Gestoord of gezond?

Er is een dunne scheidslijn tussen wat als gestoord wordt gezien en wat als gezond.

Neem nou dat proces van Breivik, hij is uiteindelijk toerekeningsvatbaar verklaart, gelukkig denk ik in eerste instantie.

Ik als gestoorde zou het niet fijn vinden dat deze debiel met het stempel stoornis zijn dagen zou slijten binnen een instelling, dat zou toch niet goed zijn voor de PR van de psychiatrische patiënt!

Gelukkig zijn de rechters zo helder geweest om twee tegenstrijdige rapporten over het psychische welbevinden van deze, in mijn ogen echte gek, te beoordelen met het oog van een gezond mens.

Waar is de grens tussen gezond verstand en gestoord gedrag en wie bepaalt dat? Neem de tegenstrijdige rapporten van de psychiaters, de ene verklaar Breivik voor paranoïde schizofreen, de ander vindt hem gezond wel wat narcistisch en anti sociaal maar wanen? Nee hoor echt niet.

Hoe kan dat, of eerder wat zegt het over deze tak van geneeskunde, kom op zeg je zet je beroepsgroep toch echt te kakken op deze manier, twee tegenstrijdige rapporten over het psychische welbevinden van, tja, wat zal ik deze man eens noemen; een mens die geen bestaansrecht hoort te hebben als je dit soort daden als noodzakelijk beschouwd om de multiculturele samenleving een halt toe te roepen en de islamisering te stoppen?, dan ben je echt gek.

Maar goed deze man gaat als 'gezond' voor 21 jaar achter de tralies de wens van het publiek het zou te makkelijk zijn om hem deze ontbering te onthouden door hem levenslang op te sluiten in een psychiatrisch ziekenhuis, ik geloof dat het grote publiek niet beseft dat opsluiting in een psychiatrische instelling vele male erger is voor deze man.

Het was dit de grootste angst voor de persoon in kwestie, opsluiting in een psychiatrisch ziekenhuis dat was het ergste wat hem zou kunnen overkomen, zei hij zelf.

En gelijk heeft hij, het zou betekenen dat hij voor gek werd verklaard dat zijn manifest als een hersenspinsel van een gestoorde werd gezien.

Met andere woorden dat kan je niet serieus nemen., deze zielige man zit niet voor niks in een psychiatrisch ziekenhuis.

Wat is nu erger denk ik dan, als gestoorde door het leven gaan of als crimineel.

Blijkbaar wordt je als crimineel serieuzer genomen, het leven in de cel is blijkbaar waardiger voor deze man dan als gek je dagen slijten in een inrichting.

Ergens geef ik hem geen ongelijk, als crimineel wordt je verantwoordelijk gehouden voor je daden mag je weliswaar niet naar buiten maar wordt je ook niet plat gespoten.

Als psychiatrisch patiënt heb je minder rechten, zo kunnen de artsen bijvoorbeeld voor je bepalen dat je medicijnen moet slikken, en als je dat niet wil dan wordt het vloeibaar toegediend ergens in de bil streek, om maar even een verschil te noemen.

Ik kan mij goed voorstellen dat dit ook een Breivik te ver ging, dan maar ruim twintig jaar, of langer want die kans is groot als hij maar goed laat zien dat hij een gevaar blijft voor de samenleving. Gezien zijn geestelijke staat ga ik er niet van uit dat hij daar voor schroomt.

Hij heeft ruim de tijd om lekker te typen aan een nieuw manifest niet gedrogeerd maar helder denkend heeft hij de mogelijkheid om nog meer bizarre gedachte opschrijven, dat moet een dik boekwerk worden, lijkt mij.

Mag ik dan zeggen dat deze gek het goed heeft gezien?

Een gevangenis is beter dan een gekkenhuis, in een inrichting ben je namelijk overgeleverd aan de goden die zich arts noemen daar lopen mensen rond die net als de beoordelaars van zijn geestelijke gezondheid maar een draai geven aan hetgeen ze graag zien of niet, en is het mogelijk om een persoon vegetatief door het leven te laten gaan door het toedienen van een grote hoeveelheid medicijnen.

Gek het is een relatief begrip niet gebaseerd op enige aantoonbare feiten.

Niemand heeft nooit het gen voor een geestelijke afwijking gevonden.

Dat mensen gedragingen vertonen die niet maatschappelijk geaccepteerd worden en het label gek krijgen is blijkbaar niet op een ieder van toepassing.

Je mag gewoon 77 mensen dood schieten en wordt dan als niet gestoord opgesloten in een gewone gevangenis.

Dat is iets wat je doet met je volle verstand omdat je vindt dat het ras gezuiverd moet worden en de islam op deze manier buiten de deur gehouden kan worden of zo iets, geef je bek een draai en een ieder kan wel een rede vinden om lukraak mensen af te knallen..

Dan ben je niet gestoord, nee hoor dat is heel gezond!

Huisje bootje beestje

De afgelopen jaren was het altijd raak na een vakantie, ik noem het inmiddels terugkomst turbulentie.

Een paar weken van onrust als ik weer thuis kwam en weer in mijn normale ritme terug moest komen.

Hyper gevoelig, onrustig, druk in mijn hoofd, snel geïrriteerd, nog slechter slapen dan ik al deed dat was 'normaal' voor mij de afgelopen jaren bij terugkomst van vakantie

En nu?, dit keer dus niet

Ik voel me gewoon, gewoon moe zoals ik moe hoor te zijn na dit soort terugkomst perikelen, niet hyper niet druk in mijn hoofd ik ga haast denken dat de afgelopen jaren een nare droom was waar ik eindelijk uit ontwaakt ben.

Meer en meer begin ik te geloven dat herstel voor mij mogelijk is, langzaam aan krijg ik mijn leven weer op de rit.

De angst voor terugval neemt naar maten de tijd verstrijkt af.

Ik denk niet meer dat ik ooit nog opgenomen ga worden, zeg ik tevreden door de telefoon.

Aan de andere kant van de lijn luistert mijn beste vriendin.

Lijkt mij een mooi streven, zegt ze afwezig.

Ze is bezig met ons spelletje wordfeud, onder de twintig punten scoren is een no go en ik heb het haar in mijn laatste set erg lastig gemaakt om dat te halen.

Weet je dat ik op onze boot veel beter slaap dan thuis?, ga ik verder, al heb ik geen last van terugkomst turbulentie dit keer goed slapen blijft een probleem.

Manlief en ik hebben een droom en een goede oplossing voor mijn slaap probleem.

Een boot kopen waar je op kan wonen, een motorboot van ca. 17 meter.

Als wij ons huis zouden kunnen verkopen, en dat is lastig in deze tijd, dan was de enige rede om het niet te doen onze dochter.

Ze heeft het erg naar haar in onze nieuwbouwwijk, school, vriendinnen alles is binnen handbereik, dat zal niet zo zijn als wij in een haven gaan wonen, dilemma.

Tja, zegt mijn vriendin, jullie willen toch ook nog een hond?, gaat dat op zo'n boot.

Makkelijk, zeg ik, het wordt trouwens een Lakeland terriër, die is een maatje kleiner dan de Welsh terriër met het zelfde uiterlijk, maar is liever qua karakter, een van onze steiger genoten heeft er twee wat een schatjes hij heeft de fokker al gebeld om te vragen wanneer ze weer een nestje heeft.

Onze droom om te gaan wonen op een boot is geboren tijdens onze vakantie in Zeeland, wij zijn liefhebbers van varen echte bootjes mensen, dat huis dat kochten wij omdat wij dachten dat een tuin die wij niet hadden in de hoofdstad een plek was wat wij miste.

Inmiddels zijn wij er achter dat het niet hetgeen is waar wij gelukkig van worden.

We hebben nooit ingezien dat onze boot waar wij elk weekend op leven niet gecompenseerd kan worden door een paar vierkante meters groen.

Het is geen vergelijk als ik kijk over de dijk die ons scheidt van het ruime sop zoals in onze thuishaven, ruimtelijkheid vind je niet in een woonwijk wel op het water.

Rust en ruimte de eeuwige klots tegen je romp, het zachte wiegen op het water, nooit meer vaste grond onder je voeten als je thuis bent, lekker dobberen, niet zweven.

Huisje wordt in de toekomst bootje met beestje,als kindje vaste grond onder haar voetjes heeft dan verruilen wij aarde voor water.

TIEN

Vroeger op de lagere school had ik een meisje in de klas met de naam Tineke, ze deed haar naam eer aan ze haalde alleen maar tienen.

Tien het is het getal wat je geeft als je iets erg goed vindt, het hoogst haalbare je ben een topper als je de tien haalt.

Tien ik geef nooit een tien aan welk levens event ik ook meemaak ik houdt altijd de ruimte voor mij zelf om nog de mogelijk te behouden om nog iets mooiers mee te maken, een tien het is de top maar als je die geeft dan is er toch niks meer te verbeteren in je leven?

Wie wil nu aan de top leven, kom op zeg wat zou het leven saai zijn als het maximale is bereikt en dan?

Dan kan het alleen maar minder gaan, dus.

Tien, een mooi rond cijfer een top prestatie in ons cijfer systeem, tien is een belofte voor de toekomst. En toch is tien niet altijd een cijfer wat je als uitermate goed kan beschouwen, wat wij nog niet hadden meegemaakt is dit cijfer uitgedrukt in beaufort......

Aan het einde van de morgen gooide wij de trossen los in Bruinisse, een weekje Grevelingen zat er op het was tijd om aan de terugreis te beginnen.

Op internet had ik nog even het weer gecontroleerd, een klein regenwolkje boven de Roompot was de voorspelling prima dan hoef ik maar even mijn niet geheel droog houdende zeilbroek aan, die na twaalf jaar trouwe dienst enige tekenen van verval als in lek plekken begint te vertonen.

Met een klein 'drietje' hijsen wij de zeilen, aan de wind loopt ons schip makkelijk vijf knopen ondanks de weinige wind. Gemoedelijk varen wij net buiten de vaargeul van de vrachtschepen snelweg die de Oosterschelde kent.

Het o zo rustige weerbeeld veranderd binnen een half uur in een niet voorspelde dreigende donkere lucht, we zien wolken samensmelten tot een weerzinwekkende lucht, het oogt als een uit een B film geplukte aankondiging voor een spannend moment. In de werkelijkheid is dit ook een aankondiging voor serieuze schit is op het water overigens.

Zeilen naar beneden en snel, dit soort luchten ga je niet tarten.

Met donder en geweld nadert het onvriendelijke uitziende wolken gebied ons, het begint te regenen, hard te waaien en te hagelen.

Oké dit is de zomer in Nederland denk ik als ik de natte plekken in mijn zeilbroek begin te voelen.

Maar dit was slechts het begin nog geen twee minuten later grijpt de windhoos die zich heeft verstopt in dit bizarre weer ons schip. Ik zie geen hand voor ogen in een kogelregen van hagelstenen en ben even compleet mijn oriëntatie kwijt.

Uit het niks doemt er een vrachtschip op we worden er naartoe geblazen, op onze buiskap alleen al lopen wij 5,6 knoop snelheid.

Shit! we liggen op ramkoers!, schreeuw ik naar manlief, ik kan haar niet houden!

Manlief springt achter het stuur en trekt haar met volle kracht in haar achteruit, opgelucht zien wij het vrachtschip aan ons voorbij trekken, maar het het blijft spannend, de wind blijft aanzwellen onze bijboot die achter het schip hoort te drijven is een soort luchtkussen die allerlei acrobatische toeren uithaalt aan het een lijntje.

De hagelstenen zo groot als knikkers bekogelen ons en ons schip.

Radar aan! roept manlief.

Ik druk de radar aan, het scherm kleurt oranje.
Vlot leg mijn man uit hoe ik het beeld zo kan krijgen dat de bui die de oranje vlek veroorzaakt weggefilterd kan worden.We zien nu de schepen om ons heen in beeld, we liggen veilig net buiten de vaargeul.

Zo snel als deze bizarre bui kwam, zo snel is hij weer verdwenen.

We maken de schade op, het heklicht bungelt aan een draadje op de spiegel van ons schip, de houder van de vlaggenstok is krom gebogen en het bijbootje mist één peddel.

Het had veel erger kunnen zijn, een schip vaart ons tegemoet, op het dek is iemand bezig de restanten van het grootzeil bij elkaar te binden, jammer deze mensen waren blijkbaar te laat met het strijken van hun grootzeil. Materiële schade is niet fijn maar overkomelijk al moet er niet aan denken wat er was gebeurd als we dat vrachtschip hadden geraakt....

Rustig pruttelen we richting de Zeeland brug, het bascule gedeelte waar wij door moeten staat open we gaan het niet halen.

De zeilen kunnen wel weer omhoog, zegt manlief.

Laat maar even ik geloof dat ik nog even bij moet komen van het donder en geweld, zeg ik.

Op onze windmeter zien we dat er op 0,2 knoop na er een tien stond.

Stoten negen hebben we wel meegemaakt in het verleden maar een tien, dat niet.

Mijn neus is weer eens op het ontzag wat je voor de element moet hebben gedrukt, en dat niet alleen ik ben trots op mijn man, op zijn manier van omgaan met dit soort dreigende situaties.

Hij heeft weer eens laten zien dat hij een eerste klas schipper is, en daar is maar één cijfer voor.

Een tien......

Mosselen en oesters

Hebben jullie nog de Reeds liggen?
De dienstdoende havenmeester die sinds ze de vorige eigenaar van het winkeltje er uit hebben gegooid wegens zijn drank probleem de zaak draaiend moet houden kijkt mij appelig aan.
De wat?
De Reeds, je weet wel de nautische bijbel voor de Noordzee, en doe ook maar de Imray C30 die zijn we thuis vergeten.
De Imray wat?
De oversteek kaart naar Dover, die daar. Ik trek de kaart die ik bedoel uit het rek.

Ik reken een belachelijk laag bedrag af en zie later op de bon dat de prijzen die in euro gerekend zijn eigelijk pond prijzen zijn.
Dat was onze soms iets wat dronken vorige uitbater van de nautische winkel niet gebeurd, ondanks dat hij nooit nuchter was wist hij wel het verschil tussen ponden en euro's.
Laat maar, ik koop deze nautische noodzakelijkheden toch met een illusie dat we weer eens van oudsher naar het buitenland varen in de wetenschap dat we waarschijnlijk niet verder komen dan Zeeland.
Dromen zijn leuk en haalbaar als je geen rekening hoeft te houden met een klein meisje wat na ca. 5 uur varen je horensdol maakt met de vraag of we er al zijn.
Ga die maar eens vertellen dat je nog 9 uur verder gaat naar een haven waar weinig kinderen van haar leeftijd zijn nog leuke speel faciliteiten.
Met de Reeds onder mijn arm stap ik aan boord, gaan! die zee over naar..... uh, de Roompot en de Grevelingen.

Het kleine vaargebied wat Zeeland heeft (binnen een uur de volgende haven) heeft zo zijn voordelen ik heb eindelijk tijd om uitgebreid boeken te lezen, iets waar ik niet aan toe kom thuis of onder zeil, ik tuur liever naar de horizon als ik vaar en thuis zijn er altijd andere dingen te doen dan rustig met een boek op de bank zitten.
Kokkels en mosselen vliegen je hier om de oren in dat mooie stukje Nederland wat meer zon uren kent dan de rest van ons kleine k#t landje.
Samen met kindje zoeken wij bij laag water kokkels, de beestjes gaan een paar dagen mee als huisdier.
Dagelijks worden ze voorzien van vers zout water en krijgen ze een plekje in de schaduw.
Onder zeil varen ze mee in de putsemmer in de bakskist, tot een de geest geeft.
Dat is zielig het beestje die de naam Olivia van kindje heeft gekregen krijgt een waardig zeemansgraf, haar broertjes en zusjes die nog wel leven mogen ook weer vrij hun leven voortzetten in de zee vindt ons kindje.
Hop, overboord gaan onze huisdieren.

Die avond pulken we met genot hun soortgenoten de mossel uit hun schelpje, heerlijk vindt onze dochter ze volgende keer wil zij haar eigen pannetje met mosselen!

Over schelp dieren gesproken, ik heb eindelijk de tijd gehad om "de oester compagnie"  van Yvonne Floor te lezen. Niet een boek waarvan ik zeg het is fantastisch, ondanks dat het gaat over succesvolle mensen met een bipolaire stoornis. Ik heb betere boeken gelezen, ervarings verhalen als Tika van Alette van Bentum b.v.  Al past zij niet in het rijtje succesvolle mensen met een stoornis als je de maatstaf van Yvonne aanhoudt.
Je moet minimaal een baan hebben en een boek schrijven!
Oesters en mosselen, ik mis een beetje het mossel niveau in het boek, Nederlanders zijn niet open over hun ziekte is de conclusie van dit boek, de meerdeheid van de mensen die zij sprak woont in Amerika, Canada of Engeland, niet vreemd.
In ons land zijn wij zo gesloten als een mossel, nee geen oester dat is te veel luxe voor ons koude kikkerlandje, zelfs de psychiatrie adviseert je je schelp gesloten te houden als het gaat om openheid over je ziekte tegenover een werkegever.
Ik lees met een regelmaat frustratie tussen de regels van haar boek, stigma bestrijden sijpelt langszaam het boek binnen en dat vind ik dus het enige goede van dit boek, ik hoop dat deze mevrouw verder werk gaat maken van het openen van mosselen in onze hangcultuur, lijkt makkelijker dan het openen van oesters, gewoon even de kook er over en ze gaan open zou je denken toch?
Was het maar waar.....