Zij zeilt

En hoe is het gegaan de afgelopen tijd?

Het is de standaard vraag van mevrouw de psychiater.

Routineus som ik de afgelopen maand op als of ik een band afspeel die de laatste maand van mijn leven op het etiket heeft staan.

Maar zo was het niet, al maak ik de psychiatrie liever niet wijzer.

Ik zou een alles omvattend euforisch beeld willen scheppen, alle indrukken driedimensionaal willen schetsen, het gevoel de geur en de kleur willen uitdrukken, maar dat kan ik niet, niet naar haar omdat een te positief verhaal nu eenmaal bellen laat rinkelen die gezien worden als een mogelijke ontregeling...

Maar dat is deze vakantie voor mij niet, de thuiskomst dat is een ander verhaal het weer terug komen in je ritme, dat is wat lastiger voor mij.

We maakte een trip die wij het jaar voor mijn definitieve doorbraak naar de gestoorde kant van mijn evenwicht ook hebben gemaakt, ik wilde het heel graag omdat het voelde als een afsluiting van een bijna zeven jaar lange periode van herstel.

België Frankrijk Engeland, drie gasten vlaggen hijsen in het stuurboord wand van je mast, ze lagen jarenlang opgevouwen in de kaartentafel, sporadisch jeukte het bij mij als ik ze zag liggen, ik wilde ze weer zien wapperen.

En dat niet alleen ik wilde weer echt de zee op niet hoppen langs de kust maar oversteken, de schipping lane oversteken de krijtrotsen van Engeland weer zien, de plekken bezoeken die ik zag met een troebele blik van een aankomende manie destijds.

Ik wilde het eens zien in een perspectief van vrouw die inmiddels weet waar ze last van heeft.

Het was een doel maar de reis is belangrijker, ik heb voor het eerst sinds wij dit schip hebben en dat is inmiddels vijf jaar het gevoel dat ik haar begrijp.

Het is een vrouw als ik, grillig, ze straft je af als je haar niet goed begrijpt, ze zeilt als de brandweer als je haar laat gaan op haar manier, slechts kleine aanpassingen heeft ze nodig als je het met gevoel geeft.

Ik begrijp nu waarom mijn man haar eerder door had dan ik...

Als ik haar terug stuur vanuit Engeland naar de Belgische kust geeft ze mij eindelijk het gevoel, ik zit uren met haar te spelen.

Zeg schat wat doe je als ik je een tikje geef voor mijn gevoel, ik stuur haar maar vraag mij af of ik haar begrijpt.

Tikje? Hoor ik haar in gedachte zeggen, je slaat mij, stomme trut ik beloon je met een halve knoop minder snelheid!

Ik zie dat mijn iets te grote stuur actie haar in de war brengt.

En wat als ik je even laat oploeven om je vervolgens mee te laten glijden op een golf? Ik ga met haar mee mijn gevoel zegt mij dat ze dit wil.

Yes, darling of eerder schätzchen, ze is Duits, dan beloon ik je met een knoop extra snelheid.

Haar romp vibreert door de snelheid die ze maakt, ze kirt bijna van genot.

Ik voel het, zij voelt het.
Ik voel mij een met mijn schip, zou haar willen zoenen maar vraag mij af waar.

De zee, zij en wij, we voelde als een eenheid, zoals elke zeiler zich voelt op en met zijn of haar schip.
Het is miraculeus als je de liefde voor het water hebt dan is het gevoel dat niet te beschrijven is daar, je voelt het je hoort het je ziet het, je bent intens gelukkig daar midden op het het water met haar en de zijne die met haar zijn, het is onbeschrijfelijk.

Ze maak dat ik mij weer goed voel, ze zeilt als ik haar laat gaan en met haar mee vaar, ze is als ik een schip wat een eigen weg kiest en graag met je werkt als je haar in haar waarde laat en haar aanvoelt, zij, ik en mijn gezin hebben genoten van een mooie reis langs de kusten van drie landen naast ons Nederland dan.

Zij zeilt en wij met haar.