Easy opening

Mensen zijn altijd opzoek naar gemak en het verbeteren ervan, zo probeer ik sinds enige tijd de easy opening van de AH buitenlandse kazen van de 'vers afdeling' te open met het gemak die de mensheid zou moeten dienen,.

Mooi die vernieuwing maar is alles wat nieuw is ook een verbetering?

Ik volg de instructie, stikker er afhalen en dan de stikker die er onder zit met twee handen uiteen trekken, de eerste keer dat dit niet lukte gaf ik mijn vette handen de schuld, de tweede keer gaf ik mijn haast de schuld, de derde keer die scheepsrecht zou moeten zijn ging ik goed voorbereid te werk.

Eerst handen wassen, goed afdrogen en rustig de stikker verwijderen en met twee handen met evenredig verdeelde kracht rustig de easy opening openen.

Rustig!

Het gaat lukken,

Nee, het opent niet, de stikkers schuren wel, maar het kaasje blijft in zijn veilige verpakking, heel easy.

Het enige wat easy gaat is gewoon ouderwets de schaar in de verpakking zetten en het kaasje ontdoen van zijn niet eetbare plastic omhulsel.

De AH heeft op de plek waar de verpakking had moeten open nog een keurig hard plastic kaartje gelegd met een aanprijzing hoe lekker romig hun kazen zijn.

Wat een geld verspilling, wikkel die kazen gewoon ouderwets in een stukje plastic folie, klaar.

Dan weet je waar je aan toe bent, dat je gewoon een schaar moet pakken om de verpakking te open.

Ik kan de evolutie in de kaas verpakking helaas vergelijken met de voortgang in de psychische gezondheid zorg.

De verpakking is veranderd, zo heeft mijn GGZ een heel mooi nieuw pand betrokken, tenminste dat vinden zij.

En hebben wij sinds een paar jaar een echte hoogleraar met als leerstoel de bipolaire stoornis.

Mooi vooruitgang, er gaan verbeteringen komen.

Ik kreeg een brief binnen van de GGZ of ik als gediagnostiseerd bipo gestoorde mee wilde werken aan onderzoeken.

Natuurlijk, doe ik dat als ik kan helpen aan verbetering dan doe ik dat graag.

Na een paar maanden radio stilte kwam er een brief, of ik en mijn soortgenoten onderwerpen konden verzinnen die ze zouden kunnen onderzoeken.

Wat?

Dus jullie hebben een leerstoel gecreëerd voor deze aandoening maar weten zelf niet wat er onderzocht dient te worden?

En ik maar denken dat de knappen koppen een heel scala aan onderwerpen die zij willen onderzoeken op de plank hebben liggen.

Het komt over als, wij weten het eigenlijk niet, weten jullie nog wat?

Over easy openingen gesproken.

Van de week dreigde mijn gestel en dan het hersens gedeelte daarvan af te zien van normaal functioneren, de drukte die altijd latent aanwezig is probeerde de overhand te nemen.

Teleurgesteld moest ik erkennen dat het mij weer niet ging lukken zonder bijsturing van medicijnen.

Ik telde de pillen die ik nog had liggen en kwam tot de conclusie dat gezien de maten van onrust en bijbehorende rariteiten ik niet voldoende pillen had.

In een mail aan mevrouw de psychiater, beschrijf ik wat er aan de hand is en verzoek haar vriendelijk een recept naar mijn apotheek te sturen.

Ik baal er altijd van, heb nog altijd de stille hoop dat mijn klachten vanzelf over gaan, dat deze aandoening van tijdelijke aard is en dat het iets is waar je overheen kan groeien als een kinderziekte.

Voor mijn gevoel verlies ik elke keer een stukje van mijzelf, als het weer zover is.

Het verlies gaat gepaard met stukje extra ontstemming in een periode dat mijn stemming al niet te harde is.

Ik vlieg een ieder en alles aan.

Zo ook mevrouw de psychiater als ze mij adviseert op extra rust te nemen en slaapmiddelen te slikken.

Dat is lekker makkelijk, dat advies van jou, bitch ik in een reactie op haar mail terug, rust nemen geen auto kunnen rijden door die pillen, daar kan ik als hardwerkende moeder echt wat mee, not.

Voor mij was haar goedbedoeld advies een easy opening om mijn frustratie bot te vieren.

Haar opening zin was goed bedoelt ze weet hoe veel moeite ik heb met medicijnen slikken, ze prijst mij met het feit dat het mij lukt om langere periodes medicijn vrij te leven.

Maar alles wat ze goed bedoelt zegt komt verkeerd binnen bij mij in dit soort periodes.

Ik vraag haar pinnig of ze wel beseft hoe zwaar het is, om op deze manier door het leven te gaan, dat je je ergste vijand dat nog niet gunt, maar dat het medicijn aanbod voor deze aandoening ook niet van dien aard is dat je daar vrolijk van wordt.

Voor mij zijn dit easy openers, om mijn frustratie bot te vieren, omdat het mij maar niet lukt om die verpakking die om deze ziekte zit goed te openen.

Ik druk een pil uit de strip, dat ging best makkelijk......

Easy Gaab.

Veilig voer.

In mijn koffer naar Suriname zit en hele berg Hollandse producten, de clichés zal ik maar zeggen, kaas, koffie, hagelslag, en alle andere dingen die in Suriname wel te krijgen zijn maar spuw duur zijn voor de mensen daar.

Het voordeel van het op vakantie gaan naar dit soort landen is dat je gewicht aan kleding zo laag is dat je met gemak de halve AH kan leeg kopen en dit mee kan nemen, zonder meer te betalen bij het afwegen van de twintig kilo die je “gratis”mee mag zeulen, in ons geval zestig kilo.

Suriname is het walhalla op kook gebied, elke morgen, en ik moet zeggen ik trok het niet elke morgen, zeulde mijn moeder ons of een van ons mee naar de markten en supermarkten die volgens haar allemaal om de hoek waren, maar gemiddeld twee tot drie kilometer lopen van ons appartement lagen, een taxi nemen al kost het geen drol daar, is uit den boze voor haar.

Waarom een taxi nemen? Lekker lopen dat is gezond!

In de vroege ochtend was het al niet te harde zo warm, ik had me binnen een dag aangeleerd een halve keukenrol in mijn tas te stoppen om het zweet wat met straaltjes van mijn lichaam liep mede door het moordend tempo waarmee mijn 79 jarige moeder zich voortbeweegt enigszins minder zichtbaar te maken, ik depte mij een ongeluk.

Ik begrijp nu waarom mensen in de tropen zich trager voortbewegen, mijn moeder is een uitzondering, laat ik haar maar een super trooper noemen.

In de meestal aftands uitziende uitbatingen die daar de naam supermarkt hebben en meestal gerund worden door chinees families die vreemd genoeg geen Nederlands en ook geen Surinaams spreken, ligt een kleurrijke afspiegeling van de smeltkroes die Suriname heet.

De schappen zijn rijkelijk gevuld met curry 's in twintig smaken, zoute amsoi kant en klaar, cassave op verschillende manieren bewerkt, Chinese mie de echte, manja's, pompelmoes, papaja en pinda sauzen mooi van smaak met grof gehakte pinda's zoals wij ze niet kant en klaar kunnen kopen in Nederland.

De kilo's Nederlandse producten die in Suriname achterbleven werden vervangen voor kilo's Suri producten die nauwelijks of niet te verkrijgen zijn in Nederland.

Mijn kasten zijn overvol, ik krijg een brandend verlangen om het te gebruiken, om het te delen met mijn omgeving de mensen die mij lief zijn.

Kom eten mensen schreeuwt een stem in mij, ik wil uitbundig zijn, genieten, de strubbeling die de reis veroorzaakt omzetten in een feestje, al weet ik dat dat stemmetje een naam heeft dat ontregeling heet.

Dus dat betekend, niet luisteren, je gedeisd houden voor een paar weken, een reis als dit heeft altijd uitwerking op mij al lukt het mij steeds beter om te gaan met, omdat ik het ken en dus herken en er rekening mee houdt.

Maar hoe lang, dat is altijd de vraag ik kan het helaas niet van te voren bepalen.....

Zaterdag komen er twaalf mensen eten!, zeg ik tegen manlief vorige week als hij thuis komt.

Wat! Gaab doe normaal, dat kan je niet aan!

Rectificatie, zeg ik snel, het zijn 6 volwassenen en 6 kinderen.

In een opwelling die gestuurd wordt door een overvolle kast met heerlijke producten en een geest die graag wil onthalen, heb ik onze vrienden uitgenodigd.

Een van onze vrienden staat op het punt de ARC te varen dat is de Atlantic Rally for Cruisers, ik zat aan de telefoon met zijn vrouw en opperde een gezellig afscheid etentje te organiseren, en hé dan is het ook gezellig als die andere vrienden van ons ook langs komen!

Leuk gezellig, gaan we doen!

Tegen al mijn regels van rust en regelmaat in begin ik aan de monster klus, het vullen van 12 monden, maar ik heb een voordeel ik kook veilig voer.

In de jaren heb ik mij gespecialiseerd in de native keuken die voor de helft de mijne is, een andere optie was stamppot, mijn Nederlandse kant zal ik maar zeggen maar dat kent een ieder.

Nee ik maak met de producten die overigens ook een trans-Atlantische oversteek hebben gemaakt de voor mij bekende gerechten.

Pastei, pindasoep, petjel, pom en roti.

Het voelt veilig, ik sta bijna tien uur in de keuken en kan heel kritisch zijn over het resultaat, maar mijn vrienden vinden het niet terecht als ik commentaar geef op mijn kookkunst.

Gaab, wil je niet zeggen dat de kip iets te lang is doorgekookt en dat de curry die je hebt gebruikt niet helemaal de spaak heeft die jij voor ogen had?

Vraagt een vriend mij vriendelijk tijdens het verorberen van de maaltijd, als hij nog een keer opschept, het smaakt gewoon heerlijk,zegt hij, geniet daarvan!

Ik ben blij dat te horen, en ben ook blij dat ik op veilig heb gekookt, al weet ik dat als ik mijn eten van die avond een Surinamers familie had voorgeschoteld ze echt een stuk kritischer waren geweest.

Ik kijk naar de tafel en zie een ieder lekker eten, de schalen gaan rond.

Ik bedenk mij dat ik die middag er redelijk doorheen zat, ik moest de kerrie aardappelen nog maken en de pastei, 's morgens stond ik om 7 uur naast mijn bed om met kindje naar de hockey te gaan, en het sporten van kindje heeft altijd al een redelijke input op mijn gestel, drukke clubhuizen gesprekken met ouders, aanmoedigen en de rest, een ieder met kinderen maakt het mee maar voor mij is de kakofonie aan geluiden en indrukken iets waar ik van bij moet komen.

Normaal ga ik altijd even een uurtje uitrusten van dit soort dingen, maar dit keer stond er nog een deel van het avondmaal op het programma.

Het niet nemen van rust kan slecht uitpakken bij mij, bedacht ik toen ik de aardappelen schilden.

Gaat even niet, die rust nemen op dit moment, ik moet nog zoveel doen.

Mindfull een aardappeltje schilletje dan maar, even zie ik het niet zitten, ik geloof dat het niet goed gaat, de aardappel krijgt een andere vorm mijn wereld draait naar het obscure, ik voel dat mijn hersenen een luikje openen naar een andere wereld.

Pillen dan maar? Afspraken afzeggen? Ja! roept een deel van mijn hersenen.

Of nee, nee Gaab, gewoon afmaken waar je mee bezig bent, focus je op het hier en nu, je bent veilig bezig, je maakt namelijk veilig voer, voor mensen wie je lief hebt, die je kent en die weten wat er aan de hand is met je, je hoeft niet maar je mag dit doen.

Nadat onze vrienden ons huis hebben verlaten zit ik op mijn aanrecht met een glas wijn, de tranen rollen over mijn wangen, manlief geeft mij een niet begrijpende knuffel.

Ik leg hem uit hoe ik mij voelde, zijn reactie is dat ik dit soort dingen dan maar niet meer moet doen.

Nee, schat ik moet het juist blijven doen het voelt goed, dat het gelukt is, dit is gewoon en reactie een opluchting die zich vertaalt in tranen.

Ik heb op veilig gespeeld al lijkt het niet zo nu, omdat de ontlading er anders uit ziet.

Maar ik heb een houvast, en dat is de koffer die ik altijd meeneem in mijn leven, de koffer gevuld met de producten waarop ik kan vertrouwen, die ik altijd voor mijzelf kan uitkoken, het veilige voer.

Toen ik je zag

Het is het verhaal van liefde passie en een verwantschap, die zou kunnen overwinnen, als beide gezond zouden zijn maar dat was niet het geval.

Toen ik jou zag, hij zong het zo mooi met waarschijnlijk het beeld van zijn geliefde Isa in het achterhoofd, het was een mooi liedje uit het hart gezongen.

Toen ik het boek kocht en las speelde het liedje continue in mijn hoofd.

Vanaf het moment dat hij overleed vroeg ik mij af, hoe was het voor jou.

In interviews die diverse zenders uitzonden rond je overlijden werd het mij duidelijk.

Jou verhaal verschilt niet zo veel van het mijne.

Vreemd genoeg voel ik een verwantschap met iemand waar ik niet veel mee heb.

Hij is die blonde acteur met die te grote bek, de populaire bijna macho man, die vreemd genoeg niet met een of ander model is getrouwd maar met een meisje wat niet de grootste schoonheid heeft uiterlijk gezien dan.

Maar de schijn bedriegt, dat blijkt als hij het leven laat.

Achter de voordeur die in hun geval het slot was op, en een scheidslijn tussen, een leven in de spotlights, en het rauwe bestaan van een echtpaar die te maken had met een ziekte die niet zichtbaar is omdat het van binnen zit.

Daar binnen was hij een man van diepe dalen, met manische hoogtepunten.

De schaamte en de schande die een psychische aandoening met zich meedraagt werden in hun wereld hun ondergang.

Niemand mocht het weten, niemand mocht het zien behalve de vrienden die toen het bijna te laat was een circulaire kregen met hoe slecht het met hem ging.

Een roep om hulp die te laat kwam.

Zij schrijft een boek over hun relatie, de liefde en eeuwige verliefdheid die ze voor elkaar voelen spreek hieruit.

Het lijkt alsof de liefde verbind dat het eeuwige zoeken naar geluk hun uiteindelijke ondergang wordt en hen verblind.

Is dat mijn geluk geweest?

Dat ik een man heb die niet altijd verliefd op mij is?

Is dat de rede dat ik nog leef, en hij niet?

Soms denk ik van wel, hij zag dat het niet goed was dat er hulp nodig was omdat ik veranderde op een ongelooflijke manisch depressieve manier. Zijn liefde uitte zich in zorgen voor.

Hij wist ook niet dat deze aandoening een naam had, maar liet mij wel meerdere malen opnemen na uitspraken als; ik wil dood.

Gelukkig luisterde de hulpverlening naar hem en niet naar mij, ik was namelijk niet ziek, hij was gek dat hij dit deed, niet ik.

Misschien is mijn geluk dat ik verbaal niet zo improviserend ben als Antonie en mij net niet uit de situatie kon lullen, ik ben immers geen acteur en dat is misschien mijn redding geweest.

Was het anders gelopen met het leven van Antonie vraag ik mij af.

Wat als hij wel opgenomen was geweest, wat als hij net als ik de juiste medicijnen had geslikt die je echt nodig hebt op momenten, in dit soort episodes.

Was hij dan te redden, net als ik?

Niemand kan het antwoord geven wat mij is gelukt hoeft niet voor hem te gelden.

Maar wat als,

die artsen van de crisis dienst wat verder hadden doorgevraagd, het zekere voor het onzekere hadden genomen net als bij mij, had hij dan nog geleefd?

Je kan de tijd niet terug draaien zeker niet voor hem, maar ik hoop dat Isa met haar boek de bewustwording van het generen voor en dus het verzwijgen van een aandoening als depressie en manische depressie wat wegneemt, deze ziekte zou dan heel wat minder slachtoffers hebben schat ik in.

Wat met hem is gebeurt is een gevolg van onwetendheid en de schaamte voor het uiten van een ziekte die je alleen maar serieus moet nemen.
Hulp vragen is eng, zelf ben ik er nog steeds geen ster in, maar het is soms broodnodig, gewoon omdat het een gevalletje leven of dood kan zijn.

Dank je wel Isa voor het feit dat je bijdraagt het obscure wat een psychische aandoening nog steeds omhult wat meer openbaarheid te geven.

Leer mij vissen

We lopen in de broeierige warmte langs de waterkant, rechts van ons aan de oever van de Paramaribo rivier zijn tentjes waar je kan eten en drinken, Parbo bier is de grootste sponsor van de horeca gelegenheden, bankjes stoeltjes parasolletjes overal staat het logo wat sterk op het Amstel bier logo lijkt, het enige verschil is dat in dit bier rijst is gebruikt bij het brouwproces.

Als je in Suriname komt moet je een djogo drinken, een literfles bier die je uitschenkt onder je tafelgenoten.

Het geeft een bepaalde samenhorigheid die je niet hebt als de ober je een glas getapt bier geeft en je vervolgens moet vragen om een volgende vulling van je glas, nee tegen de tijd dat de djogo leeg dreigt te raken wenk je de ober voor een nieuw, op min -5 graden gekoeld literfles bier, die je leeg schenkt in de temperatuur van gemiddeld 32 graden omgeving temperatuur, u mag zich nu bedenken hoe snel een fles leeg is.

Een van mijn trouwe lezers vroeg mij waarom ik niet uitgebreid over mijn verblijf in Suriname heb geschreven op mijn blog, was het tegengevallen vroeg hij zich af?

Nee dat is het niet al was het verassing element deze reis niet zo groot als de eerste keer dat ik in het land van mijn voorouders kwam nu ruim vier jaar geleden.

Ik schrijf niet uitgebreid omdat het een familie aangelegenheid was en het te privé is voor een blog, meld ik hem als antwoord.

En dat was het, een mooi samenzijn in het geboorteland van mijn moeder, een vrouw waar ik veel respect voor heb.

Heb ik wel eens verteld hoe haar leven is gelopen?

Een notendopje dan;

Als jonge meisje moest ze gaan werken bij rijkere familie in de stad, omdat het land van haar vader niet genoeg opbracht om de tien monden van haar en haar zusjes te vullen, ze mocht niet naar de middelbare school daar was geen geld voor.

Toen ze oud genoeg was vond ze een betaalde baan in een winkel in de stad, verloofde zich maar kreeg TBC wat destijds dodelijk kon zijn, de verloving ging uit, ze ging van haar gespaarde geld naar Nederland waar zij eerst van de TBC geholpen werd en vervolgens aangenomen werd voor de opleiding voor verpleegkundige die ze cum laude afronden, en dat alleen met een lager schoolopleiding.

Ze haalde haar kraamaantekening in het Gooi, ontmoete mijn vader trouwde en kreeg drie kinderen, om vervolgens naast haar gezin tot haar pensionering te werken als nacht hoofd in een bejaarde verzorgingshuis.

Pittige tante.

Wat is het verband tussen deze stukjes?

Ik ga het u nog niet vertellen er komt nog een losse flodder.

Ik bezoek onze plaatselijke super vandaag wij zijn inmiddels twee weken thuis, weer aan het werk en naar school, alles is weer gewoon, en ik moet eerlijk zeggen ik omarm gewoon.

Als ik de supermarkt inloop wordt ik aan geklampt door een medewerker van een of ander goed doel, of ik wat spullen wil kopen voor het goede doel tijdens mijn boodschappen ronde, en die bij het verlaten van de winkel aan hen wil doneren.

Het is voor hulpbehoevende.

Ik kijk naar de dozen achter haar, op de ene doos staat blik voedsel, op de andere ontbijt producten, op nog een staat rijst en pasta en op een doos staat toilet artikelen.

En waar gaat dat dan heen?

Naar het voormalig Oostblok, zegt de dame.

Mijn gedachte gaan terug naar Suriname, wij liepen langs de waterkant aan de waterkant schreeuwende Parbo uithangborden ons te gemoed.

De djogos staan her en der op tafel locale en toeristen drinken het met het mooie uitzicht op de Suriname rivier, een enkele zwerver zet er een aan zijn mond zittend op een bankje langs de rivier.

Wij lopen er langs links en rechts is er genoeg te zien de verleiding van het terras rechts van ons laten wij liggen.

Als je naar links kijkt zie je een rij houten gebouwen die voor het overgrote deel in handen van de overheid zijn.

Paramaribo stad staat op de lijst van wereld erfgoed van Unesco de houten huizen die in de koloniale tijd zijn neergezet dan.

Er zijn over het algemeen ministeries in gehuisvest.

Wij kijken verbaast naar het verschil in staat van onderhoud, zo staat het ministerie van justitie vreemd genoeg stak in de lak en huist het ministerie van volkshuisvesting in een zeer vervallen pand, wat klopt hier niet.

Het is humoristisch als je je bedenkt dat de president van Suriname nog al wat op zijn kerfstok heeft, geld genoeg heeft om half Suriname van een goed onderdak te voorzien en met justitie in verschillende landen niet echt bevriend is.

Ik besluit de twee panden op de foto te zetten gewoon om het contrast even vast te leggen.

Net zo goed als ik een foto heb gemaakt van de synagoge die naast een moskee staat hier in Paramaribo, hier in Suriname leeft armoede harmonieus naast rijkdom, en staan de heilige huizen van religies die elders op de wereld als jaren ruzie en oorlogen veroorzaken gebroederlijk naast elkaar.

Een man loopt ons tegemoet als ik de foto maak.

Hij spreekt mijn man aan.

Weet je wat daar staat, zegt hij trost.

Wat bedoel je? Vraag mijn man.

Die tekst die daar op het bord staat bij het ministerie.

No gi mi soso fisi leri mi uku!

Weet je wat dat betekend?

Nee, zegt manlief.

Geef mij geen vis, leer mij vissen...

Klats...

Zeg ik, die een herkenning ziet.

De dame bij de ingang van de supermarkt drukt mij een lijst in de hand met dingen die ik mag kopen voor de hulpbehoevende ex Oostblok mensen.

Kindje rukt het lijstje uit mijn hand, nog voor ik haar kan betichten van het feit dat dat niet netjes is leest ze het op; een pak rijst of pasta, gedroogde soep, biscuits, een pak koffie, tandpasta, bonen, mais....

Jullie staan hier volgens mij elk jaar, zeg ik tegen de dame.

Ja, dat klopt, zegt ze.

Ik ben net terug uit Suriname, en weet u, ik heb daar een spreuk gezien die heel mooi is en toepasselijk op uw goede doel.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Ze kijk mij aan alsof ik Russisch spreek.

Geef mij geen vis, leer mij vissen, leg ik haar uit.

Is het niet zo dat je met deze actie een afhankelijk creëert?

Is het niet beter om te investeren in middelen om deze mensen zelfstandig te maken dan dat je ze lukraak van voedsel voorziet?

De dame knikt.

Ik rol mijn winkel wagen de winkel in en hoor de dames van de inzamelingsactie praten over het geven van vis of het leren vissen.

Ik ben dol op vis en heb mijzelf weer leren vissen, in een troebel vijver die soms zo diep was dat ik de bodem zag, en af en toe de vis in mijzelf zag die zo hoog kon springen dat ik het maar niet aan de haak kreeg.

Vier jaar geleden was ik in het land waar dit bord destijds ook al stond, achteraf gezien heb ik het bord gelezen, ondanks dat ik geen Surinaams spreek begreep ik de woorden die daar stonden.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Mijn trip destijds was de omslag om het anders te gaan doen, ik stopte een maand na mijn terugkomst met onderhoud medicatie die de psychiatrie nodig achten in mijn situatie, ik ben door de hel gegaan maar weer op aarde geland omdat ik vond dat ik dat kon, ik moest leren vissen in mijn eigen vijver, leren omgaan met mijn gevoeligheid die best te genereren is als ik maar luister naar mijn signalen.

No gi mi soso fisis

Is vrij vertaalt stop mij niet onder met medicijnen als het niet nodig is.

Leri mi uku.

Leer mij om te gaan met mijn gevoeligheid.........

En dat stukje dat leert de GGZ je nog niet, dat moet je helaas nog steeds zelf doen.....