Mosselen en oesters

Hebben jullie nog de Reeds liggen?
De dienstdoende havenmeester die sinds ze de vorige eigenaar van het winkeltje er uit hebben gegooid wegens zijn drank probleem de zaak draaiend moet houden kijkt mij appelig aan.
De wat?
De Reeds, je weet wel de nautische bijbel voor de Noordzee, en doe ook maar de Imray C30 die zijn we thuis vergeten.
De Imray wat?
De oversteek kaart naar Dover, die daar. Ik trek de kaart die ik bedoel uit het rek.

Ik reken een belachelijk laag bedrag af en zie later op de bon dat de prijzen die in euro gerekend zijn eigelijk pond prijzen zijn.
Dat was onze soms iets wat dronken vorige uitbater van de nautische winkel niet gebeurd, ondanks dat hij nooit nuchter was wist hij wel het verschil tussen ponden en euro's.
Laat maar, ik koop deze nautische noodzakelijkheden toch met een illusie dat we weer eens van oudsher naar het buitenland varen in de wetenschap dat we waarschijnlijk niet verder komen dan Zeeland.
Dromen zijn leuk en haalbaar als je geen rekening hoeft te houden met een klein meisje wat na ca. 5 uur varen je horensdol maakt met de vraag of we er al zijn.
Ga die maar eens vertellen dat je nog 9 uur verder gaat naar een haven waar weinig kinderen van haar leeftijd zijn nog leuke speel faciliteiten.
Met de Reeds onder mijn arm stap ik aan boord, gaan! die zee over naar..... uh, de Roompot en de Grevelingen.

Het kleine vaargebied wat Zeeland heeft (binnen een uur de volgende haven) heeft zo zijn voordelen ik heb eindelijk tijd om uitgebreid boeken te lezen, iets waar ik niet aan toe kom thuis of onder zeil, ik tuur liever naar de horizon als ik vaar en thuis zijn er altijd andere dingen te doen dan rustig met een boek op de bank zitten.
Kokkels en mosselen vliegen je hier om de oren in dat mooie stukje Nederland wat meer zon uren kent dan de rest van ons kleine k#t landje.
Samen met kindje zoeken wij bij laag water kokkels, de beestjes gaan een paar dagen mee als huisdier.
Dagelijks worden ze voorzien van vers zout water en krijgen ze een plekje in de schaduw.
Onder zeil varen ze mee in de putsemmer in de bakskist, tot een de geest geeft.
Dat is zielig het beestje die de naam Olivia van kindje heeft gekregen krijgt een waardig zeemansgraf, haar broertjes en zusjes die nog wel leven mogen ook weer vrij hun leven voortzetten in de zee vindt ons kindje.
Hop, overboord gaan onze huisdieren.

Die avond pulken we met genot hun soortgenoten de mossel uit hun schelpje, heerlijk vindt onze dochter ze volgende keer wil zij haar eigen pannetje met mosselen!

Over schelp dieren gesproken, ik heb eindelijk de tijd gehad om "de oester compagnie"  van Yvonne Floor te lezen. Niet een boek waarvan ik zeg het is fantastisch, ondanks dat het gaat over succesvolle mensen met een bipolaire stoornis. Ik heb betere boeken gelezen, ervarings verhalen als Tika van Alette van Bentum b.v.  Al past zij niet in het rijtje succesvolle mensen met een stoornis als je de maatstaf van Yvonne aanhoudt.
Je moet minimaal een baan hebben en een boek schrijven!
Oesters en mosselen, ik mis een beetje het mossel niveau in het boek, Nederlanders zijn niet open over hun ziekte is de conclusie van dit boek, de meerdeheid van de mensen die zij sprak woont in Amerika, Canada of Engeland, niet vreemd.
In ons land zijn wij zo gesloten als een mossel, nee geen oester dat is te veel luxe voor ons koude kikkerlandje, zelfs de psychiatrie adviseert je je schelp gesloten te houden als het gaat om openheid over je ziekte tegenover een werkegever.
Ik lees met een regelmaat frustratie tussen de regels van haar boek, stigma bestrijden sijpelt langszaam het boek binnen en dat vind ik dus het enige goede van dit boek, ik hoop dat deze mevrouw verder werk gaat maken van het openen van mosselen in onze hangcultuur, lijkt makkelijker dan het openen van oesters, gewoon even de kook er over en ze gaan open zou je denken toch?
Was het maar waar.....