Empowerment!, nu even niet..

Wat een geweldig woord, empowerment, sla het woordenboek er op na en deze tekst volgt:

Het gebruik maken en ontwikkelen van zijn capaciteiten om in economisch, sociaal en politiek opzicht actief mee gestalte te geven aan zijn eigen leven en dat van de gemeenschap waarvan men deel uitmaakt.

Mijn autocorrectie, kent het woord niet maar als ik, en dat doe ik veel, op internet kijk wat het nieuws is op GGZ gebied dan kom ik het woord veelvuldig tegen.

Yes we can! Ik schreef er al eerder over, natuurlijk kan je met een psychiatrische diagnose gewoon werken, kan je je kracht aanspreken, kan je het beste uit je halen, het kan!

Ik kan mij scharen onder de kleine groep mensen met een psychiatrische diagnose die succesvol weer aan het werk is gegaan ondanks dat het UWV en de psychiatrie het geen goed idee vond dat ik weer ging werken het zou ontregelen en mij nog zieker maken.

Ik ben iemand die altijd graag het tegendeel bewijst, en ja ik heb gewerkt, en nee het was niet makkelijk, maar soms moetje op je tandvlees lopen ook al bloed het, je doet het je kan het, je wil het, kies zelf de volgorde waarin je het wilt lezen....

En dan, dan zit je een half jaar thuis, omdat het bedrijf waar je met plezier met je gekheid heb gewerkt over de kop is, je kan je zelf voor de kop slaan omdat je in het voorjaar nog dacht dat het wel eens fijn zou zijn om even een paar maanden rust te kunnen hebben, het werk is zwaar maar leuk maar mijn god wat zou ik graag even bijtanken, even bijkomen en geen medicijnen slikken omdat ik anders mijn werk niet kan doen.

Het was de goden verzoeken, en je wens ingewilligd krijgen, maar niet op de manier die je voor ogen had.

Wat ik merk is hoe belangrijk werk is, werk is een mooi masker voor de buitenwereld, ga in gesprek met mensen en uiteindelijk komt het gesprek altijd op wat doe jij.

Toen ik honderd procent afgekeurd thuis zat en men vroeg wat ik deed was ik eerlijk al vond ik het absoluut niet leuk om te zeggen dat ik afgekeurd was voor werk.

Nu kan ik zeggen dat het bedrijf waar ik werkte failliet is, en dat ik ´between jobs´ ben maar soms zeg ik wel eens, en dat is fout, dat ik wel weer ga werken maar dat het even goed is zo, nu even niet.

Wat doet even niet werken met mij, ik moet zeggen het scheelt een hele hoop medicijnen en ontregeling.

Maar dat mag niet, je mag niet, als je normaal wilt zijn dan, een time out nemen.

Daar is geen ruimte voor niet als je je onder de werkende mensen begeeft dan.

Je krijgt dingen naar je hoofd geworpen als, ach kan jij die kinderen niet alleen naar hockey brengen maar ook halen, jij hebt toch niks te doen...

Of ,wat zeg je, je neemt even rust, maar dan weet je zeker dat je niet meer aan het werk komt....

Ik vraag een vriendin die bewust heeft gekozen voor het moederschap en het huisvrouwen bestaan hoe vaak zij deze dingen naar haar hooft geslingerd krijgt.

Ach Gaab, zo vaak, zegt ze, mijn keuze is niet gangbaar meer in deze tijd en mensen die het niet accepteren tja dat is hun ding niet het mijne.

Het is niet zo dat ik niet meer wil werken, maar mag ik de keuze maken om een time out voor mijzelf in te bouwen om mij te bedenken wat ik wil gaan doen en kan gaan doen met een minimum aan medicijnen, want een ding is mij duidelijk, werken is voor mij een geweldige uitdaging die helaas gepaard gaat met medicijn gebruik omdat ik om ´normaal te functioneren` dat blijkbaar nodig heb.

Best jammer om dat te constateren.

Maar ach we leven in een participatie maatschappij dus empowerment hoort daar bij.

Ja ik kan het en ik ga het ook weer doen maar kom op mensen nu even niet, ik heb veel gedaan en ga het weer doen echt waar overheid en bezielde gekken die het licht hebben gezien en deze mooie worden hoog in het vaandel dragen, maar nu even niet.

Zo.