Toen ik je zag

Het is het verhaal van liefde passie en een verwantschap, die zou kunnen overwinnen, als beide gezond zouden zijn maar dat was niet het geval.

Toen ik jou zag, hij zong het zo mooi met waarschijnlijk het beeld van zijn geliefde Isa in het achterhoofd, het was een mooi liedje uit het hart gezongen.

Toen ik het boek kocht en las speelde het liedje continue in mijn hoofd.

Vanaf het moment dat hij overleed vroeg ik mij af, hoe was het voor jou.

In interviews die diverse zenders uitzonden rond je overlijden werd het mij duidelijk.

Jou verhaal verschilt niet zo veel van het mijne.

Vreemd genoeg voel ik een verwantschap met iemand waar ik niet veel mee heb.

Hij is die blonde acteur met die te grote bek, de populaire bijna macho man, die vreemd genoeg niet met een of ander model is getrouwd maar met een meisje wat niet de grootste schoonheid heeft uiterlijk gezien dan.

Maar de schijn bedriegt, dat blijkt als hij het leven laat.

Achter de voordeur die in hun geval het slot was op, en een scheidslijn tussen, een leven in de spotlights, en het rauwe bestaan van een echtpaar die te maken had met een ziekte die niet zichtbaar is omdat het van binnen zit.

Daar binnen was hij een man van diepe dalen, met manische hoogtepunten.

De schaamte en de schande die een psychische aandoening met zich meedraagt werden in hun wereld hun ondergang.

Niemand mocht het weten, niemand mocht het zien behalve de vrienden die toen het bijna te laat was een circulaire kregen met hoe slecht het met hem ging.

Een roep om hulp die te laat kwam.

Zij schrijft een boek over hun relatie, de liefde en eeuwige verliefdheid die ze voor elkaar voelen spreek hieruit.

Het lijkt alsof de liefde verbind dat het eeuwige zoeken naar geluk hun uiteindelijke ondergang wordt en hen verblind.

Is dat mijn geluk geweest?

Dat ik een man heb die niet altijd verliefd op mij is?

Is dat de rede dat ik nog leef, en hij niet?

Soms denk ik van wel, hij zag dat het niet goed was dat er hulp nodig was omdat ik veranderde op een ongelooflijke manisch depressieve manier. Zijn liefde uitte zich in zorgen voor.

Hij wist ook niet dat deze aandoening een naam had, maar liet mij wel meerdere malen opnemen na uitspraken als; ik wil dood.

Gelukkig luisterde de hulpverlening naar hem en niet naar mij, ik was namelijk niet ziek, hij was gek dat hij dit deed, niet ik.

Misschien is mijn geluk dat ik verbaal niet zo improviserend ben als Antonie en mij net niet uit de situatie kon lullen, ik ben immers geen acteur en dat is misschien mijn redding geweest.

Was het anders gelopen met het leven van Antonie vraag ik mij af.

Wat als hij wel opgenomen was geweest, wat als hij net als ik de juiste medicijnen had geslikt die je echt nodig hebt op momenten, in dit soort episodes.

Was hij dan te redden, net als ik?

Niemand kan het antwoord geven wat mij is gelukt hoeft niet voor hem te gelden.

Maar wat als,

die artsen van de crisis dienst wat verder hadden doorgevraagd, het zekere voor het onzekere hadden genomen net als bij mij, had hij dan nog geleefd?

Je kan de tijd niet terug draaien zeker niet voor hem, maar ik hoop dat Isa met haar boek de bewustwording van het generen voor en dus het verzwijgen van een aandoening als depressie en manische depressie wat wegneemt, deze ziekte zou dan heel wat minder slachtoffers hebben schat ik in.

Wat met hem is gebeurt is een gevolg van onwetendheid en de schaamte voor het uiten van een ziekte die je alleen maar serieus moet nemen.
Hulp vragen is eng, zelf ben ik er nog steeds geen ster in, maar het is soms broodnodig, gewoon omdat het een gevalletje leven of dood kan zijn.

Dank je wel Isa voor het feit dat je bijdraagt het obscure wat een psychische aandoening nog steeds omhult wat meer openbaarheid te geven.