meer voor mij weggelegd, hockey heeft soms zijn nadelen als je je knie aan gort draait dan is het vrij pijnlijk om het te blijven doen. Daarnaast kwam er een diagnose die met veel pillen werd geremd, met als vriendelijke bijwerking een pens die je er gratis bij krijgt.

Dit moest anders van mij, fuck de pillen en laat het leven maar op zijn beloop, die gekheid so be it.

De stuiter periode nadien was de beste workout van de afgelopen jaren. Je geest beheersen kost minstens zoveel calorieën als dagelijks een halve marathon lopen.

Gezondheid technisch vraag ik mij alleen af wat gezonder is, maar dat ter zaken.

Het beheersen van een geest die alle kanten uit wil is inmiddels een discipline die ik redelijk onder de knie heb, en dan is er rust.

Boven en onder beginnen daar de vruchten van jaren lange discipline zichtbaar te worden.

Ik functioneer op een niveau dat oké is voor de buitenwereld, ik ben in geen jaren meer opgenomen geweest, doceren zorgt ervoor dat de gekkigheid binnen de perken blijft.

Lichamelijk is het ook zen, zo zen dat de kilo's stiekem zich onder mijn middenrif zijn gaan nestelen. Maar ja ik kan nog altijd mijn leeftijd aanroepen als de slechte genius.

Mijn buikje en ik, of eerder buikje en iets te vette billen en bovenbenen en ik.

In de spiegel reflecteren ze alles wat er niet goed is mij.

Ik zou toch echt weer meer in de mooie af getrainende maatschappij moeten staan, ik zou meer mijn dromen moeten najagen, iets moeten betekenen voordat ik het graf wordt ingedragen.

De grootsheid die ik ambieerde in mijn manische periodes steken nog wel eens de kop op, mijn perfecties komen nog met een regelmaat in mijn dromen, of als ik minachtend in de spiegel kijk.

Te dik te inactief, die profiteur van de verzorgingsmaatschappij.

Schuldig voelen is zo makkelijk in onze eerste wereld, of is het ook zo dat je gelukkig mag prijzen dat je er nog bent, dat je, zoals ik vanavond heb gedaan mag dansen met je kind op muziek uit mijn tijd waar mijn puber dochter nog nooit van had gehoord.

Samen dansen we in de keuken op Prince en U2 ik laat haar zien hoe wij bewogen en merk dat het lang geleden voor mij is.

Het ritme heeft een extra dimensie gekregen, waar voorheen de beweging een soepelheid had zit er nu een beetje buik vet in de weg.

Dansende in de keuken met je kind, het maakt van mij een buikdanseres die blij is dat ze nog op deze wereld is.

God gruwelijk wat is het leven kut.

Soms is het leuk om zinnen te maken die nergens op slaan, god bestaat niet de gruwelen wel, het leven is een feit en dat het niet altijd kut is is ook waar.

Woord een en twee maken dat plus en min neutraal zijn woord drie en vier kan ik ook redelijk naast elkaar laten leven.

Het leven is kut, het leven wordt geboren uit het vrouwelijke geslachtsdeel dus ergens is het leven dus in beginsel kut.

Natuurlijk is het woord kut van een andere macht, in de zin dat het vrouwelijke geslachtsdeel in deze synoniem is voor iets wat niet prettig is.

Dat is kut voor je, wat een kut streek, wat een kut wijf.

Het is ergens zeer onredelijk dat de vrouwelijke kut zo toepasbaar is in meerdere vormen makkelijk in de mond ligt in een zinsverband , waar het mannelijke geslachtsdeel slecht één zinsverband ken. Hij is een lul.

O nee, wacht lullig bestaat ook nog.

En niet te vergeten het topje heeft ook nog een betekenis, wat een eikel, al hoeft dit niet per definitie de kop van het mannelijke geslachtsdeel te zijn, ze hangen ook in de boom.

Kut, lul,kanker,tyfus,gek, gestoord, schizofreen, allemaal scheldwoorden die eigenlijk niet kunnen maar in de maatschappij een plek hebben om aan te duiden hoe wij over dingen denken of hoe wij mensen typeren.

Niks mis mee ik noem de zwarte medemens ook gewoon nog neger, ik ben zelf deels neger en vind het woord een geuzen naam, de slaaf van toen is niet meer, ze hebben zich vrijgevochten en dat ze maatschappelijk zich onderdrukt voelen heeft niks te maken met het feit dat ze neger genoemd mogen worden, dat is meer dat een deel van hen is blijven hangen in het slavernij verleden en alles aangrijpen om dat als een recht van onderdrukking te zien terwijl het allang niet meer zo is.

Voor wie zich afvraagt waar dit blog nu over gaat.

Heel simpel, het leven is godsgruwelijk kut, voor een ieder die blijft hangen in een stigma, die vaak kijkt in de spiegel van de diagnose, en zich daar mee vereenzelvigt. Je bent niet te vatten in een woord, in een diagnose, in een stempel die de maatschappij je voor jou gevoel geeft.

Blijf er in hangen en je zal ervaren dat het leven gruwelijk is en kut, ga er mee om en maak je het maakbaar voor jezelf, dan kan het zomaar zijn dat je kut voor kwaliteit kan vervangen en gruwelijk voor goed.

tja

Ergens ketsen de sterren van het nieuwe jaar tegen de binnenkant van mijn hersenpan.
Het vele geknetter van het afgelopen jaar zoekt een weg.
Maar wat dan, wie maakt wie ik ben, mijn omgeving, ik, mijn omgeving en ik of ik en mijn omgeving.
Ik heb dit jaar best wel wat dingen gedaan op ggz gebied, niet ik overigens maar dit jaar heb ik een vriendin ondersteund met haar ggz bezigheden.
Het was zeer prijsrijk, ze was spreker op een symposium, en won een zeer prestigieuze prijs.
Zijdelings kan ik meegenieten, ik hou van mensen die iets bereiken, dingen doen die prijswaardig zijn.
Zelf ben ik nooit een spotlight persoon geweest, sterker nog ik gaf mijn ontwerpen vaak aan andere mensen, omdat het ontwerp goed was maar ik niet de kracht had om de uitwerking te begeleiden.
Dingen denken en dingen doen, het zijn twee werelden voor mij.
De denker denkt en de doener doet.
Mijn ideeën zijn er maar uitwerken is niet mijn ding, zei ik mijn vriendin die de prijzen won.
Maar je hebt zulke goede ideeën!
Ja de wereld is van mij, en soms moet ook ik uit mijn comfort zone komen.
Wie weet dit jaar of en jaar.