The spotlight

In eerste instantie denk ik net als vele dat er Robbie Williams staat, maar het blijkt Robin te zijn, toch zou ik niet verbaasd hebben gestaan als het Robbie was, ook hij schijnt aan de bipolaire stoornis te lijden, tenminste dat denkt Stephen Fry als hij hem interviewt voor zijn documentaire over het geheime leven van mensen met manische depressiviteit.

Nee het is Robin, niet Robbie en ook hij schijnt manisch depressief geweest te zijn, wat zei zijn management?, hij zag het licht niet meer in zijn leven?

O nee dat is de tekst die het management van Sieb Posthuma in een persbericht schreef, het staat synoniem aan zelfmoord.

Ook Robin zag het licht blijkbaar niet meer, volgens de meeste berichten die ik lees komt dat omdat hij depressief was en middelen misbruikte, een enkel stuk gaat over het feit dat hij manisch depressief was, zoals zo vele die in creativiteit uitblinken.

Middelen misbruik is een neven activiteit voor vele met deze aandoening, het is een vorm van zelfmedicatie, ook ik moet eerlijk bekennen dat ik het meer gebruik als de druk te hoog wordt, het is dat of pillen.

Ooit schreef ik een stukje in mijn dagboek wat alcohol op recept heet, het geeft een gesprek weer wat ik met mijn vader had over het feit dat medicijnen wel vergoed worden maar drank niet, het is net zo desastreus als de medicijnen die de GGZ voorschrijft opper ik, het molt je organen, maar dat doen die medicijnen ook.

Hij moet er om lachen, hij begrijpt mij, en weet ook dat ik wel naar de fles grijp maar het niet mijn leven laat “lijden” .

Drank gebruik is iets wat bij het leven hoort, drank misbruik komt niet echt voor in mijn familie.

Mevrouw de psychiater denkt daar anders over, middelen misbruik is in haar ogen veel schadelijker dan medicijn gebruik, ik heb oeverloze discussies met haar gehad over dit onderwerp nadat ik haar eerlijk opbiechtte dat ik wel eens te diep in het glaasje keek.

Ik kan mij nog herinneren dat zij mij vroeg hoe veel ik dronk, ik ben niet iemand die de glazen telt dus ik dacht haar antwoordt te kunnen pareren door haar mede te delen dat ik menig man onder tafel kan drinken, met andere woorden ik ben een vrouw maar mijn gestel kan veel aan.

En daar ben je trots op?, stelt zei met een lichte snuif van minachting.

Nee, dat is een feit.

Middelen misbruik, hoe veel artiesten hebben dat niet gedaan, en mensen als ik die niet in the spotlight staan.

Het is een manier om om te gaan met je aandoening, niet de beste zegt men maar zijn medicijnen dat dan wel?

Om even terug te komen op de clichés mensen met psychische aandoeningen worden sowieso niet oud, of je nu pillen slikt of middelen misbruikt, je leven is wat eerder op omdat je het soupeert in een een hoger tempo dan de gemiddelde mens, ik hoef geen voorbeelden te noemen, ze halen bijna wekelijks het nieuws, en dan praat je alleen over de mensen die in the spotlight staan.

Vele van mijn lotgenoten die slechts een vermelding kregen bij de club waar ik betrokken bij ben, zijn vroegtijdig uit het leven gestapt, en je vraagt je als weldenkend mens af waarom, ook ik die aan de zelfde aandoening lijdt kan er rationeel niet inkomen, waarom?

Ik zou wensen dat ik die ratio voor altijd kan vasthouden, het is alweer zes jaar geleden dat mijn laatste zware depressie heb gehad, na die periode vond ik mijn weg, een balans die past bij mijn geest die af en toe veel meer wil dan ik kan.
Ik heb mijn ratio binnen de gelederen gekregen er is een stok achter de deur, ik weet dat de dood loert, ik weet dat hij zal toeslaan als ik mij niet houdt aan het leven en de regels die horen bij het gangbare.

Maar is het niet mooi om te zien dat er vele zijn die deze regels aan hun laars lappen en briljante dingen produceren?.

Kijk ik niet af en toe met jaloerse ogen naar prestaties van soortgenoten die ik mijzelf niet gun omdat ik weet wat de gevolgen zijn?

Het aan hun laars lappen dat deden deze mensen wel , omdat ze zich onsterfelijk wilde maken, het is de dood of de gladiolen, en voor hun dood kregen ze gladiolen.

En dan mag je sterven, zo denk ik wel eens het schijnt dat er nog wat films met Robin komen, hij heeft er misschien naar toe gewerkt, ik schat de kans groot dat hij allang wist dat dit ging gebeuren, en een eindspurt heeft gemaakt met in zijn achterhoofd, wat wil ik nog doen voordat ik dood ga, iets nalaten zodat mensen mij herinneren, ik ben moe ik ben op maar dit doe ik nog, omdat het mij misschien door weer een periode van depressie heen kan helpen zo niet, dan niet.

Ik heb het vaker gezien, mensen die zich hebben voorgenomen om niet langer te lijden zoeken een manier om zich te laten herinneren, treden nog een maal of vaker in the spotlicht wetende dat het zo veel energie kost dat het waarschijnlijk fataal wordt, maar dat mag want hun plan ligt al klaar ze weten dat het monster wat depressie heet klaar staat om toe te slaan, en ergens omarmen ze het omdat het goed voor ze voel, nooit meer hoeven omgaan met die geest die ze gek maakt, rust eindelijk rust.....

Voor allen die Robin Williams voorgingen, en allen die volgen, bekend of onbekend.

De kunstenaars die een wereld creëren waar ze vroegtijdig afscheid van nemen omdat het leven, hun spotlicht zijn tol eist.