MOWeeeeh

De week voor de jaarlijkse happening oefen ik mijn Duits nog even in de haven met onze Duitse haven genoten , niet dat ik het echt nodig heb want het evenement is vergeven van de Nederlandse vertegenwoordigers, ik hoef slechts mijn biertje, wijntje en een dank woordje in het Duits uit te boeren tijdens dit jaarlijkse terug kerende keuken evenement net over de grens.

De MOW, ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens weet waar deze letters voor staan maar het is de jaarlijkse beurs in Duitsland waar alle toonaangevende Duitse keuken fabrikanten hun noviteiten laten zien, vind u het geen mooi woord ?

Noviteiten.

Wie verzint het.

In de ruim 16 jaar dat ik actief in de handel ben, en dan trek ik de drie jaar arbeidsongeschiktheid af,

anders was het bijna twintig jaar actieve dienst om de mensheid van een mooie keuken te voorzien, ben ik met een regelmaat in de zogenaamde spaanplaat driehoek over de grens geweest. Het is een gebied wat een paar honderd of meer vierkante meters bestrijkt, het zenuwcentrum op het gebeid van het assembleren van spaanplaat tot een meubel, veelal gebuikt als basis voor de keuken, de kasten.

Het is eens per jaar lachen met de keuken boeren, het is een toneelstukje, groot doen ook in deze tijd, je lacht je dood om die blaaskaken die nog steeds verkondigen dat ze het goed doen ondanks de recessie,

natuurlijk.

Het is een tenenkrommend geheel, waar overigens de vrouw in de handel nog steeds gezien wordt als een administratieve dame of een gastvrouw.

Ik erger mij soms aan de denigrerende opmerkingen van vertegenwoordigers die nieuw zijn en mij niet kennen en denken dat ik een dametje ben die de klant van koffie voorzie, opmerkingen als, ja ook voor jou is het belangrijk om te zien wat de noviteiten zijn, beantwoordt ik met een grijns.

Ik laat ze in de waan ik hoef mij niet te profileren zeker niet als zijn baas mij met drie zoenen tegemoet treed en de opmerking maakt dat het geweldig is om mij te zien en dat hij mij graag de noviteiten laat zien omdat een ontwerper als ik daar zeker blij van zal worden.

Dan ziet de bek vol tanden van zijn onderdaan er erg grappig uit.

Leunend tegen een opstelling lul je nog even gezellig met deze en of gene om vervolgens in den avond met te veel drank in mijn mik mijn hotelkamer in te rollen om de volgende ochtend zo monter mogelijk aan het ontbijt te verschijnen voor weer een dag keuken boeren gelul aan te horen en een paar dingen te zien die een meerwaarde voor mijn werk kunnen zijn.

Reten vermoeiend.

Gaab, na vorig jaar zei je dat je dit jaar niet meer naar Duitsland ging, zei mijn beste vriendin als ik haar een week voor vertrek mededeel dat ik weer een paar dagen naar Duitsland ga voor de jaarlijkse beurs.

Het is je weer slecht bevallen de terugkomst, je had er nog weken last van, herinnerd ze mij.

Ja,ja, ja maar ik kan er niet onderuit, moet erheen, en dit jaar ga ik het anders doen, blijf niet met de mannen hangen in de stube, ga op tijd naar bed echt, zeg ik ter verdediging van het feit dat ik weet dat dit drie daagse beurs bezoek eigenlijk nooit goed is gevallen.

Het blijft een uitdaging, dingen doe waarvan je weet dat het de dagelijks ritme zwaar in de weg zit en voor een ontregeling zorgt.

Maar is het zo dat ik daarom dit uitje moet vermijden omdat het beter voor mij is?

Zo ben ik niet ik wil altijd de grens opzoeken van het mogelijke, het onmogelijke omzeilen door het elke keer weer te proberen op een andere manier.
De weg is met hobbels maar elke keer als je hem neemt leer ik de onregelmatigheid beter kennen, het aanleren de hobbels anders te nemen en uiteindelijk te kijken of er een nieuwe weg ontstaat.

Het plaveisel van het normale leven kent ongenoeglijk gezien onvoorspelbare hobbels die ik liever niet zie maar die mijn weg soms onredelijk in de weg staan.

Normale mensen kunnen dagen achtereen dingen doen die buiten hun normale dagbesteding staan om vervolgens gewoon weer de draad op te pakken.

Ik niet ik heb dagen nodig om mijn hersenen weer in een structuur te krijgen die enigszins normaal overkomt, ook voor mij.

Ik heb een volle agenda als ik terug kom maar besluit de meerderheid te schrappen omdat ik het mij niet kan permitteren om te ontregelen. Ik ben namelijk gestoord genoeg om gewoon te doen.

Het is zuur maar de MOW was belangrijk om mee te maken om nieuwe dingen op mijn vakgebied te zien om mijn klanten te kunnen bedienen van het nieuwste op keuken gebied.

Ik schraap mijn agenda leeg met de spatel die het onderste uit de kan mag halen.

Na een beurs als dit, die een input heeft waar ik nog dagen last van heb, kan ik even niet de rest van de wereld aan, het is keuzes maken, wat is belangrijk.

Mijn gezin, mijn werk en meer niet.

Mijn leven doet soms MOWeeeeH

es tut weh

Maar het is mijn keuze.