Pfffff

De telefoon gaat ik zie een 010 nummer in het scherm staan.

Het is voor jou, zeg ik tegen manlief als ik hem de hoorn in zijn handen druk.

Gespannen kijk ik toe als hij zijn naam zegt, kruis mijn middel en wijsvingers, je weet maar nooit of het help...

Ja....ja..., hoor ik hem zeggen, gevolg door een lange stilte.

O, nee denk ik het is niet gelukt, verdomme.

Mijn vingers doen pijn ik knijp ze zo strak samen dat alle kleur verdwenen is, kom op mensen geef ons wat lucht, schreeuwen mijn vingers, ze verwoorden mijn gedacht.

Wij hebben het verdient wij hard werkende mensen die heel wat tegenslagen hebben gehad de afgelopen jaren.

Zes jaar geleden begon mijn man met zijn vorige baan, hij had de bijna onmogelijke taak een systeem op de markt te zetten wat aan alle kanten rammelden, en had hij een vrouw die doorsloeg en na vele opnames een diagnose kreeg waar wij in de jaren mee hebben moeten leren leven.

Hij presteerde het ondanks zijn moeilijke thuissituatie het bijna onmogelijke waar te maken en wereld wijd een agenten netwerk op te zetten die het inmiddels beter werkende product voor hen verkoopt.

En bedankt, zei zijn werkgever, we gaan de tent verkopen en ontslaan eerst wat dure mensen, want ja weet de volgende koper veel?

Het product is zo goed het verkoopt zichzelf wel.....

En daar sta je dan als hardwerkende man met een prettig gestoorde vrouw en hypotheek, een opgroeiend kind en een jonge hond.

Op straat.....

Op de koop toe blaas ik nog even de koppakking uit de familie volvo, loopt het roer van de boot vast en is de startmotor ook nog eens zwaar aan vervanging toe.

Ik maal 's nachts, het huis moet ook geschilderd worden, en oké hij heeft wel een zakcentje meegekregen als bedank voor zijn inzet maar dat is binnen een paar maanden op als wij rond moeten komen van die goed bedoelde bijdrage van het rijk voor mensen die geen baan hebben.

De banen liggen niet voor het oprapen, zeker niet in de branche waar mijn man werkzaam in is, toch ziet hij kansen en blijft positief.

Soms denk ik ook wel om mij niet te ontregelen, aan zijn houding en soms warrige geïrriteerde reacties merk ik hoe zwaar het voor hem is.

Ik zie kansen, zegt hij, dit is voor mij de kans om uit de niche markt waarin ik heb gewerkt een breder werkterrein op te zoeken.

Een paar keer zit hij dicht bij een baan, maar is er net iemand die iets beter in het profiel past.

We willen je graag hebben voor ons bedrijf, zet een P&O muts, we hebben zelfs nog gekeken of we nog een andere functie voor je hebben binnen het bedrijf.

Hartverwarmend maar het zet geen zode aan de dijk.

De banen zijn dun bezaaid, elke keer hijst manlief zich weer in het pak en heeft zijn hoofd vol met alles wat hij aan gegevens heeft kunnen verzamelen over het bedrijf waar hij solliciteert.

Het is afwachten en hopen op het beetje geluk wat je gegund wordt of niet.

Het zijn moeilijke tijden en jij en duizenden andere zijn op zoek naar dat beetje arbeid geluk.

Het is duimen of je vingers gekruist houden in deze tijd.

Voor mijn gevoel houd ik mijn vingers al weken in die spastische greep die geluk moet brengen. Elke keer weer als hij weg gaat voor een gesprek voor een nieuwe baan, op zoek naar een stukje toekomst en zekerheid.

Elke keer is er weer die hoop op een nieuwe functie voor manlief, soms krijgt hij per mail een afwijzing soms wordt hij persoonlijk gebeld, is het deze keer weer zo?

De stilte is killing, in de huiskamer hangt een onzichtbare beladen sfeer als hij door de telefoon luistert naar de P&O muts aan de andere kant van de lijn.

Zijn gezicht staat neutraal.

Shit, weer niet denk ik.

Hij draait zich om met de telefoon tussen zijn hoofd en schouder geklemd.

Geweldig! Zegt hij.

Je maakt mij echt heel erg gelukkig met dit bericht!

Zijn stem slaat over, ik voel de ontlading.

Pfffffffffffff.