Fuck de vakantie

Persoonlijk vind ik het een over gewaardeerd fenomeen, en wat ik al helemaal niet snap zijn de mensen die zeggen dat ze er aan toe zijn.

Wat bedoelen ze?

Wat betekend er aan toe zijn, wat zegt dat over hun leven dat ze zo denken, is die twee tot drie weken in een all inclusief in een of ander tropisch oord het walhalla waar de rest van het jaar naar toe geleefd moet worden?

Het fenomeen vakantie bestaat sinds halverwege de vorige eeuw als ik het goed heb, en dan bedoel ik dat de gemiddelde mens met vakantie ging, de elite was daarvoor de enige groep die dit deed, die hadden geld en tijd, Jan met de pet kwam niet verder dan een paar dagen op bezoek bij vrienden die wat verder woonde dat noemde men destijds vakantie.

Nee nu is dat anders, we moeten de wereld over trekken, de Taj Mahal zien en minimaal eens in het leven in nieuw Zeeland, Thailand of Zuid-Afrika zijn geweest, want verre streken geven een verrijking voor het foto boek wat we trots aan onze vrienden kunnen laten zien, we vergeten even de broeierig stank van wereld steden als Bangkok en Johannesburg de slechte hotelkamers en de diarree.

Vakantie het is fantastisch, niet omdat het het is maar omdat het het moet zijn, het is het eens per jaar verplicht genieten van de rust die het ons moet geven, wat een stress, het moeten genieten.

Niet voor niks worden mensen met een psychische aandoening gewaarschuwd voor dit fenomeen.

Vakantie geeft stress.

De VMDB, dat is de club van manisch depressieve mensen, heeft er niet voor niks er een heel nummer aan gewijd, vakantie haalt je uit je ritme de stress van het moeten genieten is soms te veel voor deze kwetsbare groep.

De voorbereiding en de angst voor ontregeling, want ja wat te doen als je van het padje raakt in het buitenland, ik zeg als je dat allemaal moet meenemen in je koffer, dan is die niet groot genoeg naar omstandigheden..

Ik ga al jaren niet meer met vakantie ik heb een bloed hekel aan reizen, ik zit het liefst gewoon daar waar ik mij thuis voel, en dat is mijn voordeel.

Ik stap een keer per jaar in het vliegtuig naar Zwitserland, daar heb ik een tweede thuis het huis van mijn vriendin, daar leert mijn dochter skiën, en vermaak ik mij onder aan de piste met een boek en drink ik 's avonds gezellig een wijntje met mijn vriendin.

In de zomer pakken wij een paar weken de boot en zien wel waar de wind ons brengt, en dit na jaar ga ik naar het vaderland van mijn moeder Suriname, dat is geen vakantie dat is snuffelen aan je roots.

De enige stress die ik heb is die van manlief, die vind nog altijd dat hij in die weken dat hij vrij is dat hij dan verplicht moet genieten en daar hoort mooi weer bij...............

Ik pest hem er wel eens mee, als ik het weer bekijk zie ik dat het volgende week als wij op stap gaan een stukje minder is qua voorspelling dan, het zou zomaar kunnen gaan regen.

Shit dat hebben wij weer is het twee weken schitterend weer, slaat het weer om als wij weg willen. zegt hij zuchtend.

Hij is van de generatie verplicht genieten, net als ik maar op de een of ander manier kan het mij niet schelen dat ik niet het walhalla tegen kom, ik zeg fuck de vakantie en het verplicht moeten genieten.

Kan je het geluk van het leven samenvatten in die paar weken?

Ik vind het bijna triest als je denkt dat dat zo is.

Ik zit nu in mijn tuin, het is weer een zwoele avond, de muggen vinden mijn kuiten, ik sla ze weg maar bedenk mij dat het over een paar maanden een bijna genot is dat het mogelijk was dat ik zo lang buiten kon zitten dat ze de mogelijk hebben om dat te doen, ik ga gelukkig niet met vakantie, wij gaan wel een paar weken naar ons drijvend huisje, wat ons ergens gaat brengen afhankelijk van de wind.

Dat is geen vakantie, dat is gewoon stress-loos genieten.

Foto gemaakt door kindje, zonsondergang in Stavoren.

Weer

Dat het een koud voorjaar was dat was uniek, het is ruim veertig jaar gelden dat het zo koud was, tot een week geleden was het koud, nat, koud en nat.

We boeken een last minute, zegt manlief, ik ga niet varen met dit weer.

Op het moment dat hij het zegt slaat het weer om als of het luistert, en de ongenoegen van zijn woorden wil vergoeden.

Op twitter roept weerman Gerrit H.; zie je wel het kan wel, mooi weer in Nederland!

Heel Nederland bedankt hem en zijn collegae voor het mooie weer.

Ik kijk naar de antwoorden, vreemd vind ik het waarom zou je een weerman bedanken voor mooi weer? Alsof hij daar invloed op heeft!

Weer, het was de gedachte toen ik op de fiets een paar weken geleden naar de poli trapte.

Het was bijna een half jaar geleden dat ik voor het laatst het aftandse gebouw betrad.

Wat doe ik hier, het gaat al jaren goed, jaren lang trapte ik door het Amsterdamse bos naar die plek waar het altijd winter was voor mijn gevoel.

Als was de zomer een paar weken nog ver te zoeken in mij scheen de zon.

Het gaat goed, al jaren heb ik de ziekte in de hand, dit voorjaar was een goed voorbeeld van hoe ik mijn triggers kan genereren tot een periode van lichte ontregeling, die hanteerbaar is.

Manlief verloor zijn baan een goede vriend ging dood, mooie gesprekken had ik met Piet voor zijn dood, dat gaf wederzijdse rust.

Die baan die komt wel weer, bespraken manlief en ik, neem je rust, financieel passen we wel een mouw eraan desnoods verkopen wij de boot.

Als ik in haar kamer zit neemt ze weer de tijd, wil weten hoe het gaat hoe mijn dochter het doet en hoe het met werken gaat, en of manlief weer werk heeft.

Het is omdat het ochtend is en wij koffie drinken maar het gesprek heeft meer weg van een theekransje.

Weer, ik ben er weer welke keer denk ik terug als is er heen fiets naar de eerste keer, ruim 6 jaar geleden  fietste ik naar de crisis dienst in Amsterdam, omdat de huisarts dat nodig vond, er is veel gebeurd in die jaren, en nu nu fiets ik voor mijn gevoel voor de laatste keer naar de GGZ, ik wil weer weg zo als altijd.

Je straal rust uit zegt mevrouw de psychiater.

We praten over hoe ik omga met de ziekte en het oplossen van de trigger gevoeligheid.

Ze denk dat het beter met mij gaat omdat ik met name rond mijn zwangerschappen veel last had van de stoornis, en nu jaren later daar minder last van heb.

Ik kijk haar smalend aan.

Ik vraag haar of ze er wel eens stil bij heeft gestaan dat het mogelijk is om om te gaan met wisselende stemmingen als je weet waar je gevoelig voor bent, en dat het niet altijd nodig is om daar medicijnen voor te gebruiken, ik ga haar niet vertellen dat ik de hel in mijn hoofd heb leren accepteren, veel praat met mijzelf en vooral door rustig te leven een begrijpende man en veel structuur, de shit heb leren redigeren.

Wat dat betreft zijn psychiaters net weer-mannen en vrouwen, ze voorspellen maar weten niet wat er gaat gebeuren, met het verschil dat ze medicijnen aan de mensen geven en denken daarmee invloed te hebben op het weerbeeld van de gevoelens van de mensen.

Ik heb het geloofd en een tijd lang in de nevel van het bestaan geleefd, tot ik mij bedacht dat de zon mag schijnen en ik de schaduw af en toe moet zoeken en het kan regen en ik een paraplu mee moet nemen.

Ik zoek de stormen niet meer op hoe graag ik ook de toppen van de berg ze zou willen begroeten, ik weet hoe diep de dalen zijn.

Soms vraag ik mij af wat ik nog op die poli doe ik kan mij goed redden, maar toch laat ik mij verleiden tot een nieuwe afspraak.

In het najaar zie ik haar weer, omdat ik nooit zeker ben van mijn weer, of dat het mij weer lukt om de gevoeligheid te weren.

Deze ziekte is net zo onvoorspelbaar als het weer, en net als weer-mannen en vrouwen kunnen psychiaters op korte termijn wel iets zinnigs zeggen.

Champagne over de schutting

Na vele jaren kan je de balans opmaken, vele van mijn lotgenoten vertellen mij dat ze veel vrienden zijn verloren, en dan denk ik in hoe verre waren het dan je vrienden.

Ik maak een onderscheidt tussen vrienden, echte vrienden, kennissen en vage kennissen.

Wat is de definitie van een echte vriend wat is de definitie van een kennis en wat valt er überhaupt, te definiëren op dit gebied.

Er is geen maatstaf voor een ieder heeft zijn eigen invulling in het gewone leven maar ook in het leven wat een tijd lang verguld was van tegenslagen.

Wie was er voor je en wie is er nu voor je.

Ik heb een schoonmoeder en dus een echtgenoot die heel wat tegenslagen hebben gehad, zijn vader liet het leven op een vervelende manier, liet zijn familie achter met een blamage waar het Gooi jaren over sprak.
De vrienden van toe het goed met hen ging dropen stuk voor stuk af, er viel niks meer te halen, de rijkdom was niet meer op het niveau waar zij van konden profiteren.

Echte vrienden dus..........

Manlief en familie bouwde uit de brokstukken hun bestaan weer op met de vrienden die ze op een hand konden tellen.

Het leven ging door hij trouwde met mij, een op het oog stabiele vrouw die hem hielp om te gaan met het verlies van zijn vader en het verlies van alles waar zijn vader voor stond maar wat in een klap weg was gevaagd.

En ze leefde nog lang en gelukkig......

Dat deden ze zeker, niet.

In de jaren ontwikkelde ik een ziekte die sluimerend aanwezig was en tot volle uiting kwam toen alles stabiel leek in ons leven, huisje boompje, kindje, crisis....

We woonde net in een nieuwbouwwijk, we leerde onze nieuwe buren kennen bij een uitleg avond voor kopers die de project ontwikkelaar had georganiseerd.

Bij aankomst meldde wij ons bij de balie, achter ons stonden een kaal geschoren man en een hoogblonde dame met te veel make-up.

Ik kijk zijdelings naar ze, en hoop dat ze bij de verkeerde zaal staan te wachten.

Als wij onze naam doorgeven en ons bouw nummer noemen, hoor ik haar in plat Amsterdams zeggen; o wat leuk dan zijn jullie onze buren!

Met een smile die past in een tandpasta reclame begroeten wij onze nieuwe buren, leuk!

Vrienden kies je buren krijg je, het is net familie in die zin.

In den beginnen deden wij onze best, niet alleen met hen maar ook met de rest van de buurt, ik was voorzitter van ons stukje nieuwbouwwijk, we hielden vergaderingen deelde onze bevindingen met de buurtjes en de buurt, brachten de hele bouw tot een happy end en borrelde in het begin vaak met elkaar, gezellig we leken wel vrienden.....

Totdat Gaab gek werd, en de afstand immens groot werd, niet dat men het recht in mijn bek zegt hoor, dat is niet netjes.

Maar ja die Gaab die nette vrouw die nota bene de voorzitter was!
Die is compleet van het padje af, ze is opgenomen, ze is gek!

De buurtje hebben nog wel netjes onze dochter een paar dagen opgevangen na school de eerste dagen na een crisis, maar daarna was het over.

Terwijl ik in het ziekenhuis verbleef en mijn man met hulp van familie kindje opving, ging de buurt gezellig met elkaar naar het strand en ondernam dingen, er is nooit iemand geweest die dacht hé laten we die twee ook eens meevragen, die twee die thuis zitten in het weekend terwijl hun moeder/vrouw is opgenomen.

Nee dat was te ingewikkeld voor ze dan hoorde ze misschien dingen die hun vrolijkheid zouden kunnen beschadigen.

Ik hoor wel eens dat mensen vrienden verliezen door tegenslagen of ziekte, ik ben geen vrienden verloren al mijn oude vrienden zijn nog steeds mijn vrienden, maar de buren en buurtbewoners?

Dat is een ander verhaal, die hebben besloten nadat Gaab gek werd het best wel eng is om haar en haar familie uit te nodigen voor buurt gezellig heden.

Als manlief thuiskomt en onze dochter en hondje bij mijn ouders logeren omdat het vakantie is is het een drukte van belang bij de buren, de buurvrouw is jarig, ze had gisteren verteld dat ze het morgen druk heeft maar ik had even niet de link gelegd met het feit dat ze misschien jarig kon zijn.

Al ik thuis kom hoor ik haar haar familie in de tuin. In plat Amsterdams wordt een ieder uit de familie en vriendenkring besproken.

Hier pa, een lekker bord nasi, hoor ik de buurvrouw zeggen.

O, oké dat bedoelde ze dus met dat ze 's avonds nog nasi moest maken.

De buurvrouw is jarig, ik hoor het door de schutting herken wat stemmen van buurtgenoten.

Wij worden niet meer uitgenodigd voor feestjes in de buurt dat komt ook omdat wij zelf nooit feestjes geven, en wij dus het stempel hebben die, die houden daar niet van en ja zij, zij is niet helemaal lekker dus uh dan nodigen we ze maar niet uit.

Ik krijg heel veel zin om mijn buurtbewoners even een ongemakkelijk moment te bezorgen, zeg ik tegen manlief.

Gaab doe normaal, zegt hij, ik ga naar bed ik heb morgen een belangrijke afspraak.

Ik pak een fles champagne en een stoel die ik bij de schutting zet, klim er op en kijk net zo lang in de tuin van de buren tot meerdere mensen elkaar ongemakkelijk aanstoten, buurtbewoners vooral, er val een stilte in de tuin.

Hé buuf, zeg ik vrolijk, gefeliciteerd!

Ongemakkelijk neemt ze de fles aan en bedankt.

Voordat ze überhaupt een verlate uitnodiging kan uitspreken vraag ik haar vriendelijk of ze rekening wil houden met mensen die echt vroeg op moeten, en wens haar een fijne avond.

Buren het zijn beste mensen maar geen vrienden, we hebben niks gemeen, wat er is gebeurd dat vinden ze nog steeds best wel eng, mijn echte vrienden stappen daar gelukkig over heen.

Eigenlijk hebben wij best wel een goede verstandhouding met de buren, ze zijn er voor de plantjes en de post tijdens vakanties, dat moet je koesteren dus gooi ik af en toe een fles Moët over de schutting gewoon omdat dat normaal is......

Power vrouwen

Ja maar jij werkt maar twee dagen, verdedigd manlief zich, als wij een discussie hebben over zijn nieuwe baan, over het feit dat hij het best zwaar vindt, de lange dagen die hij maakt, en ik hem bemoedig met de tekst wees blij dat je een baan heb in deze tijd, en over een paar maanden ben je er wel aan gewend.

Met andere woorden, tenminste zo interpreteer ik zijn opmerking, jij hebt makkelijk lullen met je baantje van twee dagen, en je zeeën van vrije tijd.....

Hij had net zo goed een harde trap in mijn ribben kunnen geven, het gevoel is het zelfde.

Ik haal adem maar voel de beklemmende pijn.

Er knapt iets in mij als of ik letterlijk een rib heb gebroken door deze virtuele trap, mijn longen vullen zich met bloed als de rib mijn longweefsel doorboord, de druk die het weefsel van mijn longen altijd op pijl houdt is weg, ik loop leeg, en tegelijkertijd vol en maakt de woede van het stuk gemaakte weefsel wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd zich meester van mij.

Een reeks schutting woorden vult mijn hersenen, ik wil uithalen terug slaan, vechten tegen het onbegrip wat zelfs mijn man ten toon spreidt.

Ik ik ik, uh ik, laat maar, stamel ik, ga maar naar bed je moet morgen weer vroeg op. Slaap lekker tot zo ik laat de hond nog even uit....

Ik wil geen ruzie maken, niet nu en nooit eigenlijk, maar wat een boute opmerking maakt hij, hij vergeet waar ik vandaan kom wat ik heb moeten doorstaan en hoe ik met vallen en opstaan deze baan kan hebben mede dankzij de flexibiliteit van mijn baas.

Wat is de pijn Gaab, vraag ik mijzelf af als ons hondje vrolijk haar neus achterna loopt en een spoor volgt.

Ooit was ik een carrière vrouw, een die de ambitie had die de vrouwen van mijn generatie nastreven, werken carrière opbouwen naast een gezin, geen probleem.

Wij dolle mina's van deze eeuw doen dat gewoon even.

Huisvrouw worden dat is een synoniem voor luiheid.

Mijn man verstond de kunst om mijn onderbuik gevoel van falen naar boven te halen, ik ben een mislukt exemplaar van de power vrouwen die mijn generatie moet zijn.

Wij wij zijn aan de macht of grijpen de macht, en het opvoeden dat moeten we maar over laten aan andere, als ik Jet Bussemaker moet geloven tenminste.

Of we moeten helemaal niet aan kinderen beginnen, zoals Heleen Mees, om vervolgens een getrouwd minnaar te stalken als hij het uit maakt, ja dat is echt een overtuigende manier van hoe het moet, echt een voorbeeld functie die deze 'vrouw in controle' ten toon spreiden, not.

Power, empowerment, termen die je krachtig op de oren worden geslagen tegenwoordig, mooie begrippen en in zekere zin waardevol mits je ze goed toepast in je eigen situatie.

Mevrouw de psychiater vroeg mij tijdens mijn laatste bezoek hoe het werken ging, en hoeveel mijn uitval percentage was.

0%

Dus je ben stabiel en houdt je werk vol?

Nee, ik werk niet als het niet gaat en werk meer als het wel gaat dus als ik het optel en aftrek kom ik op 100% werken.

Dat is knap, zegt ze.

Power vrouw, ik heb een ambitie, ik wil werken al doe ik het niet meer op het niveau wat ik eerlijk gezegd nog steeds ambieer, maar hé het is een lange weg die ik nog te gaan heb, wie weet komt het er nog van, power is de kracht die je in jezelf zoekt het vuurtje wat altijd sluimert, wat je koestert en met zacht blazen kan aanwakkeren tot een groot vuur.

De virtuele klap in mijn ribben voelt als en snel genezend schrammetje, ik kan weer ademen en slik het verdriet van het verlies, of als ik positief blijf denken de vertraging, van mijn carrière in.

Als ik thuis kom en onder de wol tegen manlief aan schurk, mompel ik nog een ding.

Schat ik werk niet maar twee dagen ik werk wel twee dagen, en heb mijn handen verder vol aan het zorgen voor jullie en het reguleren van de aandoening waar ik last van heb.

Weet ik lief, mompelt hij, zo bedoelde ik het ook niet.

Ik voel de pijn wegtrekken, het gemis van die carrière maakt plaats voor hetgeen ik nog wel kan iets wat mij veel geluk brengt.

Power.............