Lotgenoten

Ik heb dankzij de bipolariteit echt een super leuke vriendengroep gekregen, niet in de zin dat ik dagelijks thee met ze drink, maar een groep gelijkgestemde met een eigen geluid.
mensen die ik naar alle waarschijnlijkheid nooit mijn pad had zien kruisen, omdat ik niet net als hen iets heb wat niet algemeen de bekendheid heeft, als wat doe jij voor een werk, wie ken jij, welke sportclub bezoek jij, en we kennen elkaar toch van de school van onze kinderen?
Het de club van gelijkgestemde, mensen die net als ik stuggelen met een aandoening die maakt dat het leven net wat anders is dan de gemiddelde blijkbaar meemaakt.

Wij zijn gek, volgens de psychiatrie en ach ik moet eerlijk bekennen dat onze omgeving ook zo zijn twijfels heeft of heeft gehad over de geesteswaarden van ons vermogen om in de maatschappij te functioneren.

Het is vreemd om te beseffen, dat de rand van de maatschappij, die zogenaamde gekkies een belangrijk onderdeel zijn van je eigen herstel, het delen van het vertalen naar naar de wereld om je heen, maakt dat het in gesprek gaan met je lotgenoten een van de meest waardevolle manieren van omgaan met wie jij bent de weg terug naar de maatschappij kan inleiden.

De gekheid en de diagnose, het zijn twee verschillende dingen die samen komen, het besef dat je blijkbaar niet de enige bent die dit gedrag vertoont, dat het blijkbaar een naam heeft, dat er meerder zijn die net als jij iets hebben wat anders is, maakt dat je samen met de mensen die er verstand van hebben op een congres over kan praten.

Ik dank en ieder, en met namen mijn lotgenoten die zich inzetten voor het verbeteren van de zorg.

Dank je Bernadette, voor het wijzen op het feit dat ik niet meer schrijf.