Power vrouwen

Ja maar jij werkt maar twee dagen, verdedigd manlief zich, als wij een discussie hebben over zijn nieuwe baan, over het feit dat hij het best zwaar vindt, de lange dagen die hij maakt, en ik hem bemoedig met de tekst wees blij dat je een baan heb in deze tijd, en over een paar maanden ben je er wel aan gewend.

Met andere woorden, tenminste zo interpreteer ik zijn opmerking, jij hebt makkelijk lullen met je baantje van twee dagen, en je zeeën van vrije tijd.....

Hij had net zo goed een harde trap in mijn ribben kunnen geven, het gevoel is het zelfde.

Ik haal adem maar voel de beklemmende pijn.

Er knapt iets in mij als of ik letterlijk een rib heb gebroken door deze virtuele trap, mijn longen vullen zich met bloed als de rib mijn longweefsel doorboord, de druk die het weefsel van mijn longen altijd op pijl houdt is weg, ik loop leeg, en tegelijkertijd vol en maakt de woede van het stuk gemaakte weefsel wat ik zo zorgvuldig heb opgebouwd zich meester van mij.

Een reeks schutting woorden vult mijn hersenen, ik wil uithalen terug slaan, vechten tegen het onbegrip wat zelfs mijn man ten toon spreidt.

Ik ik ik, uh ik, laat maar, stamel ik, ga maar naar bed je moet morgen weer vroeg op. Slaap lekker tot zo ik laat de hond nog even uit....

Ik wil geen ruzie maken, niet nu en nooit eigenlijk, maar wat een boute opmerking maakt hij, hij vergeet waar ik vandaan kom wat ik heb moeten doorstaan en hoe ik met vallen en opstaan deze baan kan hebben mede dankzij de flexibiliteit van mijn baas.

Wat is de pijn Gaab, vraag ik mijzelf af als ons hondje vrolijk haar neus achterna loopt en een spoor volgt.

Ooit was ik een carrière vrouw, een die de ambitie had die de vrouwen van mijn generatie nastreven, werken carrière opbouwen naast een gezin, geen probleem.

Wij dolle mina's van deze eeuw doen dat gewoon even.

Huisvrouw worden dat is een synoniem voor luiheid.

Mijn man verstond de kunst om mijn onderbuik gevoel van falen naar boven te halen, ik ben een mislukt exemplaar van de power vrouwen die mijn generatie moet zijn.

Wij wij zijn aan de macht of grijpen de macht, en het opvoeden dat moeten we maar over laten aan andere, als ik Jet Bussemaker moet geloven tenminste.

Of we moeten helemaal niet aan kinderen beginnen, zoals Heleen Mees, om vervolgens een getrouwd minnaar te stalken als hij het uit maakt, ja dat is echt een overtuigende manier van hoe het moet, echt een voorbeeld functie die deze 'vrouw in controle' ten toon spreiden, not.

Power, empowerment, termen die je krachtig op de oren worden geslagen tegenwoordig, mooie begrippen en in zekere zin waardevol mits je ze goed toepast in je eigen situatie.

Mevrouw de psychiater vroeg mij tijdens mijn laatste bezoek hoe het werken ging, en hoeveel mijn uitval percentage was.

0%

Dus je ben stabiel en houdt je werk vol?

Nee, ik werk niet als het niet gaat en werk meer als het wel gaat dus als ik het optel en aftrek kom ik op 100% werken.

Dat is knap, zegt ze.

Power vrouw, ik heb een ambitie, ik wil werken al doe ik het niet meer op het niveau wat ik eerlijk gezegd nog steeds ambieer, maar hé het is een lange weg die ik nog te gaan heb, wie weet komt het er nog van, power is de kracht die je in jezelf zoekt het vuurtje wat altijd sluimert, wat je koestert en met zacht blazen kan aanwakkeren tot een groot vuur.

De virtuele klap in mijn ribben voelt als en snel genezend schrammetje, ik kan weer ademen en slik het verdriet van het verlies, of als ik positief blijf denken de vertraging, van mijn carrière in.

Als ik thuis kom en onder de wol tegen manlief aan schurk, mompel ik nog een ding.

Schat ik werk niet maar twee dagen ik werk wel twee dagen, en heb mijn handen verder vol aan het zorgen voor jullie en het reguleren van de aandoening waar ik last van heb.

Weet ik lief, mompelt hij, zo bedoelde ik het ook niet.

Ik voel de pijn wegtrekken, het gemis van die carrière maakt plaats voor hetgeen ik nog wel kan iets wat mij veel geluk brengt.

Power.............