Buikdansen

Ik kan echt niks en niemand de schuld geven van mijn lichte overgewicht.

Zelf nuanceer ik graag, licht, die paar kilo, en ja ik ga richting de vijftig dus.

Manlief kijkt er anders naar, genuanceerd merkt hij op dat hij viel op mijn platte buik....

Klopt toen ik hem leerde kennen was ik nog volop in de twintig en sporten drie keer per week.

Hockey heeft als voordeel dat je veel vanuit je buikspieren doet, daarnaast is mijn bouw zo dat ik mag stellen dat het atletische lichaam van mij vader het genetisch heeft gewonnen van het indiaanse volle rompje van mijn moeder.

Zoals bij vele kwam er een verandering na de zwangerschap, die ooit zo strakke buikspieren kregen een douw waar het herstel moeizaam van is. Wie had niet de stille hoop binnen een week weer je gewone spijkerbroek aan te kunnen. Maanden later pas ging de blubber met enig persen in het maatje dat je paste voor het buiktrauma.

De enige remedie is de sportschool, maar voor mensen als ik is dat not the place to be.

Druk lawaaierig, bedompt, en de geur van andermans zweet maakt dat ik snel rechtsomkeer maak.

Ik snap nu waarom ik altijd een buiten sporter ben geweest.

Fris en vrolijk door de weide dartelen als een jong schaap op leeftijd is ook niet meer voor mij weggelegd, hockey heeft soms zijn nadelen als je je knie aan gort draait dan is het vrij pijnlijk om het te blijven doen. Daarnaast kwam er een diagnose die met veel pillen werd geremd, met als vriendelijke bijwerking een pens die je er gratis bij krijgt.

Dit moest anders van mij, fuck de pillen en laat het leven maar op zijn beloop, die gekheid so be it.

De stuiter periode nadien was de beste workout van de afgelopen jaren. Je geest beheersen kost minstens zoveel calorieën als dagelijks een halve marathon lopen.

Gezondheid technisch vraag ik mij alleen af wat gezonder is, maar dat ter zaken.

Het beheersen van een geest die alle kanten uit wil is inmiddels een discipline die ik redelijk onder de knie heb, en dan is er rust.

Boven en onder beginnen daar de vruchten van jaren lange discipline zichtbaar te worden.

Ik functioneer op een niveau dat oké is voor de buitenwereld, ik ben in geen jaren meer opgenomen geweest, doceren zorgt ervoor dat de gekkigheid binnen de perken blijft.

Lichamelijk is het ook zen, zo zen dat de kilo's stiekem zich onder mijn middenrif zijn gaan nestelen. Maar ja ik kan nog altijd mijn leeftijd aanroepen als de slechte genius.

Mijn buikje en ik, of eerder buikje en iets te vette billen en bovenbenen en ik.

In de spiegel reflecteren ze alles wat er niet goed is mij.

Ik zou toch echt weer meer in de mooie af getrainende maatschappij moeten staan, ik zou meer mijn dromen moeten najagen, iets moeten betekenen voordat ik het graf wordt ingedragen.

De grootsheid die ik ambieerde in mijn manische periodes steken nog wel eens de kop op, mijn perfecties komen nog met een regelmaat in mijn dromen, of als ik minachtend in de spiegel kijk.

Te dik te inactief, die profiteur van de verzorgingsmaatschappij.

Schuldig voelen is zo makkelijk in onze eerste wereld, of is het ook zo dat je gelukkig mag prijzen dat je er nog bent, dat je, zoals ik vanavond heb gedaan mag dansen met je kind op muziek uit mijn tijd waar mijn puber dochter nog nooit van had gehoord.

Samen dansen we in de keuken op Prince en U2 ik laat haar zien hoe wij bewogen en merk dat het lang geleden voor mij is.

Het ritme heeft een extra dimensie gekregen, waar voorheen de beweging een soepelheid had zit er nu een beetje buik vet in de weg.

Dansende in de keuken met je kind, het maakt van mij een buikdanseres die blij is dat ze nog op deze wereld is.