De boer op gaan

Van de week kreeg ik een appje van een van de “klassen moeders” van kindje.

Gaab wil je rijden vrijdag de klas gaat een koe adopteren, en jou dochter heeft het initiatief genomen voor deze actie, dus...

O, ja die koe dacht ik, ik weet nog dat kindje een paar maanden geleden thuis kwam na een uitstapje met haar grootouders en zij een koe wilde adopteren.

Mam voor vijftig euro kan je een biologische koe adopteren mag ik dat?

Ja daaag.

Ja maar mama dat is leuk.

Ja heel leuk, spaar er maar voor als je het echt wilt, maar bedenk je wel dat dit ten kosten gaat van het spaargeld wat je hebt gereserveerd voor je eigen laptop.

Als ouder kan je niet ingaan op alle wensen van je kind, vind ik, als ik in mijn normale doen ben dan, dan heeft mijn nuchter boeren verstand, die ik aan weerszijde van mijn stamboom heb meegekregen de overhand.

Kindje kijkt er vaak naar uit als haar moeder weer heerlijk impulsief is, en de gekheid die ergens in de familie wel vaker voorkomt de overhand neemt.

Mam, ben je weer lekker manisch?

Nee.

O, wat jammer van niet anders gaan we lekker shoppen!

Hard voor jou, spreek ik in haar taal..

Ze heeft pech, omdat ik al een tijdje niet werk, en dus ruim de tijd heb om rustig en vrij prikkel arm door het leven te gaan, ben ik, wat men in de psychiatrie stabiel noemt.

Zonder medicijnen is het best te doen als je stress vermeid, maar is dat het leven wat ik ambieer?

Tot op zeker hoogte zeker, maar die kriebel die ergens in mijn achterhoofd blijft jeuken, het willen werken ondanks dat de staat heeft besloten dat ik het niet meer hoeft omdat ik ziek bent, die werd deze week weer aangewakkerd toen ik twee collega's met een psychische aandoening op een youtube filmpje zag voor www.psychischegezondheid.nl, heel inspirerend vertelde zij hun verhaal over hun ziekte en hoe ze toch aan het werk zijn.

Ik weet zelf ook hoe het is om te werken met een psychische aandoening heb het bijna vier jaar gedaan, maar moest wel aan de pillen om het vol te houden, dat vind ik op dit moment een dilemma, want het leven zonder medicijnen bevalt mij. Maar dat werken dat vreet ook aan je, wat moet ik doen.

Voor mijn gevoel moet ik gewoon weer de boer op, verkopen wie ik ben, gek of zo gek nog niet.

Kijken of het toch weer gaat en eventueel dan maar weer medicijnen slikken omdat het werkend leven veel voldoening geeft, en net als mijn dochter creatief zijn in het vinden van oplossingen.

Ze mocht geen koe van mij adopteren, dus bedacht ze een manier om toch haar wens te vervullen. Als ik het niet mag van mijn moeder hoe kan ik het toch voor elkaar krijgen om mijn wens te vervullen, moet zij zich afgevraagd hebben.

Vol vuur gaf zij een betoog voor de klas, hoe leuk is het om als klas een koe te adopteren, de klas was enthousiast, ze zamelden geld in door legen flessen op te halen en brachten het benodigde bedrag samen.

Zij ging de boer op voor iets wat zij graag wilde, een biologische koe adopteren, en zie daar de klas is een koe rijker.

Geweldig.

Nu ik weer.

Kleurrijk

Aan tafel zit een indo chinees, met een tikkeltje Afrikaans bloed vermoed ik, zijn kop heeft hij kaal geschoren omdat zijn haarlijn iets te ver weg was en om het niet zichtbare niet relevant was schoor hij het restant weg, als hij een krullen pruik zou opzetten, wat hij ooit eens deed voor een goed betaalde commercial, zijn lippen rood schildert en een gouden oorbel in zijn oor zou hangen zou hij niet misstaan op de pakjes boot.

Of als hij twee eeuwen eerder had geleefd zou hij onopgemerkt in het ruim van een slaven galei, ik noem het maar zo, onopgemerkt zijn latere lot op de plantage hebben geleefd.

Maar nee die tijd is allang vervlogen en zo dient men het ook te behandelen, de kale meneer met een lichte Surinaamse tongval is uitgeroepen tot... ik weet niet meer eens wat allemaal.

Aan zij tafel bespreekt hij luchtig het wereldse leed en heeft een scala aan kleurrijke gasten aan zijn tafel elke avond weer.

Hij bespreekt en spreekt over onderwerpen als racisme maar nooit laat hij zich uit of geeft zijn eigen mening, het is een host, iemand die neutraal de wereld in kijkt, geen kleur bekend.

Iemand die als hij in de spiegel kijkt zichzelf ziet en niet het etiket wat er eventueel op zijn voorhoofd zou kunnen plakken, die van neger, zwartjakker, profiteur van zijn kleur of iets dergelijks.

Hij ziet het niet en daarom ziet de buitenwereld het ook niet, zo zou het moeten zijn.

Ik neem zijn voorbeeld graag als is mijn kleur een stuk lichter, de donker kant van mijn bestaan iets donkerder, weliswaar onzichtbaar als je naar mij kijkt.

Maar dat ik een donker bestaan met mij meedraag dat is zeker, ik ben niet altijd de persoon die ik zou willen zijn ik ben een mietje met een slappe psychische aandoening die mee moet doen met de wereld zoals die door de overheid wordt gedirigeerd.

Een van de vele die hunkeren naar een bestaan wat niet voor een ieder is weggelegd, of ja soms wel als het goed gaat, als ik mij goed voel als ik, zoals de afgelopen jaren, een baas heb gehad die wist waar ik last van had en daar rekening mee hield, iemand die mijn kleurrijke ik begreep en het ook accepteerde als de felle kleuren niet meer dan wat vage pasteltinten werden.

Begreep dat ik soms er tussenuit moest omdat mijn wereld in zijn hoedanigheid te sterk voor mij was en ik dan met medicijnen tot een redelijkheid kon komen die algemeen geaccepteerd wordt.

De wereld verhardt, een voetballer die een selfie plaatst met louter donker spelers wordt aan de hoogste discriminerende boom gehangen, de reacties van zijn “volgers” liegen er niet om, alles in één kleur dat is not done in onze tijd blijkbaar.

Het kleurrijke bestaan mag alleen als je je individueel presenteert, niet als groep.

Als groep ben je namelijk een stigmatiseerden eenheid die niet serieus wordt genomen die sterker nog een communie vormt waar onverlaten hun, ik weet niet welke frustraties op bot vieren.

Zielig maar waar.

Alleen zijn lijkt kwetsbaar maar vreemd genoeg kan je beter in je eentje de barricade op dan met een hele groep.

Een mooi voorbeeld van individueel aandacht vragen voor een moeilijk onderwerp zijn Myrthe van de Meer en Isa Hoes, beiden maken duidelijk waar zij last van hebben of zijn de partner van geweest.

Beiden zijn met hun boeken in de publiciteit geweest en laten zich daar over uit.

Maar zijn zij lid van een groepering die het beste voor hebben voor mensen met en psychische aandoening?

Nee.

Willen zij zich daar aan binden?

Nee.

Nee een kleurrijke groepering gaat het niet worden voor hen, waarom niet?

Omdat als je kleur bekent en dat groepeert, je niet serieus wordt genomen, bespot eerder, en niet als vol aangezien wordt omdat je het blijkbaar niet alleen aan durft of kan.

Mietjes dus.

De kleurrijke kleur die je hebt mag je hebben zolang je maar niet als groepering beweegt.

De maatschappij is meer dan ooit gericht op het individueel, één man is geen bedreiging een groepering wel en hoe kleurrijker hoe enger.

Of heb ik ongelijk.....

Empowerment!, nu even niet..

Wat een geweldig woord, empowerment, sla het woordenboek er op na en deze tekst volgt:

Het gebruik maken en ontwikkelen van zijn capaciteiten om in economisch, sociaal en politiek opzicht actief mee gestalte te geven aan zijn eigen leven en dat van de gemeenschap waarvan men deel uitmaakt.

Mijn autocorrectie, kent het woord niet maar als ik, en dat doe ik veel, op internet kijk wat het nieuws is op GGZ gebied dan kom ik het woord veelvuldig tegen.

Yes we can! Ik schreef er al eerder over, natuurlijk kan je met een psychiatrische diagnose gewoon werken, kan je je kracht aanspreken, kan je het beste uit je halen, het kan!

Ik kan mij scharen onder de kleine groep mensen met een psychiatrische diagnose die succesvol weer aan het werk is gegaan ondanks dat het UWV en de psychiatrie het geen goed idee vond dat ik weer ging werken het zou ontregelen en mij nog zieker maken.

Ik ben iemand die altijd graag het tegendeel bewijst, en ja ik heb gewerkt, en nee het was niet makkelijk, maar soms moetje op je tandvlees lopen ook al bloed het, je doet het je kan het, je wil het, kies zelf de volgorde waarin je het wilt lezen....

En dan, dan zit je een half jaar thuis, omdat het bedrijf waar je met plezier met je gekheid heb gewerkt over de kop is, je kan je zelf voor de kop slaan omdat je in het voorjaar nog dacht dat het wel eens fijn zou zijn om even een paar maanden rust te kunnen hebben, het werk is zwaar maar leuk maar mijn god wat zou ik graag even bijtanken, even bijkomen en geen medicijnen slikken omdat ik anders mijn werk niet kan doen.

Het was de goden verzoeken, en je wens ingewilligd krijgen, maar niet op de manier die je voor ogen had.

Wat ik merk is hoe belangrijk werk is, werk is een mooi masker voor de buitenwereld, ga in gesprek met mensen en uiteindelijk komt het gesprek altijd op wat doe jij.

Toen ik honderd procent afgekeurd thuis zat en men vroeg wat ik deed was ik eerlijk al vond ik het absoluut niet leuk om te zeggen dat ik afgekeurd was voor werk.

Nu kan ik zeggen dat het bedrijf waar ik werkte failliet is, en dat ik ´between jobs´ ben maar soms zeg ik wel eens, en dat is fout, dat ik wel weer ga werken maar dat het even goed is zo, nu even niet.

Wat doet even niet werken met mij, ik moet zeggen het scheelt een hele hoop medicijnen en ontregeling.

Maar dat mag niet, je mag niet, als je normaal wilt zijn dan, een time out nemen.

Daar is geen ruimte voor niet als je je onder de werkende mensen begeeft dan.

Je krijgt dingen naar je hoofd geworpen als, ach kan jij die kinderen niet alleen naar hockey brengen maar ook halen, jij hebt toch niks te doen...

Of ,wat zeg je, je neemt even rust, maar dan weet je zeker dat je niet meer aan het werk komt....

Ik vraag een vriendin die bewust heeft gekozen voor het moederschap en het huisvrouwen bestaan hoe vaak zij deze dingen naar haar hooft geslingerd krijgt.

Ach Gaab, zo vaak, zegt ze, mijn keuze is niet gangbaar meer in deze tijd en mensen die het niet accepteren tja dat is hun ding niet het mijne.

Het is niet zo dat ik niet meer wil werken, maar mag ik de keuze maken om een time out voor mijzelf in te bouwen om mij te bedenken wat ik wil gaan doen en kan gaan doen met een minimum aan medicijnen, want een ding is mij duidelijk, werken is voor mij een geweldige uitdaging die helaas gepaard gaat met medicijn gebruik omdat ik om ´normaal te functioneren` dat blijkbaar nodig heb.

Best jammer om dat te constateren.

Maar ach we leven in een participatie maatschappij dus empowerment hoort daar bij.

Ja ik kan het en ik ga het ook weer doen maar kom op mensen nu even niet, ik heb veel gedaan en ga het weer doen echt waar overheid en bezielde gekken die het licht hebben gezien en deze mooie worden hoog in het vaandel dragen, maar nu even niet.

Zo.

Chronisch vliegen

Waarom zie ik geen blogs meer van je, vraag ik vriend P.

O ik heb alles gezegd wat ik wilde zeggen en ben er eigenlijk klaar mee.

O wat jammer, vond je berichten altijd erg leuk om te lezen.

Ja maar ik ben weer aan het werk en heb dit hoofdstuk voor mij afgesloten.

Ik vraag mij af in hoeverre dat mogelijk is het hoofdstuk chronische psychische aandoening afsluiten.

Dat kan niet, er staat een woordje in de weg chronisch.

Het gevoel dat dat woord geeft is als een never ending story, een cyclus, een repeterend verhaal.

Er komt geen eind staan, kan je het schrijven er over ooit afsluiten?

Ja dat wel, maar het beeld niet, als in het ziektebeeld.

Toch geef ik hem gelijk, en zie bij mijzelf ook dat ik alles wel verteld heb wat ik kwijt wilde over mijn omgang met de ziekte. Hij heeft het voordeel dat schrijven zijn beroep is en dus altijd zal kalken op een tegenwoordig virtueel papier.

Ik niet ik ben een ontwerper ik teken voor mijn beroep, schrijven is een bezigheid die ik doe om voor mijzelf rust te vinden, mijn gedachten te ordenen of mijn frustraties te begeleiden voordat het een onoverzichtelijke warboel wordt in mijn hoofd.

Vaak adviseer ik mensen die mij bellen via de lotgenoten lijn hun ervaring op papier te zetten omdat schrijven je help dingen in een duidelijk perspectief te zetten, ook het terug halen van minder leuke ervaringen zorgen ervoor dat je als ze eenmaal op papier staan een stukje verwerking met zich meebrengen, de concentratie die het vergt om te schrijven maakt dat je orde kan scheppen in de chaos die deze gebeurtenissen teweeg hebben gebracht.

Ik zeg doen.

Maar wat nou als je in rustig vaarwater bent, zoals ik nu, sinds een paar maanden ben ik mijn baan kwijt, heb drie en een half jaar gewerkt, maar helaas de recessie is onze deur niet voorbij gegaan we konden niet meer opboksen tegen de moordende concurrentie.

Einde verhaal, en eerlijk is eerlijk begin van de rust, het niet werken heeft helaas ook voordelen.

Normaal zijn september en oktober moeilijke maanden voor mij, het terugkomen van vakantie het weer terug komen in een werkritme en de beurs in Duitsland eind september het was geen feestje.

Ik slikte altijd medicijnen in deze periode.

En nu?

Nada, noppes, niks.

En dan dan komt de vraag op wat deed en doet werken voor mij.

Het geeft mij veel plezier, het geeft mij ook stress, het zorgt ervoor dat ik mij volledig voel, met als voor en nadeel dat ik kan vliegen maar ook kan dalen stemming technisch gezien dan.

Wil ik dat?

Ja eigenlijk wel want ik merk dat ik niet kan schrijven als er niks gebeurt in mijn leven in de zin dat ik een bevlogenheid nodig heb om mijzelf te zijn, dit leven noemt men gezond voor mensen als ik maar zelf kan ik niet zonder de hobbels die ik opwerp om mijn leven aangenaam te maken, al weet ik dat de consequentie van turbulentie een keerzijde kent.

Na maanden rust ben ik er eigenlijk wel weer klaar mee, het pst niet bij mij, het is tijd om weer wat te gaan doen, maar wat in deze tijd mijn branche ligt nog op zijn gat, en zeg nou eerlijk zitten ze dan te wachten op vrouw die ook nog eens trekken van een stoornis vertonen kan?

Ik weet niet zo goed wat ik ga doen, maar dat ik wat ga doen dat is zeker.

En dat schrijven?

Tja dat komt wel weer als de bevlogenheid weer vleugels krijgt, en het chronische repeterende verhaal wat ik bij mij draag weer zijn kop op steekt.