Veilig voer.

In mijn koffer naar Suriname zit en hele berg Hollandse producten, de clichés zal ik maar zeggen, kaas, koffie, hagelslag, en alle andere dingen die in Suriname wel te krijgen zijn maar spuw duur zijn voor de mensen daar.

Het voordeel van het op vakantie gaan naar dit soort landen is dat je gewicht aan kleding zo laag is dat je met gemak de halve AH kan leeg kopen en dit mee kan nemen, zonder meer te betalen bij het afwegen van de twintig kilo die je “gratis”mee mag zeulen, in ons geval zestig kilo.

Suriname is het walhalla op kook gebied, elke morgen, en ik moet zeggen ik trok het niet elke morgen, zeulde mijn moeder ons of een van ons mee naar de markten en supermarkten die volgens haar allemaal om de hoek waren, maar gemiddeld twee tot drie kilometer lopen van ons appartement lagen, een taxi nemen al kost het geen drol daar, is uit den boze voor haar.

Waarom een taxi nemen? Lekker lopen dat is gezond!

In de vroege ochtend was het al niet te harde zo warm, ik had me binnen een dag aangeleerd een halve keukenrol in mijn tas te stoppen om het zweet wat met straaltjes van mijn lichaam liep mede door het moordend tempo waarmee mijn 79 jarige moeder zich voortbeweegt enigszins minder zichtbaar te maken, ik depte mij een ongeluk.

Ik begrijp nu waarom mensen in de tropen zich trager voortbewegen, mijn moeder is een uitzondering, laat ik haar maar een super trooper noemen.

In de meestal aftands uitziende uitbatingen die daar de naam supermarkt hebben en meestal gerund worden door chinees families die vreemd genoeg geen Nederlands en ook geen Surinaams spreken, ligt een kleurrijke afspiegeling van de smeltkroes die Suriname heet.

De schappen zijn rijkelijk gevuld met curry 's in twintig smaken, zoute amsoi kant en klaar, cassave op verschillende manieren bewerkt, Chinese mie de echte, manja's, pompelmoes, papaja en pinda sauzen mooi van smaak met grof gehakte pinda's zoals wij ze niet kant en klaar kunnen kopen in Nederland.

De kilo's Nederlandse producten die in Suriname achterbleven werden vervangen voor kilo's Suri producten die nauwelijks of niet te verkrijgen zijn in Nederland.

Mijn kasten zijn overvol, ik krijg een brandend verlangen om het te gebruiken, om het te delen met mijn omgeving de mensen die mij lief zijn.

Kom eten mensen schreeuwt een stem in mij, ik wil uitbundig zijn, genieten, de strubbeling die de reis veroorzaakt omzetten in een feestje, al weet ik dat dat stemmetje een naam heeft dat ontregeling heet.

Dus dat betekend, niet luisteren, je gedeisd houden voor een paar weken, een reis als dit heeft altijd uitwerking op mij al lukt het mij steeds beter om te gaan met, omdat ik het ken en dus herken en er rekening mee houdt.

Maar hoe lang, dat is altijd de vraag ik kan het helaas niet van te voren bepalen.....

Zaterdag komen er twaalf mensen eten!, zeg ik tegen manlief vorige week als hij thuis komt.

Wat! Gaab doe normaal, dat kan je niet aan!

Rectificatie, zeg ik snel, het zijn 6 volwassenen en 6 kinderen.

In een opwelling die gestuurd wordt door een overvolle kast met heerlijke producten en een geest die graag wil onthalen, heb ik onze vrienden uitgenodigd.

Een van onze vrienden staat op het punt de ARC te varen dat is de Atlantic Rally for Cruisers, ik zat aan de telefoon met zijn vrouw en opperde een gezellig afscheid etentje te organiseren, en hé dan is het ook gezellig als die andere vrienden van ons ook langs komen!

Leuk gezellig, gaan we doen!

Tegen al mijn regels van rust en regelmaat in begin ik aan de monster klus, het vullen van 12 monden, maar ik heb een voordeel ik kook veilig voer.

In de jaren heb ik mij gespecialiseerd in de native keuken die voor de helft de mijne is, een andere optie was stamppot, mijn Nederlandse kant zal ik maar zeggen maar dat kent een ieder.

Nee ik maak met de producten die overigens ook een trans-Atlantische oversteek hebben gemaakt de voor mij bekende gerechten.

Pastei, pindasoep, petjel, pom en roti.

Het voelt veilig, ik sta bijna tien uur in de keuken en kan heel kritisch zijn over het resultaat, maar mijn vrienden vinden het niet terecht als ik commentaar geef op mijn kookkunst.

Gaab, wil je niet zeggen dat de kip iets te lang is doorgekookt en dat de curry die je hebt gebruikt niet helemaal de spaak heeft die jij voor ogen had?

Vraagt een vriend mij vriendelijk tijdens het verorberen van de maaltijd, als hij nog een keer opschept, het smaakt gewoon heerlijk,zegt hij, geniet daarvan!

Ik ben blij dat te horen, en ben ook blij dat ik op veilig heb gekookt, al weet ik dat als ik mijn eten van die avond een Surinamers familie had voorgeschoteld ze echt een stuk kritischer waren geweest.

Ik kijk naar de tafel en zie een ieder lekker eten, de schalen gaan rond.

Ik bedenk mij dat ik die middag er redelijk doorheen zat, ik moest de kerrie aardappelen nog maken en de pastei, 's morgens stond ik om 7 uur naast mijn bed om met kindje naar de hockey te gaan, en het sporten van kindje heeft altijd al een redelijke input op mijn gestel, drukke clubhuizen gesprekken met ouders, aanmoedigen en de rest, een ieder met kinderen maakt het mee maar voor mij is de kakofonie aan geluiden en indrukken iets waar ik van bij moet komen.

Normaal ga ik altijd even een uurtje uitrusten van dit soort dingen, maar dit keer stond er nog een deel van het avondmaal op het programma.

Het niet nemen van rust kan slecht uitpakken bij mij, bedacht ik toen ik de aardappelen schilden.

Gaat even niet, die rust nemen op dit moment, ik moet nog zoveel doen.

Mindfull een aardappeltje schilletje dan maar, even zie ik het niet zitten, ik geloof dat het niet goed gaat, de aardappel krijgt een andere vorm mijn wereld draait naar het obscure, ik voel dat mijn hersenen een luikje openen naar een andere wereld.

Pillen dan maar? Afspraken afzeggen? Ja! roept een deel van mijn hersenen.

Of nee, nee Gaab, gewoon afmaken waar je mee bezig bent, focus je op het hier en nu, je bent veilig bezig, je maakt namelijk veilig voer, voor mensen wie je lief hebt, die je kent en die weten wat er aan de hand is met je, je hoeft niet maar je mag dit doen.

Nadat onze vrienden ons huis hebben verlaten zit ik op mijn aanrecht met een glas wijn, de tranen rollen over mijn wangen, manlief geeft mij een niet begrijpende knuffel.

Ik leg hem uit hoe ik mij voelde, zijn reactie is dat ik dit soort dingen dan maar niet meer moet doen.

Nee, schat ik moet het juist blijven doen het voelt goed, dat het gelukt is, dit is gewoon en reactie een opluchting die zich vertaalt in tranen.

Ik heb op veilig gespeeld al lijkt het niet zo nu, omdat de ontlading er anders uit ziet.

Maar ik heb een houvast, en dat is de koffer die ik altijd meeneem in mijn leven, de koffer gevuld met de producten waarop ik kan vertrouwen, die ik altijd voor mijzelf kan uitkoken, het veilige voer.