Altijd wat

Voel jij eens, zegt manlief vanachter de stuurstand.

Voel wat?

Het roer draait zwaar, voel maar...

Ik voel een nieuw probleem opkomen, nee hè niet weer wat met das boot, liggen wij godverdomme eindelijk in het water, is er weer iets mis, koop een boord werk je dood en sta in het rood!

Ik borrel inwendig, ga geïrriteerd achter het roer staan en draai het stuurwiel van links naar rechts tot de aanslag en weer terug en mopper vervolgens dat het wel meevalt, al voel ik het verschil wel ik wil het niet laten merken ik heb geen zin in problemen, geen zin in het vervangen van de kogellagers, ik wil varen liever vandaag dan morgen.

Dan maar wat Popeye spieren kweken tijdens het zeilen omdat het stuurwiel wat zwaarder gaat.

Ik zie liever geen problemen, liever oplossingen of als iets niet op te lossen is, leer er dan maar mee leven.

Gaab je bagatelliseert altijd alles, zegt manlief, als de lagers kapot zijn hebben wij een probleem en moet het schip uit het water voor reparatie.

Ja en jij ziet altijd beren op de weg, bijt ik terug, jij gaat altijd uit van the worst case scenario.

Is het niet zo dat vorig seizoen het roer ook zwaarder ging aan het begin van het seizoen?

En kwam het uiteindelijk niet uit zichzelf los?

Jawel maar dit voelt anders, zegt manlief met een graf gezicht.

Je bagatelliseert de ernst van je situatie, hoor ik galmen stemmen uit een het verleden spreken.

Het werd mij jaren geleden veelvuldig gezegd tijdens opnames in het 'gekkenhuis' .

Je bent ernstig ziek, je zit hier niet voor niks.

Ik hoorde het aan maar dacht er het mijne over.

Ziekmakend vond ik deze omgeving en vroeg mij af waarom deze mensen hulpverleners werden genoemd, ze hielpen mij niet met opbouwen en mij weer op poten te krijgen ze wezen mij slechts op hetgeen ik niet meer kon, en waar ik voor moest oppassen.

Angst en onwetendheid regeerde, mijn wens om positief te blijven kijken naar de toekomst ook na diepe depressies en manische periodes werd afgedaan als bagatelliseren.

Ik was ziek en zij gingen voor mij zorgen op hun manier met veel medicijnen en door bij elk gesprek te benadrukken dat ik vooral op mijn stemming, slaappatroon en de impact die life events op mij hebben moest letten.

Daar wordt je echt niet beter van, er is namelijk altijd wel wat waardoor je van slag kan raken.

Er is altijd wel iets waar je hyper of down van wordt, dat is het leven heb ik bagatelliserend voor mijzelf uitgemaakt, met of zonder diagnose.

Is de dood van een man die ik zeer waardeerde een reden om van het padje af te raken?

Of is het mogelijk om het een plekje te geven een plekje in je hersenen waar je het ruimte geeft om te bedenken dat het fijn was deze man te hebben gekend maar dat het leven voor niemand eeuwig is, zijn gedichten naleest en met een glimlach het verlies van hem opslaat en herdenkt.

Als je weet waar je gevoelig voor bent dan kan je er rekening mee leren houden en je maatregelen treffen, zoals het leed van je afschrijven of bedenken wat het met je doet en hoe je er mee om kan gaan.

Ik bagatelliseer niet ik zie liever de mogelijkheid om om te gaan met moeilijke situaties door te relativeren.

En wat nu als de lagers van het roer echt kapot zijn?

Hoe ga je daar mee om, is het een drama of......

Is het.....

Gewoon een klein levens event, een probleem dat te verhelpen is al betekent het dat je weer een paar honderd euro armer bent en even niet kan varen.

So what, ik bagatelliseer liever met realisme.

Er is namelijk altijd wat.