Kleurrijk

Aan tafel zit een indo chinees, met een tikkeltje Afrikaans bloed vermoed ik, zijn kop heeft hij kaal geschoren omdat zijn haarlijn iets te ver weg was en om het niet zichtbare niet relevant was schoor hij het restant weg, als hij een krullen pruik zou opzetten, wat hij ooit eens deed voor een goed betaalde commercial, zijn lippen rood schildert en een gouden oorbel in zijn oor zou hangen zou hij niet misstaan op de pakjes boot.

Of als hij twee eeuwen eerder had geleefd zou hij onopgemerkt in het ruim van een slaven galei, ik noem het maar zo, onopgemerkt zijn latere lot op de plantage hebben geleefd.

Maar nee die tijd is allang vervlogen en zo dient men het ook te behandelen, de kale meneer met een lichte Surinaamse tongval is uitgeroepen tot... ik weet niet meer eens wat allemaal.

Aan zij tafel bespreekt hij luchtig het wereldse leed en heeft een scala aan kleurrijke gasten aan zijn tafel elke avond weer.

Hij bespreekt en spreekt over onderwerpen als racisme maar nooit laat hij zich uit of geeft zijn eigen mening, het is een host, iemand die neutraal de wereld in kijkt, geen kleur bekend.

Iemand die als hij in de spiegel kijkt zichzelf ziet en niet het etiket wat er eventueel op zijn voorhoofd zou kunnen plakken, die van neger, zwartjakker, profiteur van zijn kleur of iets dergelijks.

Hij ziet het niet en daarom ziet de buitenwereld het ook niet, zo zou het moeten zijn.

Ik neem zijn voorbeeld graag als is mijn kleur een stuk lichter, de donker kant van mijn bestaan iets donkerder, weliswaar onzichtbaar als je naar mij kijkt.

Maar dat ik een donker bestaan met mij meedraag dat is zeker, ik ben niet altijd de persoon die ik zou willen zijn ik ben een mietje met een slappe psychische aandoening die mee moet doen met de wereld zoals die door de overheid wordt gedirigeerd.

Een van de vele die hunkeren naar een bestaan wat niet voor een ieder is weggelegd, of ja soms wel als het goed gaat, als ik mij goed voel als ik, zoals de afgelopen jaren, een baas heb gehad die wist waar ik last van had en daar rekening mee hield, iemand die mijn kleurrijke ik begreep en het ook accepteerde als de felle kleuren niet meer dan wat vage pasteltinten werden.

Begreep dat ik soms er tussenuit moest omdat mijn wereld in zijn hoedanigheid te sterk voor mij was en ik dan met medicijnen tot een redelijkheid kon komen die algemeen geaccepteerd wordt.

De wereld verhardt, een voetballer die een selfie plaatst met louter donker spelers wordt aan de hoogste discriminerende boom gehangen, de reacties van zijn “volgers” liegen er niet om, alles in één kleur dat is not done in onze tijd blijkbaar.

Het kleurrijke bestaan mag alleen als je je individueel presenteert, niet als groep.

Als groep ben je namelijk een stigmatiseerden eenheid die niet serieus wordt genomen die sterker nog een communie vormt waar onverlaten hun, ik weet niet welke frustraties op bot vieren.

Zielig maar waar.

Alleen zijn lijkt kwetsbaar maar vreemd genoeg kan je beter in je eentje de barricade op dan met een hele groep.

Een mooi voorbeeld van individueel aandacht vragen voor een moeilijk onderwerp zijn Myrthe van de Meer en Isa Hoes, beiden maken duidelijk waar zij last van hebben of zijn de partner van geweest.

Beiden zijn met hun boeken in de publiciteit geweest en laten zich daar over uit.

Maar zijn zij lid van een groepering die het beste voor hebben voor mensen met en psychische aandoening?

Nee.

Willen zij zich daar aan binden?

Nee.

Nee een kleurrijke groepering gaat het niet worden voor hen, waarom niet?

Omdat als je kleur bekent en dat groepeert, je niet serieus wordt genomen, bespot eerder, en niet als vol aangezien wordt omdat je het blijkbaar niet alleen aan durft of kan.

Mietjes dus.

De kleurrijke kleur die je hebt mag je hebben zolang je maar niet als groepering beweegt.

De maatschappij is meer dan ooit gericht op het individueel, één man is geen bedreiging een groepering wel en hoe kleurrijker hoe enger.

Of heb ik ongelijk.....