The motherboard

Nee, ze gaat niet mee..

Waarom niet, ze is al vaker aan boord geweest!

Nee schat, ze bezit al onze data, als zij verloren gaat dan zijn wij alles kwijt.

Maar we kunnen toch even een back-up maken voordat we gaan?

Nee de externe harde schijf zit nokvol, daar kan niks meer bij.

En wat verliezen wij dan? Slechts een klein stukje data toch?

Het gesprek van hoe was je zeilwedstrijd, lijkt een eeuwigheid geleden, al is hij slechts twee uur thuis, de volgende reis staat alweer op het programma, de vakantie met het gezin met das boot.

Ik heb in de week dat manlief naar Noorwegen zeilde thuis alle voorbereidingen getroffen, waar een normaal mens zijn koffers vult met zwemkleding en korte broeken, een paar boeken en zonnebrand, gaan onze tassen vol met kaarten, pilots, warme kleding en de rest van de boven genoemde normale vulling van een vakantie koffer.

Al pakken wij het in tassen, koffers passen niet in een boot die wel bergruimte kent maar geen oppervlakte heeft voor een massief vierkant object als een koffer.

Een boot is nu eenmaal een vrouw, rond gevormd niet hoekig als een man..

Mokkend kijk ik naar de man die mij lief is, ik heb hem gemist deze week al heb ik er ook van genoten dat kindje en ik een weekje gezellige dingen hebben kunnen doen die de man minder vindt, zoals naar de markt gaan in Amsterdam, en naar markt gaan in Amstelveen en pannenkoeken eten en veel sushi maken en uit eten gaan om weer sushi te eten.

Rauwe vis en zeewier is niet zijn ding, al heeft hij ze wel gevangen in Noorwegen met zijn boot genoten en voer hij ongetwijfeld door wouden zeewier, eten is een ander ding.

In de week dat hij weg was spraken wij slechts twee keer met elkaar, kort omdat andere dingen hem bezig hielden en hij niet langer hoeft te denken of het thuis wel lukt, dat station zijn wij gelukkig voorbij the motherboard regelt alles thuis, de zeekaarten zijn binnen, de Reeds is gelezen, the motherboard weet exact hoe laat we waar moeten vertrekken en hoe laat we waar binnen moeten lopen aan de Engelse en Franse kust

The motherboard kijkt ook naar mogelijke leuke bestemmingen als het weer tegen zit zoals het aandoen van Antwerpen, de stad waar manlief heeft gewoond tijdens zijn studenten tijd.

Als je het Willems dok in wil dan moet je een bureaucratische code hebben die eenmalig wordt verstrekt, ik zoek terug in de computer, mijn motherboard die ons hele verleden, tot vijf jaar gelden onder haar rokken houdt.

Ja ze, ze is een vrouw met geheugen en geeft mij de code prijs. ik sla het op in mijn telefoon, en ik besef dat haar database van ongekende waarde is.

Ze gaat niet mee, ik schrijf de aankomende weken op papier heb ik besloten niet op de tablet want ik haat toetsen op een scherm, ik wil het inkt weer op het papier zien.

Ik bedenk mij de voordelen van papier ik kan weer eens een poppetje tekenen als ik schrijf, zoals ik vroeger deed in mijn boeken op de middelbare school, of ik kan een schets maken van een paar dartelde bruinvissen op de Noordzee, soms is het beter om even de moderne techniek los te laten en gewoon basic terug te grijpen op je eigen m otherboard.

Later......

Bucket list.

Sinds de film recentelijk is uitgezonden, die met Jack Nicholson en Morgan Freeman, twee geweldige acteurs, is het woordje populair.

Wat wil jij nog doen voor je dood gaat, het zet tot denken, ook als je niet terminaal ziek bent.

Waarom bedenkt de gemiddelde mens pas aan het halen van doelen als het einde in zicht is?

Natuurlijk is het zo dat men doelen heeft in het leven maar die komen vaak niet verder dan het volgen van een goede studie om vervolgens een goede baan te krijgen, en geld te verdienen om hetgeen men echt van droomt waar te maken, maar ergens tijdens het proces raakt men het doel kwijt en verzanden de meeste mensen in het normale en gangbare, ergens in het achterhoofd zijn er nog schimmen te vinden van de dromen die ze ooit voor ogen hadden, vaak de clichés, van verre reizen maken en eens die sportwagen kopen.

Mensen die de dood van dicht bij meemaken en net als ik er aan zijn ontsnapt, zijn eerder geneigd om hun bucket lijst in te vullen.

Als je de dood in de ogen hebt gekeken besef je dat het leven korter kan zijn dan je gemiddelde leeftijd genoot denkt.

Onze vrienden K&M zijn daar een voorbeeld van M heeft tot twee keer toe kanker overwonnen, met de nuchterheid die wij van ze kennen gingen ze er mee om, doorliepen het hele operatie en bestraling verhaal, en besloten het roer om te gooien.

Weg uit de randstad, en die boot laten bouwen waar ze al lang van droomde, waarom wachten als je het nu kan doen, het leven is grillig morgen kan je er niet meer zijn.

Mensen zo als zij en wij, mensen die de dood van dichtbij hebben meegemaakt weten dat uitstel iets is wat je beter niet kan doen omdat de dood elke dag om je heen hangt al beseft de meerderheid van onze leeftijdsgenoten dat niet.

Terminale ziektes doen wat met de mens, het besef van het eindige van het leven komt wat duidelijker in zicht en dat terwijl eigenlijk alle mensen vanaf hun geboorte weten dat er één dag zeker is in hun agenda en dat is de dag dat ze sterven, al hopen wij allen op een vreemde manier dat die dag ons niet overkomt.

Ik heb veel mensen zien overlijden in mijn leven, vele van hen staan in mijn geheugen gegrift, je bent nu eenmaal een mens, en geen machine, ook al je in de verpleging werkt.

Schrijnende gevallen maar ook mooie overlijdens processen zijn mij bij gebleven, de serene rust die een ieder toekomt aan het einde van een mooie of onrustige doodsstrijd maakte voor mij dat ik al lang voordat ik de diagnose manisch depressief kreeg had besloten dat het leven iets is wat kort of lang kan duren maar inhoudelijk maakt of het leven voor je af is of niet.

Klinkt moeilijk.

Misschien klink het makkelijker als ik de bucket list er bij haal, de lijst van dingen die je wil doen voor je dood, ik moet zeggen ik heb er geen, ik leef namelijk met de dag, ben blij dat ik leef überhaupt, dat ik simpel mag leven en geniet voor zover het kan van de kleine dingen, het moeten heb ik los gelaten, als ik op een dag heb gedaan wat ik kan dan ben ik tevreden.

Truttig hè.

Nee ik zal eerlijk zijn mijn bucket list heb ik moeten aanpassen, mijn grootste droom was om ooit eens een trans Atlantische oversteek te maken met manlief, dat zit er helaas niet in omdat mijn geest nogal eens een omweg kan maken naar het vreemde, en midden op de oceaan een psychose krijgen lijkt mij voor mijn man niet echt prettig.

Neemt niet weg dat ik de bucket list van mijn omgeving graag waar maak, manlief droomde al zijn hele leven van het bezitten van een 911, na de jaren die mijn ziekte in beslag hebben genomen besloten wij om die droom werkelijkheid te maken, en ook mijn droom maakt hij nu waar.

Hij is nu onder weg, niet naar de Bahama's, maar naar Larvik Noorwegen, op het schip van K&M overigens, iets wat ik graag had gedaan maar waarvan ik weet dat het voor mij nu niet kan omdat de onregelmatigheid van een zeilwedstrijd te veel drukte geeft.

Van achter mijn computer volg ik de vorderingen, vraag mij af waarom zij bepaalde slagen maken, volg het weerbericht en bereken wanneer zij Larvik zullen aanlopen, ik voel de regen en de wind zie de nachten met de lichten die boeien en schepen verspreiden, ruik de zee.

Mijn bucket list ik kan er weer een op afstand af vinken....

Voorbereiden

De man staat op het punt om een zeilwedstrijd te varen.

Zijn was is gedaan door.. 

Uh hemzelf, ik ben nog even zonnebrand gaan kopen, nadat ik een vette pan nasi voor de bemanning heb bereid die diep bevroren mee gaat., en de hond naar mijn ouders heb gebracht in de polder.

Je weet maar nooit in het hoge noorden, Larvik Noorwegen in dit geval, of je derde graad verbrandingen kan oplopen.

Voorbereiding voor elke reis, geeft een beetje stress, een beetje, een heel klein beetje.....

Nee hoor ik wordt er gek van druk, irritant, druk en nog irritanter.

Ik maak ruzie om niks, om het feit dat de wasverzachter op is omdat de man te veel in de machine gooit.

Ja maar er staat op de verpakking dat ik er een dop in moet gooien, verweerd hij zich.

Nee man!, een halve dop is genoeg!

Mijn vader heeft zijn hele leven voor Unilever gewerkt, en ik kan je vertellen dat dat een verkoop praatje is uit hun onderzoeken is gebleken dat een halve dop meer dan genoeg is, maar de verkoop vond dat het verkoop technisch beter was om de dop te vergroten!

De man gaat slechts een weekje weg, het is voor ons ruim een jaar geleden dat hij met een regelmaat, lees eens per maand een week weg was voor zijn werk.

En ik moet zeggen het wendt snel, een man die elke avond thuis komt, al is het vaak laat in de avond.

Ik ben een trutje, denk ik dan kom op Gaab, je leven was altijd zo ook nadat je ziek werd heb je het altijd gered om hiermee om te gaan, dus.

Ik ga na wat er nu mis is, waarom reageer ik er nu anders op, waarom maak ik mij druk, het is niet zo dat mijn man voor het eerst van huis is, het is niet de eerste keer dat hij zonder mij gaat zeilen, het is niet zo dat hij iets doet wat hij niet eerder heeft gedaan, dus.

Vanavond zitten wij aan de laatste maaltijd als gezin, ik voel een licht drama, zie mijn man overboord gaan tijdens de zeilrace terwijl niemand het door heeft, ik zie hem hem eenzaam zinken in de zee terwijl hij het zog van het schip nog probeert in te halen om weer aan boord te kunnen stappen.

De kustwacht van Noorwegen die opgeroepen wordt en ter vergeefs zoek slagen maakt, om de drenkeling te vinden....

Mam, zegt kindje aan tafel, je bent best wel weer druk, betekend dat dat we weer lekker gaan shoppen?

Ik zie weer dat mijn stress zich uitdrukt in drukte, veel praten, te laat naar bed gaan omdat slapen betekend dat ik rust moet hebben en dat zit er even niet in, dus ik stel het graag uit...

Mijn dochter is mijn spiegel, kinderen zien alles.

Kindje maakt graag misbruik van mijn hypers ze weet dat als mama druk in haar hoofd is dat zij veel krijgt, ik zie de smile op haar gezicht maar bedenk mij dat mama even een pilletje mag slikken om een gewone moeder te zijn..

Ik grinnik en kijk haar aan, ja we gaan leuke dingen doen, en nee je hebt alles al, weet je wat jij mag mama helpen met de voorbereiding voor de vakantie, dus nieuwe kaarten kopen voor de oversteek naar Engeland, het huis opruimen en............

Ik zie een sip gezichtje, ze prikt in haar broccoli, kijkt met een vies gezicht, maar mij en de groene struikjes.

Ik moet stilletjes lachen, omdat ik weet dat ik er beter aan doe om mijn ziekte niet al te veel in het daglicht te plaatsen, omdat ik weet dat ik gewoon moet dealen met de ontregeling, en omdat ik weet dat ik mijzelf af en toe moet remmen met medicijnen.

Ik glimlach om de teleurstelling in de wetenschap dat ik haar weer blij ga maken, omdat zij een gewone jeugd zal hebben met een moeder die af en toe uitspat.

Ze weet nog niet dat ik met haar naar Parijs ga, aan het einde van haar schoolvakantie, soms moet je je uitspattingen voor je houden.

Ook omdat mamma nog niet zeker weet of ze het trekt.

Ik bereid alles voor, maar weet nooit of het mij gaat lukken om het uit te voeren, voorbereiden geeft minder stress en maakt dat de kans van slagen groter wordt.

Ik wens de bemanning van de Merrimac een behouden vaart.

xx

Nacht dieren

Het leven draait om discipline als ik 's avonds mijn kleine viervoeter uitlaat dan zie ik een en al discipline, de lichten gaan uit om half elf, als ik rond die tijd langs de hutten loop zie ik systematisch de lichten uit knippen om die tijd.

Soms betrap ik nog een buurtgenoot op een late douche beurt, ik hoor het monotone geluid van de mechanische afzuig installatie, die elke nieuwbouw hut heeft zacht zoemen, er brand nog slechts een licht, het raam is beslagen.

Ik neurie dan altijd het liedje van Ramses, het is stil in Amsterdam,de mensen slapen................... Ook al woon ik in de voorstad, ik neurie die magie waar ik ooit woonde en met liefde naar terug keer.

Het is een grootstedelijk liefde die je nooit kwijt zal raken.

'S nachts heerst er een andere cultuur, het zijn bijna de wolven die het daglicht niet kunnen verdragen, mensen als ik, wij leven liever als het daglicht niet meer zichtbaar is, als de zon die te veel prikkelt geeft onder is dan komt de mens die zijn dagen moet slijten onder een steen naar boven.

In de relatieve rust die de schemering bied, het moment dat alle dag dieren zich verpozen in de rust dan komen wij tot leven, de prikkeling is weg, het dagelijkse wat een ieder doet, de constante drukte die een ieder aan kan, en die wij liever mijden, die is weg.

Het is misschien zo dat wij ons voeden op de resten van het bestaan, omdat wij niet in staat zijn om het zonlicht te verdragen, niet dat wij in somberheid leven maar wel liever de prikkeling mijden die ontregeling betekend, en prikkeling als vrolijkheid en feestgedruis, omdat wij geen grenzen hebben en nu eenmaal sneller over de schreef gaan.

De duisternis is een goede vriend, eentje die altijd een deken zal leggen over jou, eentje die de zon wegneemt, dan mag je dansen, de drukte in je hoofd die niet geprikkeld worden door het zonlicht, mag uitten.

'S nachts dan dans ik vaak over de straten van mijn nieuwbouw buurtje, omdat ik weet dat mijn buurtgenoten slapen en ik mijn gekheid ongenuanceerd mag uiten, ik dans met mijn kleine viervoeter, soms kom ik een andere late wandelaar tegen, maar hij is net als ik late nacht dier.

Hij spreken mijn taal, tot op een zeker hoogte, ik pas mij aan aan het gedrentel van de laatste tocht voor het slapen gaan, praat nog even over zinnigheid op dit uur voor normale mensen, ze zijn moe willen naar bed toe en gunnen hun beest nog even een ontlading van de blaas of de darmen.

Ik gun het mijn nacht diertje ook, al is mijn motivatie anders, ik geniet van de nacht omdat ik de rust kan vinden, omdat er dan geen drukte is, en ik kan neuriën, het is stil op straat, de mensen slapen, mmmmmm, mmmmm. de schrijver was net als ik een genieter van de late uren, een nachtdier...