Leer mij vissen

We lopen in de broeierige warmte langs de waterkant, rechts van ons aan de oever van de Paramaribo rivier zijn tentjes waar je kan eten en drinken, Parbo bier is de grootste sponsor van de horeca gelegenheden, bankjes stoeltjes parasolletjes overal staat het logo wat sterk op het Amstel bier logo lijkt, het enige verschil is dat in dit bier rijst is gebruikt bij het brouwproces.

Als je in Suriname komt moet je een djogo drinken, een literfles bier die je uitschenkt onder je tafelgenoten.

Het geeft een bepaalde samenhorigheid die je niet hebt als de ober je een glas getapt bier geeft en je vervolgens moet vragen om een volgende vulling van je glas, nee tegen de tijd dat de djogo leeg dreigt te raken wenk je de ober voor een nieuw, op min -5 graden gekoeld literfles bier, die je leeg schenkt in de temperatuur van gemiddeld 32 graden omgeving temperatuur, u mag zich nu bedenken hoe snel een fles leeg is.

Een van mijn trouwe lezers vroeg mij waarom ik niet uitgebreid over mijn verblijf in Suriname heb geschreven op mijn blog, was het tegengevallen vroeg hij zich af?

Nee dat is het niet al was het verassing element deze reis niet zo groot als de eerste keer dat ik in het land van mijn voorouders kwam nu ruim vier jaar geleden.

Ik schrijf niet uitgebreid omdat het een familie aangelegenheid was en het te privé is voor een blog, meld ik hem als antwoord.

En dat was het, een mooi samenzijn in het geboorteland van mijn moeder, een vrouw waar ik veel respect voor heb.

Heb ik wel eens verteld hoe haar leven is gelopen?

Een notendopje dan;

Als jonge meisje moest ze gaan werken bij rijkere familie in de stad, omdat het land van haar vader niet genoeg opbracht om de tien monden van haar en haar zusjes te vullen, ze mocht niet naar de middelbare school daar was geen geld voor.

Toen ze oud genoeg was vond ze een betaalde baan in een winkel in de stad, verloofde zich maar kreeg TBC wat destijds dodelijk kon zijn, de verloving ging uit, ze ging van haar gespaarde geld naar Nederland waar zij eerst van de TBC geholpen werd en vervolgens aangenomen werd voor de opleiding voor verpleegkundige die ze cum laude afronden, en dat alleen met een lager schoolopleiding.

Ze haalde haar kraamaantekening in het Gooi, ontmoete mijn vader trouwde en kreeg drie kinderen, om vervolgens naast haar gezin tot haar pensionering te werken als nacht hoofd in een bejaarde verzorgingshuis.

Pittige tante.

Wat is het verband tussen deze stukjes?

Ik ga het u nog niet vertellen er komt nog een losse flodder.

Ik bezoek onze plaatselijke super vandaag wij zijn inmiddels twee weken thuis, weer aan het werk en naar school, alles is weer gewoon, en ik moet eerlijk zeggen ik omarm gewoon.

Als ik de supermarkt inloop wordt ik aan geklampt door een medewerker van een of ander goed doel, of ik wat spullen wil kopen voor het goede doel tijdens mijn boodschappen ronde, en die bij het verlaten van de winkel aan hen wil doneren.

Het is voor hulpbehoevende.

Ik kijk naar de dozen achter haar, op de ene doos staat blik voedsel, op de andere ontbijt producten, op nog een staat rijst en pasta en op een doos staat toilet artikelen.

En waar gaat dat dan heen?

Naar het voormalig Oostblok, zegt de dame.

Mijn gedachte gaan terug naar Suriname, wij liepen langs de waterkant aan de waterkant schreeuwende Parbo uithangborden ons te gemoed.

De djogos staan her en der op tafel locale en toeristen drinken het met het mooie uitzicht op de Suriname rivier, een enkele zwerver zet er een aan zijn mond zittend op een bankje langs de rivier.

Wij lopen er langs links en rechts is er genoeg te zien de verleiding van het terras rechts van ons laten wij liggen.

Als je naar links kijkt zie je een rij houten gebouwen die voor het overgrote deel in handen van de overheid zijn.

Paramaribo stad staat op de lijst van wereld erfgoed van Unesco de houten huizen die in de koloniale tijd zijn neergezet dan.

Er zijn over het algemeen ministeries in gehuisvest.

Wij kijken verbaast naar het verschil in staat van onderhoud, zo staat het ministerie van justitie vreemd genoeg stak in de lak en huist het ministerie van volkshuisvesting in een zeer vervallen pand, wat klopt hier niet.

Het is humoristisch als je je bedenkt dat de president van Suriname nog al wat op zijn kerfstok heeft, geld genoeg heeft om half Suriname van een goed onderdak te voorzien en met justitie in verschillende landen niet echt bevriend is.

Ik besluit de twee panden op de foto te zetten gewoon om het contrast even vast te leggen.

Net zo goed als ik een foto heb gemaakt van de synagoge die naast een moskee staat hier in Paramaribo, hier in Suriname leeft armoede harmonieus naast rijkdom, en staan de heilige huizen van religies die elders op de wereld als jaren ruzie en oorlogen veroorzaken gebroederlijk naast elkaar.

Een man loopt ons tegemoet als ik de foto maak.

Hij spreekt mijn man aan.

Weet je wat daar staat, zegt hij trost.

Wat bedoel je? Vraag mijn man.

Die tekst die daar op het bord staat bij het ministerie.

No gi mi soso fisi leri mi uku!

Weet je wat dat betekend?

Nee, zegt manlief.

Geef mij geen vis, leer mij vissen...

Klats...

Zeg ik, die een herkenning ziet.

De dame bij de ingang van de supermarkt drukt mij een lijst in de hand met dingen die ik mag kopen voor de hulpbehoevende ex Oostblok mensen.

Kindje rukt het lijstje uit mijn hand, nog voor ik haar kan betichten van het feit dat dat niet netjes is leest ze het op; een pak rijst of pasta, gedroogde soep, biscuits, een pak koffie, tandpasta, bonen, mais....

Jullie staan hier volgens mij elk jaar, zeg ik tegen de dame.

Ja, dat klopt, zegt ze.

Ik ben net terug uit Suriname, en weet u, ik heb daar een spreuk gezien die heel mooi is en toepasselijk op uw goede doel.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Ze kijk mij aan alsof ik Russisch spreek.

Geef mij geen vis, leer mij vissen, leg ik haar uit.

Is het niet zo dat je met deze actie een afhankelijk creëert?

Is het niet beter om te investeren in middelen om deze mensen zelfstandig te maken dan dat je ze lukraak van voedsel voorziet?

De dame knikt.

Ik rol mijn winkel wagen de winkel in en hoor de dames van de inzamelingsactie praten over het geven van vis of het leren vissen.

Ik ben dol op vis en heb mijzelf weer leren vissen, in een troebel vijver die soms zo diep was dat ik de bodem zag, en af en toe de vis in mijzelf zag die zo hoog kon springen dat ik het maar niet aan de haak kreeg.

Vier jaar geleden was ik in het land waar dit bord destijds ook al stond, achteraf gezien heb ik het bord gelezen, ondanks dat ik geen Surinaams spreek begreep ik de woorden die daar stonden.

No gi mi soso fisi leri mi uku.

Mijn trip destijds was de omslag om het anders te gaan doen, ik stopte een maand na mijn terugkomst met onderhoud medicatie die de psychiatrie nodig achten in mijn situatie, ik ben door de hel gegaan maar weer op aarde geland omdat ik vond dat ik dat kon, ik moest leren vissen in mijn eigen vijver, leren omgaan met mijn gevoeligheid die best te genereren is als ik maar luister naar mijn signalen.

No gi mi soso fisis

Is vrij vertaalt stop mij niet onder met medicijnen als het niet nodig is.

Leri mi uku.

Leer mij om te gaan met mijn gevoeligheid.........

En dat stukje dat leert de GGZ je nog niet, dat moet je helaas nog steeds zelf doen.....